Greek Poems

Λέξεις, η μία μετά την άλλη

Σχηματίζουν αενάως αλληλεπικαλυπτόμενους κόσμους

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

ΣΥΝΘΕΣΗ

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Δουλειά (Σεπτέμβριος 2020)

Είπες θα κάνεις την δουλειά
Κι ας μην σου έχει μείνει μια
Ελπίδα για την αλλαγή
Σπασμένη γαρ η υδρορροή
Το πριν και το μετά που ενώνει
Τομή που σε σκοτώνει
Στην μέση, αιώνιο παρόν
Τ’ ανθρώπινο που απ’ το ον
Αμείλικτα το αφαιρεί
Και σε θυρίδα διαφανή
Το κλείνει για να το χαζεύεις
Και μάταια να του νεύεις
Κομματασμιένη παρουσία
Μονίμως εν υπηρεσία
Λακές σε κάθε εξουσία
Ακίνητος ν’ αργοσαλεύεις
Σε κλέβουν, βλέπε, δεν τους κλέβεις
Κι αυτή η αιώνια αναμονή
Δική σου, και δημόσια, φυλακή
Απόσταγμα αθλοπαιδιών
Μήτε αθώων μήτε απλών
Φτιαγμένη για να εξοντώνει
Ό,τι πιο πέρα δεν τεντώνει
Από το βράδυ ως το πρωί
Χωρίς μεδούλι αυτή η ζωή
Φαρμάκι η κάθε της γουλιά
Για όσο θα κάνεις την δουλειά

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Είναι τώρα πια εδώ (Ιούλιος 2020)

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Η όποια ανάμνηση (Μάιος 2018)

Η όποια ανάμνηση δεν αντιστοιχεί σε κανένα βίωμα.
Το όποιο βίωμα δεν χωράει σε καμία ανάμνηση.
Κι όμως η ανάμνηση ανάβει το φως της ύπαρξης μέσα στο σκοτάδι της ανυπαρξίας.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Μάλλον δύσκολο… (Απρίλιος 2018)

Είναι μάλλον δύσκολο να συντονιστείς με τον εαυτό σου όταν τον περνάς για κάποιον άλλον από εκείνον που όντως είναι…

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Στον δρόμο προς την ποίηση (Απρίλιος 2018)

Στον δρόμο προς την ποίηση (προς-ποίηση),

κύκλισε το τετράγωνο (π)

ορμώμενος απ’ την ολόδική σου, πηγαία, μοναδική οίηση!

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ένας στίχος (Απρίλιος 2018)

Ένας στίχος

Απαλός σαν μίσχος

Και σκληρός σαν το χορτάρι

.

Αργοσαλεύει

Μα δεν απλώνεται

Ούτ’ απ’το βάρος του λυγίζει

.

Επιμένει

Με το να ανασαίνει

Την μυρωδιά του κόσμου να ορίζει

.

Δεν απορεί

Που δεν μιλάει

Γιατί γνωρίζει πως την σκέψη ποτέ του δεν θα την γνωρίσει

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Αργά (Απρίλιος 2018)

Μια μικρή πρόθεση υπέρπτησης

Ένα πλάνο που στράβωσε σαν χαμόγελο από πέτρα που ματώνει

Μία ατελείωτη παράθεση πραγμάτων ασύνδετων, μα τόσο σημαντικών όσο κανείς ποτέ δεν θα μπορούσε να φανταστεί

.

Έτσι ξεκίνησα κι εγώ

Και προχωρούσα κι ας είχα χάσει κάθε πίστη στον εαυτό μου

Γιατί έβλεπα πως το να είσαι ανεξάντλητος είναι εξαντλητικό

.

Κι η πραγματικότητα, σαν στυγνός γραφειοκράτης, δεν μου έδινε τίποτα αν πρώτα δεν μου αποσπούσε τουλάχιστον τρία χρυσά νομίσματα

Και σε προβλήματα για τα οποία αδιαφορούσα παντελώς με ενέπλεκε

Και τα έλυνα μόνο δημιουργώντας κι άλλα, κι άλλα, κι άλλο

.

Κι έχανα το νόημα

Και επέμενα να το ξαναβρώ

Όμως τώρα ήταν πολύ αργά

.

Ναι, ήταν αργά

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ελπίδα (Μάρτιος 2018)

Ελπίδα

Πόση ζωή ανέλπιστα δεν μου χαρίζεις

Μέσα απ’ το ποτέ

Και το πουθενά

Πόση ζωή απότομα δεν μου κόβεις

Σαν κυνική

Δολοπλόκος

Μοίρα

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Το φως το αληθινό (Μάρτιος 2018)

Δροσοσταλίδα το πρωινό, λάμπει στις βλεφαρίδες σου

Γλιστράς μέσα στα ρούχα σου κι αυτά σ’ απογειώνουν

Ο ήλιος κρύβεται πίσω από σύννεφα, γιατί ο ουρανός τώρα σου ανήκει

Και κανένα ψυχόδραμα δεν φλυαρεί πια, γιατί όλος ο κόσμος κρέμεται απ’ την πιο μικρή, την πιο αθώα, ιριδίζουσα τούφα των μαλλιών σου

.

Μικρός, ασήμαντος ο έλεγχος που ασκώ στον εαυτό μου

Κι εγώ νιώθω ότι ο κόσμος μου ανήκει

Μα τίποτα δεν ανήκει σ’ εμένα, μόνο εγώ ανήκω στο καθήκον μου

Και καθήκον μου είναι κάθε στιγμή μαζί σου να την σώσω, να την καθαγιάσω, και να την αφήσω να με καταναλώσει

.

Μαζί γινόμαστε το φως το αληθινό

Και λάμπουμε επί δικαίων και αδίκων

Τρομερή η φθορά κι η πίεση αλλά δεν λυγίζουμε

Ανακαλούμε, αγκαλιαζόμαστε και πάλι φέρνουμε στον κόσμο μας την Ανατολή

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Τρ(ε)ις εις το Πεδίον του Άρεως (Μάρτιος 2018)

Τρία τα γράμματά σου

Τρεις αι ειδοί σου

Και τρεις οι πόλεμοί σου

 

Θεέ Άρη

 

Τρίτος ο μήνας σου

Τρίτη η μέρα σου

Και τρίτος και φαρμακερός ο οιωνός σου

 

Θεέ Άρη

 

Όλοι απεύχονται την άφιξή σου στα φανερά

Μα όλοι σε προσμένουν στα κρυφά

Να πιούν απ’ το αίμα τους και να κατασπαράξουν τις σάρκες τους

 

Θεέ Άρη

 

Οι τρεις αρχηγοί φοράνε τις τρεις περικεφαλαίες σου

Τα τρία άστρα σχηματίζουν τρίγωνο, ισόπλευρο και κόκκινο

Μαύρο πηχτό υγρό τρέχει απ’ τις τρεις πληγές σου

 

Θεέ Άρη

 

Όχι άλλες νουθεσίες

Όχι άλλες κουβέντες

Όχι άλλη ψυχραιμία και σύνεση και συμβιβασμοί

 

Θεέ Άρη

 

Τώρα μάχη μέχρις εσχάτων

Τώρα εξόντωση του εχθρού

Τώρα το χάλκινο σου χρώμα φίλτρο να γίνει που όλα τ’ άλλα φίλτρα σπάει

 

Θεέ Άρη

 

Μικροί, μεγάλοι και αδιάφοροι, βορά στις ορέξεις σου

Κλαγγές όπλων, τρομερά σαλπίσματα, παντού φωτιές

Κραυγές και κλάματα και γέλια, βροντώδη και πανάγρια

 

Θεέ Άρη

 

Ακούω τις ιαχές σου, και δεν περπατάω, τρέχω

Δεν τρέχω, πετάω

Δεν πετάω, σκοτώνω και σκοτώνομαι

 

Θεέ Άρη

 

Το σπαθί μου κι αν στομώσει, θα πιάσω άλλο

Με τα κομμένα κεφάλια των μισητών μου αντιπάλων θα σου χτίσω ναό στη μέση του πέτρινου αλωνιού σου

Και στον βωμό σου, εκεί απάνω, οι δυο μας, επιτέλους, θα λογαριαστούμε

 

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Διά Χριστόν σαλός (Μάρτιος 2018)

Φωτιά στις αριθμημένες λεωφόρους

Φωτιά, της οικουμένης το ανάγνωσμα

Περίλυπος κείσαι

Μικρή φωτιά που ανασαίνει

Διανοητικά σχήματα

Διανοητικά σήματα

Διανοητικά βδελύγματα

Ζωσμένος με το φως που δεν μπορούν οι άπιστοι να νιώσουν

Οι άτολμοι να μεταλάβουν

Οι εχθροί να το μολύνουν

Πρωί πρωί με κάλεσε η θάλασσα

Κόκκινες τρίχες σάπιες είχαν επικαθίσει στον μηρό της

Μία προς μία τις αφαίρεσα

Όμως όλα είχαν κοκκινίσει ανεκλάλητα προ πολλού

Κι όταν πήρα ν’ ανεβαίνω προς την κορφή του ανήλεου όρους

Η μέρα ήδη κάλπαζε εκτός ελέγχου

Φωτιά, τείχος θεόρατο από φωτιά

Το σπαθί μου δεν είχε ξεθηκαρωθεί ποτέ

Κόλλα και σκουριά

Διαβάζω και αγαλλιάζω, που σημαίνει: γράφω και πονώ

Κρυμμένος απ’ τους εχθρούς μου

Μηχανεύομαι τον όλεθρό τους

Μπήκα σε μια Εκκλησία

Προσκύνησα το ιερό

Μόλις έπαψα να μιλώ στον εαυτό μου

Τότε άκουσα τον Κύριο

Είχε την φωνή των ονείρων μου

Μα όλα ήσαν αλήθεια

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Χρόνια πολλά Έλενα (Μάρτιος 2018)

Γιορτάζει η Έλενα

Και για την άνοιξη μας ετοιμάζει

Την σωτηρία της ψυχής

Πρώτη απ’ όλες βάζει

Αχ τα κορίτσια σου Έλενα

Ανθίζουν ανάμεσα απ’ του πεζοδρομίου τις πλάκες

Και τ’ αγόρια απορούν

Που πάντα πιάνονται στις φάκες

Ξυπνήσαν πάλι τα κορμιά

Πουλάνε τρέλα τα πουλιά

Και το μυαλό μου χάνω

Ω, Θεέ μου, τί θα κάνω

Η Άνοιξη είναι προσταγή γλυκιά

Στο μέλι και στο γάλα πνίγει την σωφροσύνη

Η Άνοιξη είναι πρόστυχη και άθλια

Καθώς με σκέρτσο καίει στην φωτιά

Λήθη και μνημοσύνη

Αχ Έλενα, νάσαι η άνοιξη;

Νάσαι το καλοκαίρι;

Νόμιζα πως σε έχασα

Νόμιζα πως σε ξέχασα

Μα πάντα το δικό μου άγνωστο, εσύ

Εσύ, εσύ, θα είσαι το ταίρι

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Το Σύμπαν των λέξεων (Μάρτιος 2018)

Στο Σύμπαν των λέξεων δεν κινδυνεύω

Κανείς στον έξω κόσμο δεν μ’ ακούει όμως που φωνάζω

Και τα πετράδια που αναζητώ

Τα σπάνια

Τ’ αφόρετα

Τα σιωπηλά, τα μελωδικά, τα παράξενα, τα τόσο όμορφα

Δεν τα έχει υπόψη του κανείς

Είναι δύσκολο το αυτονόητο

Κάθε μέρα να ξεκινάς απ’ την αρχή

Να μια σκέψη που κόβει εγκάρσια την ελπίδα

Οι πράξεις μου έχουν νόημα μόνο όταν κάπου απευθύνονται 

Έστω κι αν δεν γνωρίζεις την ταυτότητα του κάπου

Έστω κι αν χωροχρονικά δεν συμπίπτετε

Είναι ασήμαντη η αφορμή

Να μια διαπίστωση που το βλέμμα χαμηλώνει

Συστρέφομαι κι ελίσσομαι όταν κανείς, συμπεριλαμβανομένου εμού, δεν το περιμένει

Ταυτίζομαι αλλά δεν ταυτοποιώ

Θέλω αναγνώριση, χρήματα, κι έναν μύθο να με περιβάλλει στο διηνεκές

Είμαι ειλικρινής με τον κόσμο

Εκτός κι αν διακυβεύεται 

Κάτι ασήμαντο

Κάτι μικρό

Που όλοι το προσπερνάνε

Μα εκείνο μένει εκεί

Και τους κοιτάει να έρχονται και να φεύγουν 

Περιμένοντας εμένα

Να του μιλήσω

Να το αγγίξω

Να το πάρω αγκαλιά

Να το φιλήσω

Να ενωθώ μαζί του

Να το φροντίσω

Να το αφήσω να με γδάρει 

Ζωντανό

Είναι επικίνδυνα εκεί έξω

Κάθε μέρα, κάθε ώρα

Είναι επικίδυνα

Αλλά, παρ’ όλα αυτά, δεν ανησυχώ

Γιατί

Στο Σύμπαν των λέξεων

Εκεί που η γλώσσα μου σταυρώνεται

Εκεί 

Δεν κινδυνεύω

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Η βραδιά του αλλουνού (Μάρτιος 2018)

Γιορτάζει η Έλενα

Και για την άνοιξη μας ετοιμάζει

Την σωτηρία της ψυχής

Πρώτη απ’ όλες βάζει

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Θα ζήσω (Φεβρουάριος – Μάρτιος 2018)

Η σιωπή μέσα στα μάτια σου

Μια σκελίδα αδιαφορίας

Ψέμα

Η φωτιά που δεν απλώνεται

Η φωτιά που όλο απλώνεται

Έζησα τα παιδικά μου χρόνια

Μέσα σ’ ένα δωμάτιο

Που χωρούσε

Ολόκληρο

Μέσα στην αγκαλιά σου

Θα ζήσω τα υπόλοιπα χρόνια

Που μου αναλογούν

Μέσα στο δάκρυ

Που κυλάει

Και κάμπτεται

Απ’ την βαρύτητα της μίας στιγμής

Σε χαμόγελο

Κοριτσιού

Που δεν γνωρίζει

Τι θα πει

Λόγος

Θα ζήσω

Την παραφροσύνη

Την πίκρα

Τον πόνο

Όπλα μου

Πνιγμένα στο αίμα

Θα τα κάνω

Θα ζήσω

Και σε αιχμή

Σε μια κόγχη

Τυφλή για όποιον

Δεν αξίζει

Δίπλα σου θα είμαι

Όταν με θες

Δίπλα σου θα είμαι

Κι ας μην με θες

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Στην Αθήνα, τον Φλεβάρη (Φεβρουάριος 2018)

Και στης Αθήνας το μετάξι 

Η μέρα πόσο αλληθωρίζει 

Η νύχτα πόσο γαληνεύει

d

Η τέχνη μου κι αν δεν αξίζει

Αξίζει όμως η ψυχή μου

Φωτιά που στην Αθήνα παίρνει

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Λουλουδάκι (Φεβρουάριος 2018)

Ο μικρόκοσμος

Σαρώνει την σκέψη μου

Όλα τα ενώνει και τα διαλύει

Μεγιστοποιεί την χρησιμότητα του άχρηστου

Κόβει και ράβει, τεντώνει τον τόνο

Και τον αφήνει

Τον αφήνει

Τον αφήνει

Ξανανιώνει

Οι λέξεις με τραυματίζουν

Μα το τραύμα δεν νιώθεται ως λέξη

Τέλμα

Η καινούρια πράξη

Το ίδιο είναι παγίδα

Το διαφορετικό είναι ψευδαίσθηση

Η αναλογία φωτίζει

Το ψηφίο της αλήθειας δεν σχετίζεται μαζί μου

Συνυπάρχουμε εν αφαιρέσει

Φοράμε τα καλά μας κάθε μέρα

Τριβόμαστε, το μονοπάτι των μιγαδικών αριθμών απέχει

Ουρλιάζει ο Στέφανος

Και στην αρπάγη της φωνής του

Ανάμεσα από μπάζα φρικαλέα

Φυτρώνει ένα λουλουδάκι

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Το μήνυμα είναι (Φεβρουάριος 2018)

Το μήνυμα είναι:

Οι φωτιές καίνε στην παραλία

Η λογική είναι σύμμαχος, μα όχι αφέντης

Το να παγιδευτείς είναι πιο εύκολο απ’ το να απελευθερωθείς

Το μήνυμα είναι:

Η ζωή είναι μικρή για να την σπαταλάς και να μην την αφιερώνεις στον αγώνα σου

Το μυστικό θρόισμα του ανέμου μόνο εσύ το ακούς

Όταν μιλάς, όταν κάτι μας λες, κάτι που είναι να τ’ ακούσουμε, σωπαίνουμε

Το μήνυμα είναι:

Τ’ αστέρια είναι πάντα μαζί σου, είτε τα βλέπεις, είτε όχι

Οι πληγές γιατρεύονται, οι πηγές δεν στερεύουν, οι αρπαγές εκδικούνται

Η σωτηρία είναι υπόθεση της κάθε μέρας

Η κάθε μέρα είναι υπόθεση της αιωνιότητας

Το μήνυμα είναι:

Η ύπαρξη η δική σου είναι ανεπανάληπτη

Η ύπαρξη του Ενός είναι επαναλαμβανόμενη

Το μήνυμα είναι

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Η παρουσία σου (Φεβρουάριος 2018)

Η αλήθεια σου με σώζει
Ο τρόπος που με κοιτούν τα μάτια σου
Η ανία που κοντά σου δεν υφίσταται

Η ομορφιά σου, που δικαιώνει
Της ζωής τον κακοτράχαλο ανήφορο
Τον ζόφο, εκεί κατά το τέλος που με κυριεύει

Η λάμψη σου, που με λυτρώνει
Η ακτινοβολία σου, που με επαναφέρει – αλλαγμένο άνθρωπο
Το φως σου, που με τυφλώνει, ανοίγοντας τα μάτια της ψυχής μου

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Πιστεύω (Φεβρουάριος 2018)

Μα την πίστη μου

Δύσκολη αυτή η πίστα

Θα μου πιστωθεί το να την περάσω μ’ επιτυχία

Αλλά δεν πιστεύω ν’ αντιμετωπίσω μεγάλα προβλήματα

Διότι δεν είναι πισθάγκωνα δεμένη η πιστοληπτική μου ικανότητα

Και ήδη είναι σαν να με βλέπω να φιγουράρω στην χορευτική πίστα

Πιστό αντίγραφο του μεγαλύτερου χορευτή της ανθρωπότητας

Περιμένω την πιστοποίηση της επίσημης επιστήμης, λοιπόν

Ώστε να γίνω πιστευτός απ’ τους άπιστους Θωμάδες

Είναι ζήτημα εμπιστοσύνης

Πείστηκες;

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Του νόστου το άλγος (Φεβρουάριος 2018)

Σβήνω γράφω, σβήνω γράφω

Ω, τί άτιμη εργασία

Απ’ την μήτρα ως τον τάφο

Διαρκής η απουσία

.

Μιας στιγμής εκπληρωμένης

Να σταθώ να την χορτάσω

Αντ’ αυτής της ειμαρμένης

Που όλο τρέχω να την φτάσω

.

Κι όλο μένω της ξοπίσω

Να μαντεύω της το σχήμα

Την εξίσωση να λύσω

Να μου πάνε όλα πρίμα

.

Είναι άτιμο το πάθος

του ανθρώπου που αλητεύει

Στης γραφής του απάνω τ’ άχθος

που δεν βρίσκει τι γυρεύει

.

Κι όμως μένει να ενώνει

Τις ασύμπτωτες ευθείες

Μόνος του να δικαιώνει

Τις λοξές του κόσμου αξίες

.

Που είναι εκείνες που σωπαίνουν

Και υφαίνουν το κενό

Που ολοένα επιμένουν

Κι ας μην τις κατανοώ

.

Γιατί ξέρουν πως μετριέται

Το αποτύπωμα στον χρόνο

Ό, τι ουδέποτε ξεχνιέται

Η ουσία, παρα μόνο

.

Όποτε του νόστου το άλγος

Μαραμένο αρχειοθετείται

Κι η φωτιά του πια είναι πάγος

Στανικώς που υιοθετείται

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Το Νυχτολούλουδο κι εγώ (Φεβρουάριος 2018)

Το Νυχτολούλουδο με νιώθει

Το Νυχτολούλουδο μαζί μου συμπάσχει

Κι ας μην, πάντα, με κατανοεί

Όλες τις δοκιμασίες τις πέρασα με επιτυχία

Και το Νυχτολούλουδο το ξέρει, κι ας δυσκολεύεται να το πιστέψει

Και η ψυχή της αγαλλιάζει

Το Νυχτολούλουδο είναι ένα αστέρι

Στο Νυχτολούλουδο προσωποποιημένη όλη η αγάπη μου για την Λευκή Πόλη

Το Νυχτολούλουδο κι εγώ περπατάμε στο σκοτάδι

Οχι ελπίζοντας, μα λάμποντας

Όχι τραγουδώντας, μα χορεύοντας

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Στα ποιήματα που γράφω (Φεβρουάριος 2018)

Στα ποιήματα που γράφω

Υπάρχει η αλήθεια

Στις σκέψεις που αναπνέω

Και δεν ζητώ βοήθεια

Ο μέγας οικονόμος

Το βράδυ μένει μόνος

Και η ανατροφή του

γίνετ’ η ανατροπή του

Και μέσα στ΄όνειρό του

Άλλο και δεν υπάρχει

Φωτιά ώσπου δεν βλέπω

Αντέχω να απέχω

Γιατί είμαι ο Οδυσσέας

Μαραίνεται η θερμότητα

Των άστρων η ορθότητα

Των ήλιων των μικρών

Τυφλώνουν μας, πού, πώς;

Η έξωθεν σειρά

Έμπροσθεν ανατέλλει

Ω, μία η λησμοσύνη

Ατέλειωτη η ζωή

Απειροστή αλήθεια

Η άπειρη ευπείθεια

Στα ποιήματα που γράφω

Κανείς δεν τα διαβάζει

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Απουσία και αφορμή (Φεβρουάριος 2018)

Απουσία εμπνεύσεως

Αφορμή κοινωνικοποίησης

Απουσία κατανόησης

Αφορμή ενδοσκόπησης

Απουσία ζωής

Αφορμή αφυπνίσεως

Απουσία αθανασίας

Αφορμή γιορτής

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Είμαστε η ψυχή της ανθρωπότητας (Φεβρουάριος 2018)

Είμαστε η ψυχή της ανθρωπότητας

Την αλήθεια την κουβαλάμε μέσα μας

Σαν μυρωδάτο φορτίο νεκρού παιδιού

Σαν το φόρεμα που κυματίζει σαν σημαία, κόκκινο με φόντο γαλάζιο, ένα πρωινό καλοκαιριού

Τραβάμε μπροστά και δεν φοβόμαστε

Το τέλος της ημέρας

Την μάσκα των ονείρων

Την φωτιά που σβήνει

Δεν φοβόμαστε

Την θλίψη που σαν στάχτη στο σύμπαν επικάθεται

Τις αυθεντίες που αυτοαναφλέγονται

Τον θάνατο

Που έρπει στο κατώφλι της κάθε στιγμής

Αλλά μέσα της δεν τολμάει να περάσει

Είμαστε η ψυχή της ανθρωπότητας

Τα ολόλαμπρα αστέρια στον ακόμα ασχημάτιστό της ουρανό

Που κανείς δεν τα βλέπει

Μα όλοι τα νιώθουν και το ξέρουν πως βρίσκονται εκεί

Κι ας μην το λένε

Είμαστε η ψυχή της ανθρωπότητας

Είμαστε ταγμένοι να σας ανακουφίζουμε

Και να σαλπίζουμε την ελπίδα που είναι έτοιμη ν’ ανατείλει

Κι ας φαίνεται πως όλα λιώνουν και σαπίζουν

Είμαστε η ψυχή της ανθρωπότητας

Μετρημένοι στα δάχτυλα κι αμέτρητοι

Με μετρονόμο μας το μέτρο, το έπος, και την λοξή ματιά που αχνοφέγγει πίσω απ’ τις σπασμένες γρίλιες του παραθύρου του παλιού σας, ερειπωμένου σπιτιού

Τα σωματίδια της σκόνης, είμαστε, αυτά που χορεύουν στον αέρα για χάρη της μοναδικής, μοναδιαίας, εκστατικής Ηλιαχτίδας

Είμαστε η ψυχή της ανθρωπότητας

Ζούμε αλλού και κατοικούμε εδώ

Το φορτίο μας είναι βαρύ, μα οι πλάτες μας το αντέχουν

Μην φοβάστε

Είμαστε η ψυχή της ανθρωπότητας

Μην φοβάστε

Δοξάστε την ζωή σας και μην φοβάστε

Γράψτε τ’ όνομά σας

Δημιουργήστε

Παίξτε

Και μην φοβάστε

Είμαστε η ψυχή της ανθρωπότητας

Όταν έρθουν να σας σαρώσουν, θα βγούμε εμείς μπροστά

Μην φοβάστε

Ζήστε και αγκαλιάστε όλα σας τα παιδιά

Μην φοβάστε

Η νύχτα είναι μεγάλη και μακριά, μα τα αστέρια πάντα λάμπουν κι ας μην τα βλέπετε

Μην φοβάστε

Είμαστε η ψυχή της ανθρωπότητας

Κι η ανθρωπότητα είναι ο Αριθμός Ένα

Που θα έρθει

Να αντικαταστήσει

Την Μονάδα

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ξερά, ορθά κι ανύποπτα (Ιανουάριος 2018)

Μες στην ασφάλεια του ωραίου,

Κοιμήθηκες μικρή μου πεταλούδα,

Κι όταν εσάλεψες στα τείχη του μοιραίου

Σε δάγκωσε του κόσμου η φλούδα

Σερέτικο το εξ ανατολών σου

Μαστίγιο το κάθε ξέμπαρκό σου υφάδι

Σημαίνον των καταβολών σου

Το τραχύ, μες στο μηδέποτε μας, χάδι

Ο χρόνος είναι το τρένο που διαλύει

Την πρώτη του καυκάλου σου ευχή

Το θέμα που όλο θέτει κι επιλύει

Η ένυλη του είναι μετοχή

Κοιμάμαι στο μεταίχμιο, είπες ω σαμιαμίδι

Κι ας είσαι έτσι έκθετο, στου πάρε μας το φίδι

Φωτιά, λαλιά, και μια στιγμή που δεν παραχαράσσεται

Η έξυπνη νοολαλιά που όλο μεταλλάσσεται

Ξεγλίστρησε απ’ το χέρι μου, τρελή μου πασχαλίτσα

Η έγνοια των εφτά πηγών, η ακίνητη νυφίτσα

Το φως των άστρων των θολών, που σβήνει όταν ανάβει

Το χρίσμα των ψηλών θεριών, κανείς που τόχει λάβει

Ξερά, ορθά κι ανύποπτα

Του μίσους τα ευφρόσυνα

Του θέρους τα φιλύποπτα

Τα νέα τα χαρμόσυνα

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Καθεστώς ανωνυμίας (Ιανουάριος 2018)

Ευθύς, πάντως, εγώ στο ξεκαθάρισα

Οι έρωτες με παίρνουνε αμπάριζα

Αφοσιώνομαι και δίνομαι και λιώνω

Κομμάτια γίνομαι, μουδιάζω, ξανανιώνω

k

Μα δεν φοβήθηκες, κι όλο με άφηνες ναρθώ και πιο κοντά σου

Και μου φανέρωνες, μαρτυρικά, με το στανιό, τα θέλγητρά σου

Κι εγώ θεά σε έκανα, σου δόθηκα, σε λάτρεψα 

Αρχές, πιστεύω, αξιοπρέπεια, όλα για σένα τα ανάτρεψα

k

Αλλά την κρίσιμη στιγμή ύψωνες πάντα, αδιαπέραστο, ένα τείχος

Όπου προσέκρουε με ξέπνοη ορμή της αυταπάτης μου ο πνιχτός ο ήχος

Πάσχιζα να το σκαρφαλώσω, με πέτρες να το σπάσω το χτυπούσα

Αλλά ήταν μάταιος ο κόπος μου, γλυκιά μου, γιατί εσύ ήσουν πάντοτε απούσα

k

Δεν σε κατηγορώ γι’ αυτό, και ούτε θα μπορούσα

Ήταν εν τέλει εμφανές: μες στην καρδιά σου δεν χωρούσα

Μα απόμεινε το απόσταγμα του πάθους μου για σένα, καρπός της πιο τρελής μου επιθυμίας

Σαν άστρο υπέρλαμπρο την σκοτεινιά της κάθε μοναξιάς να καταυγάζει, 

k

εκείνης που, υποτίθεται, τελεί

k

υπό το καθεστώς ανωνυμίας

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Γεννήθηκα Χριστούγεννα (Δεκέμβριος 2017)

Γεννήθηκα Χριστούγεννα

Κι ο πόλεμος μαινόταν

Ψυχρός, κακός κι ανάποδος

Ουδείς ονειρευόταν

k

Μα εγώ φύσει ρομαντικός

Τον κόσμο, είπα, θ’ αλλάξω

Αυτό που λέει ο ειδικός

Τ’ αντίθετο θα πράξω

k

Στα πράσα με τσακώσατε, αλί

Μου δώσατε διορία:

«Αν θες να πιάσεις την καλή

Φτιάξε μια θεωρία

k

Που να εξυμνεί την μηχανή

Ν’ αποδομεί το λάθος

Να βάζει στην αναμονή

Παντοτινά το πάθος»

k

Μα εγώ σας δούλεψα καλά

Κι είπα: «θα κάνω ό, τι μου πείτε»

Στην πρώτη την στροφή, αλλά

Την έκανα, κι αντέστε να με βρείτε

k

Εξύμνησα το ονείρεμα

Στο θαύμα παραδόθηκα

Μου φώναζαν: «περίεργε, ήρεμα»

Μα ουδέποτε προδόθηκα

k

Της ομορφιάς προσήλυτος

Του πεπρωμένου παίκτης

Της λευτεριάς σκοπός αμίλητος

Και της ζωής μου ο αληθινός ο φταίχτης

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Άλλη μια νύχτα μακριά της (Δεκέμβριος 2017)

Διχαστικά διλήμματα
Ανθρωποφαγικές διαθέσεις
Τύψεις κι ενοχές
Φοβίες, άγχη και υστερικές ενδορρήξεις κι εκρήξεις
Σε ρουτίνα να εντάσσεται μέχρι κι ο αυθορμητισμός
Διάλειμμα μόνο για διαφημίσεις και για προκαθορισμένες, στοχευμένες ονειροπολήσεις
Άνθρωποι – τρόπαια, σχέσεις – ανταλλακτήρια, πάθη με το ζουμί τους σε συσκευασία κύβου
Ελπίδες σε πενταετές πρόγραμμα, γέλιο καλιμπραρισμένο, ακολουθώντας κατά γράμμα το σενάριο που κανείς δεν ξέρει ποιος το έγραψε
Διαψεύσεις και ματαιώσεις εμφυτευμένων προσδοκιών
Βιοποριστική πώρωση
Ανιάδα (έπος της Ανίας) και παραισθήσεις που περαιτέρω αναισθητοποιούν
“Ψαγμένοι”, που ποτέ τους τίποτα δεν αναζήτησαν, ποτέ τους δεν είπαν: “άνθρακες ο θησαυρός”, ποτέ τους δεν περπάτησαν ξυπόλητοι στις πέτρες
Αυτιστικά κι αυτοαναφορικά γκρουπούσκουλα, με σημαία τους την διαφορά και την αλλαγή, αναλλοίωτο πασχίζουν να διατηρήσουν τον κόσμο, τον δικό τους και των άλλων
Φωτιά που δεν καίει, πάγος που δεν παγώνει, λίπη με 0% λιπαρά
Προβολές που δεν προσβάλλουν κανέναν, ποτέ, αναμνήσεις κοινές που κανείς δεν θυμάται, λιτανείες αγίων σε σφηνοπότηρα χρόνου, αποκαθήλωση πριν καν στρογγυλοκαθίσεις στον θρόνο που σου έταξαν
Συγχώνευση του κάτω και του πάνω, του λέω και του κάνω
Η δικτατορία του επόμενου
Η ελεφαντίαση του προηγούμενου, που παρ’ όλα αυτά γίνεται αόρατο
Το διαρκές, βασανιστικό ψυχορράγημα του τώρα, οπτική ίνα στο αενάως αδιάβατο κατώφλι που τεμαχίζει το άτμητο
Κι εγώ πολυλογάς και είρων εκ του ασφαλούς, τους ήρωές μου και τους κατά φαντασίαν εχθρούς μου τους σκοτώνω συλλήβδην, χωρίς να τολμάω καν να μπω στον κόπο ν’ αναμετρηθώ μαζί τους
Άστρα στον ουρανό, τρύπες στην επισφαλή ασφάλεια της ληξιπρόθεσμης και συνθηκολογημένης μου ευημερίας
Άλλη μια μέρα στην σκοτεινή πλευρά της συναίνεσης
Άλλη μια νύχτα μακριά της

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Μην κλαις Νυχτολούλουδο (Νοέμβριος 2017)

Μην κλαις Νυχτολούλουδο και μην λυπάσαι

Η ζωή δεν πάει πουθενά, εσένα περιμένει

Μην κλαις Νυχτολούλουδο και μην λυπάσαι

Την ομορφιά σου άνοιξε, κι άφησέ την απλωμένη

Μην κλαις Νυχτολούλουδο και μην λυπάσαι

Απ’ την καρδούλα σου ξερίζωσε το «φταίω»

Μην κλαις Νυχτολούλουδο και μην λυπάσαι

Το πρώτο βήμα είναι το ίδιο με το τελευταίο

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Οι γάτες της Λευκής Πόλης (Οκτώβριος – Νοέμβριος 2017)

Του σκοταδιού αφέντρες, γάτες
Στης Νάσιας την αυλή, γάτες
Μιλούν με την σιωπή, γάτες
Για εσένα ξαγρυπνούν, γάτες
Τεντώνονται κι ακροβατούν, γάτες
Κι όποτε θέλουν τρώνε, γάτες
Το νιώθουν το κακό, γάτες
Μισούνε το νερό, γάτες
Πριγκίπισσες της πόλης της λευκής, γάτες
Στους κρεμαστούς της Βαβυλώνας κήπους νιαουρίζουν, γάτες
Και στην ζωή μου μέσα πάντοτε τριγυρίζουν, γάτες

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Δίδυμο ποίημα (Οκτώβριος – Νοέμβριος 2017)

Η έμπνευση των διαιρεμένων, ενδιαμέσων ημερών
Σαν μουσική απ’ το ξεκούρδιστο βιολί αποσυνάγωγου παρία
Πότε σκοντάφτει, πότε πέφτει και πότε κάθεται οκλαδόν
Μαθαίνοντας σου με ρεψίματα να λες ύμνο ανώτερο του “Άβε Μαρία”

Ο φόβος πως το μέλλον θα πεθάνει
Και θα σ’ αφήσει μόνο σου, χωρίς ελπίδα
Αυτοεξόριστο στο αόρατο το χάνι
Να λες άλλα θυμόμουν κι άλλα είδα

Η λύσσα για μια άνοιξη αφράτη
Μες στην καρδιά της βαρυχειμωνιάς
Για μια αρχή ολόλαμπρη, μέση σπαθάτη
Κι ένα τέλος όπου κανέναν κλέφτη δεν θα προσκυνάς

Το έλεος που αξιώθηκες να δώσεις
Σε όσους σε προδίδανε, σε όσους σ’ αγνοούσαν
Και ξέρεις πως ποτέ δεν θα το μετανιώσεις
Ακόμα κι αν του κόσμου όλες οι συμφορές εναντίον σου ομονοούσαν

Η σκέψη που φωλιάζει στην ουρά του γαλαξία
Αυτού που σε τυλίγει το βράδυ του πρωθύστερου σου εν τέλει
Και δίνει χρώμα, σχέδιο, μορφή στην μόνη αληθινή αξία
Την γνώση την απατηλή αυτού που μόνο θέλει

Η απογοήτευση από το κατά συρροήν σου λάθος
Σαν τάφος αδειανός μέσα στο μεσημέρι
Που αιώνιο κι άσβεστο υποδηλώνει πάθος
Που πάντα χαραμίζεται, σαν στομωμένο μαχαίρι

Η όρεξη για νύχτες ξεχασμένες
Σε μέρη που η ηχώ το χρώμα του ονείρου υπηρετεί
Κει που οι μοίρες στην λάμψη του φάρου της όξινης φωνής της είναι παραδομένες
Και που η υποχρέωση να είσαι ο εαυτός σου σε κάθε βήμα της παραστρατεί

Η αίθουσα αναχωρήσεων κι αφίξεων
Πάντα γεμάτη, πάντα άδεια
Μες στην ρουτίνα, στο ισόγειο, ζώντας των εκπλήξεων
Ενώ στο υπόγειο μετανοεί με αγκαθωτής αρπάγης χάδια

Εσύ ο ίδιος που μιλάς, ταυτότητας παιχνίδι
Με ορισμό που ακροβατεί στο άκρο του κινδύνου
Κατάλυσης εσύ φωτιά, του παραδείσου φίδι
Λάμψη που όλο γεννοβολά μέσα απ’ ωδίνες θρήνου

.             .             .

Και η ζωή κατρακυλάει
Σ’ ένα πηγάδι αντεστραμμένο
Ο εαυτός μου δεν μιλάει
Γιατί το χέρι είναι χαμένο

Μα κι αν χαμένος από χέρι
Παλεύω ακόμα για να ζήσω
Κάνω ό, τι ουδένα δεν συμφέρει
Και αγαπώ, να μην μισήσω

Κι όσοι το γράμμα το διαβάζουν
Σε σύννεφα υγρής ασφάλτου
Σε αετούς προσομοιάζουν
Σε ψεύτες άρχοντες του βάλτου

Μα όσοι τις μέρες τις μετράνε
Και βγάζουνε λειψή την μοίρα
Όλο το βάρος που κρατάνε
Ζυγίζει όσο μια ψείρα

Το θάρρος που δεν καταδιώκει
Ούτε τους άλλους ούτε κι εσένα
Στο εμπνέουν τίμιοι δολοπλόκοι
Και μία ντροπαλή παρθένα

Την τσόχα του ονείρου στρώσε
Και γίνε εσύ του Λόχου του Αοράτου η μάνα
Τις μάρκες των αγέννητων παιδιών σου σπρώξε
Τον άσο τράβα μέσα απ’ την άχρηστη την πάνα

Και δείξε πως εσύ είσαι η μέρα που ανατέλλει
Πίσω απ’τα σύννεφα πίσσα σκοτάδι
Αυτό που η ειμαρμένη στ’ αλήθεια θέλει
Ένα καθησυχαστικό, τραχύ σου χάδι

Το ποίημα αυτό στο ψιθυρίζω
Εσένα που μ’ακούς μες στο σκοτάδι
Και κάθε λέξη, κάθε γράμμα, όμορφα χαραμίζω
Καθώς ακροβατώ μες στων ματιών σου το ασπράδι

Και βρίσκω άκρη στην σιωπή
Και βρίσκω αφορμή στον πόνο
Και σ’ άλλη μια πέφτω μαύρη οπή
Απ’ όπου ξαναβγαίνω για χατήρι σου και μόνο

Ο χρόνος τρέχει στα ρολόγια
Μα τα ρολόγια δεν μιλάνε
Αλλού φυτρώνουνε τα λόγια
Που αν τα ποτίσεις αλυχτάνε

Κι ο χώρος στέκει στο κενό σου
Εκπέμποντας μόνο αλήθειες
Αυτές που το μισόθαμπο μυαλό σου
Αποκαλεί ανάρμοστες συνήθειες

Τόσα ταξίδια στην μορφή σου
Μου δώσανε καινούριο σχήμα
Αυτό που δίνει το φιλί σου
Το μόνο αληθινό του κόσμου ρήμα

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Η Χριστίνα στην Βαβυλωνία (Οκτώβριος 2017)

Χριστίνα, το ηλιοτρόπιο της ψυχής μας αυτό το βράδυ

Πότε ανυψώνεται στον ουρανό, πότε βυθίζεται στον Άδη

Χριστίνα, κι αν όλα είναι ένα ψέμα

Εγώ θα μένω εδώ, με το δικό μου βλέμμα

Χριστίνα, η ζωή μου νόημα ποτέ δεν είχε

Η επιθυμία μου απ’ την πραγματικότητα, ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα απείχε

Μα, Χριστίνα, αυτό που είμαι δεν τ’ αρνούμαι

Κι ας ξέρω πως το όνειρό μου μαζί ποτέ δεν θα το δούμε

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

(Τικ Τακ) (Οκτώβριος 2017)

(Τικ τακ)

Η ώρα περνάει

(Τικ τακ)

Το κουδούνι χτυπάει

(Τικ τακ)

Η ζωή μας κουρδίζει

(Τικ τακ)

Ποτέ πίσω δεν γυρίζει

(Τικ τακ)

Η αγάπη μου πάθος

(Τικ τακ)

Η αγάπη μου λάθος

(Τικ τακ)

Η αγάπη μου ό, τι έχω

(Τικ τακ)

Μόνο αγάπη και αντέχω

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Αυτός ο χειμώνας ποτέ του δεν θάρθει (Οκτώβριος 2017)

Αυτός ο χειμώνας ποτέ του δεν θάρθει
Τα χιόνια θα στέκουν στου ονείρου την άκρη
Η αλήθεια θα λάμπει, στον ήλιο, στην σκόνη
Το φως συνεχώς θα κρατά το τιμόνι

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Πιάτσα Λευκωσία 17-18 (Οκτώβριος 2017)

Οι δυο πριγκίπισσες της νύχτας

Που δεν τους πήγαινε η καρδιά

Να με αφήσουν μόνο μου να τρώω στην ταβέρνα

Μου μίλησαν στα ίσια, με λόγια απλά

Μου χάρισαν μια πλάγια ασπρόμαυρη ματιά

Και του κορμιού μου λάβωσαν την τρομερή την σμέρνα

Ετών 18, και αν

Μα πόσα βαχ και πόσα αμάν

Τους μέλλει ακόμα να γεννήσουνε στ΄αγόρια

Τ’ αγόρια, τα χαζά και ντροπαλά

Τ’ αγόρια, τα θρασύδειλα και φοβερά

Που για κορίτσια σαν κι αυτά, τον κόσμο θα γυρνούσαν

Απ’ άκρη σ’ άκρη ανάποδα

Χαμός, εκρήξεις και φωτιά

Μονάχα για τα φευγαλέα τους τα μάτια, θα μηδενίζαν το κοντέρ, κι απ’ την αρχή και πάλι, όλα ας ξεκινούσαν

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Τα λευκά της Λευκωσίας (Οκτώβριος 2017)

Τα λευκά της Λευκωσίας
Τριγωνάκια και σημαίες
Σπίτια, δρόμοι και αμάξια
Σαν ταινία μες στην σκόνη
Πάντα πόλεμος κι οργή
Και χαμός και επενδύσεις
Φόρεσε μου ό, τι γδύσεις
Και φορτώσεις σαν αγρίμι
Στον ξερόμερο τον λάκκο
Που ο ήλιος τον διατάζει
Το νερό του αποστραγγίζει
Τον εαυτό του στραγγαλίζει
Αφρική, Ασία κι Ευρώπη
Με ονόματα στα κτίρια
Που φλογίζουν και λογχίζουν
Ενώ ο μετρητής μετράει
Και ο άνθρωπος ξεχνάει
Ποια τα χρώματα του ονείρου
Που διυλίζονται εκεί πάνω
Κι έρχονται φόρα παρτίδα
Να μας πούνε δυο φωνήεντα
Σφραγισμένα και απρόφερτα
Σαν αλήθεια ξεχασμένη
Κι ολωσδιόλου ξεπλυμένη
Στο πλυντήριο της ουσίας
Μιας ζωής αδυναμίας
Στα λευκά της Λευκωσίας
Δικιάς μου, μίας και καμίας

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Φύσης απαύγασμα και δόσιμο (Σεπτέμβριος 2017)

Τα δέντρα δεν ξεραίνονται

Η θάλασσα αναπνέει

Η μόνη κίνηση που επιτρέπεται, από τα κάτω προς τα πάνω

Από τα κάτω προς τα πάνω

Πλαγίως κινούνται μόνο οι κάβουρες

Κι οι κάβουρες ποτέ δεν πάνε πουθενά

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Το ποίημα (Σεπτέμβριος 2017)

Το ποίημα
Δεν έχει κρίμα
Δεν έχει τέλος και αρχή
Τρεκλίζει και παραπατεί
Δεν ερμηνεύει και πολύ
Σε αγοράζει και σε πωλεί
Την σκέψη κάνει φυλαχτό
Κι ύστερα μέγα κουρνιαχτό
Σηκώνει για το τίποτα
Για πράγματα ανύποπτα
Κι έτσι ακριβώς επιβιώνει
Και κάπως έτσι τελειώνει
Κι ό, τι έχεις δει δεν είναι κάτι
Όσο σαν κέρβερος το μάτι
Την είσοδο φυλά στον κάτω κόσμο
Πάρε τα όλα, μα και κάτι δόσμου…

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ανώνυμο Βερολινέζικο (12 Σεπτεμβρίου 2017)

Έλενα

Νοσταλγώ ένα μέλλον όπου οι φωτογραφίες σου θα ζωντανεύουν

Και θα έρχονται να περπατάμε παρέα και να τα λέμε

Απ’ το Σπαντάου ως το Κρόιτσμπεργκ, κι απ’ το Σαρλότενμπουργκ ως το Πρεντζλάουερ Μπεργκ

Κουτσομπολεύοντας, γελώντας, αναζητώντας αυτό που δεν μπορούμε να βρούμε

Βερολινέζος, Βερολινέζα

Χαροκοπιώτης, Χαροκοπιώτισσα

Παιδιά της εποχής όπου όλα είναι πιθανά

Ακόμα κι εσύ

Ακόμα κι εγώ

Έλενα

Μην με ρωτήσεις το ποίημα αυτό τι σημαίνει 

Ιδέα δεν έχω, αλήθεια σου λέω

Ξέρω, όμως, το ξέρω

Ότι η σημαία σου θα κυματίζει ακόμα κι όταν έχει άπνοια

Ότι η καταιγίδα θα κοπάζει στην κορυφογραμμή της αιωνίως διαθέσιμης, αιωνίως φευγαλέας, ομορφιάς σου

Έλενα

Λίγο ακόμα και βγαίνω

Πες μου σε παρακαλώ: είναι ποτέ δυνατόν να κάνω κάτι που να μην είναι για εσένα;

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Κάθε μέρα, κάθε ώρα (Σεπτέμβριος 2017)

Κάθε μέρα, κάθε ώρα

Σε μια δαντελένια αιώρα

Η σιωπή αποκαλύπτει

Σ’ άγνωστό μας παραλήπτη

Που ξανά θα ιδωθούμε

Τι θα φάμε, τι θα πιούμε

Με ποιό αστείο θα γελάσεις

Με ποιά καλλονή θα μοιάσεις

Ο ήλιος όταν χαιρετήσει

Και η νύχτα ξεμυτίσει

Ποια απ’τα χρώματα του ονείρου

Μέσα από χοάνη απείρου

Θα μας φέρουν πιο κοντά

Πριν μας σπρώξουν μακριά

Ποιάς αλήθειας η πνοή

Στης αγάπης την ροή

Πιο βαθιά θα μας εντάξει

Κει που χάος ίσον τάξη

Κάθε μέρα, κάθε ώρα

Της μαγείας μας η χώρα

Προσκαλεί κι υπομένει

Στο αλλόκοτο εμμένει

Μεγαλώνει, αναστενάζει

Την μαυρίλα ανατινάζει

Και με θάρρος ατενίζει

Τον τροχό που όλο γυρίζει

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Στις πόλεις του ονείρου (Αύγουστος 2017)

Στις πόλεις του ονείρου
Γιορτές και πανηγύρια
Στις πόλεις του ονείρου
Εφιάλτες και μυστήρια
Στις πόλεις του ονείρου
Αλήθεια είναι όλα
Στις πόλεις του ονείρου
Οι νύχτες πολυβόλα
Στις πόλεις του ονείρου
Γιορτάζω το φευγιό μου
Στις πόλεις του ονείρου
Το τώρα, το εδώ μου
Στις πόλεις του ονείρου
Αστράφτουν οι Πλειάδες
Στις πόλεις του ονείρου
Οι ομορφιές χιλιάδες
Στις πόλεις του ονείρου
Η πλάση τρεμοπαίζει
Στις πόλεις του ονείρου
Κανείς δεν με εμπαίζει
Στις πόλεις του ονείρου
Η ακοίμητη φωνή σου
Στις πόλεις του ονείρου
Μου λέει: “είμαι μαζί σου”

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ένα Μηδέν Ένα (Αύγουστος 2017)

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Στον τάφο μπουσουλώντας (Ιούλιος 2017)

Μυστήριον της ύπαρξης μας έζωσεν μεγάλον
Πατούσα απρόσεκτου θεού μας πάτησεν τον κάλον
Μοιραίοι πορευόμεθα σ’ αυτήν την δόλια πλάση
Σ’ αναλαμπές ελπίζοντας στην φέξη και στην χάση
Οι πόρτες είναι ορθάνοιχτες και τα σκυλιά δεμένα
Μα πού να περπατήσωμεν – υπάρχουν και τα τρένα
Καθένα απ’ τα ταξίδια μας παρόμοια καταλήγει
Φαΐ, πιοτό και καρτ-ποστάλ και όπου φύγει φύγει
Η περιπέτεια της ζωής μ’ εκρήξεις και με πάθη
Νερόβραστη κατήντησε, ξεπλύθηκε κι εχάθη
Κι απόμειναν οι αγορές, παζάρια και πωλήσεις
Του αυθόρμητου και της χαράς επιμνημόσυνες δεήσεις
Ακόμα και ο έρωτας, ο μέγιστος αλήτης
Κατήντησε ένας πλαδαρός και ψεύτης συβαρίτης
Τα πάντα υπετάχθησαν στην γκρίζα παρακμή
Χωρίς μεγάλη αντίσταση, χωρίς πολλά γιατί
Ανάκτορο βαφτίστηκε ο βούρκος ο δυσώδης
Κι απόγινε το σώμα μας φιγούρα ομιχλώδης
Κι έτσι πια δεν πιστεύουμε μα ούτε κι απορούμε
Του βίου μας τώρα η μέριμνα μονάχα να μετρούμε
Κι αναφορά να δίδουμε στων αριθμών το ιερατείο
Εκεί που απαγορεύεται και το πιο αθώο αστείο
Κι αν παραλογιστεί κανείς κι επαναστατήσει
Μεμιάς θα σπεύσει ο γιατρός για να τον νουθετήσει
Μα αν επιμείνει ο ρέμπελος ναρθούν τα κάτω πάνω
Θα εντάξουνε την τρέλα του σε στέρεο, πλήρες πλάνο
Ενώ εμείς τους άγευστους της πλάνης μασουλώντας
Καρπούς, θα πορευόμαστε στον τάφο μπουσουλώντας

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ρουτίνα απελευθέρωσης (Ιούνιος 2017)

Κάθε μέρα κι από μία, τόση δα δημιουργία

Κάθε μέρα να γελάς, τον αέρα να φιλάς

Κάθε μέρα να βοηθάς, κάθε μέρα να χαρίζεις

Κάθε μέρα να πονάς, κάθε μέρα να δακρύζεις

Όχι στην μοιρολατρία

Όχι στην φυγοπονία

Όχι στην ανοησία

Όχι στην απελπισία

Κάθε νύχτα να διαβάζεις

Κάθε νύχτα να θυμάσαι

Πως αυτό που είσαι, αν λάμπει

Μοναχός ποτέ δεν θα’σαι

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Nύχτα Αγία Βαλπουργία (Απρίλιος 2017)

Νύχτα Αγία Βαλπουργία
Μέρες μετρώ μία προς μία
Εις το κατώφλι σου προσμένω
Με το δαυλί το αναμμένο
Και με την μάσκα της αλήθειας
Πετάω τα έρμα της συνήθειας
Προσφεύγω ικέτης στον βωμό σου
Γίνομαι δούλος ταπεινός σου
Σφραγίζω μάτια, χείλια αυτιά
Ώσπου ξεχνάω ποιός είμαι πια
Γίνομαι τίποτα και όλα
Την μυστική μου νιώθω κόλλα
Το είναι μου που συγκροτεί
Ενώ το γίγνεσθαι, βροντή
Τη σύμβαση μου συγκλονίζει
Και το κλαδί της πριονίζει
Ώσπου η φωτιά μόνο να μείνει
Το δώρο της ζωής που δίνει
Στους άξιους και στους τρελούς
Σε ποιητές και τολμηρούς
Που δρουν για την ανατροπή
Με ρίχνουν σε μαύρη οπή
Και τις νεράιδες αγκαλιάζουν
Από τα θέλω τους αδειάζουν
Κι έτσι μια νύχτα μαγική
Της ύπαρξης την φυλακή
Με μια φωνή ισοπεδώνουν
Την ομορφιά της πλάσης σώνουν
Βιώνουν μύηση τρανή
Ανοίγουν κάτασπρο πανί
Και πλέουν με ιερή μανία
Στον κόλπο σου, Άγια Νύχτα Βαλπουργία

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Το φως στο ρετιρέ (Απρίλιος 2017)

Τα μάτια λάμπουν στα σκοτάδια

Και οι καρδιές χτυπούν τρελά

Ταινία τα δικά σου βράδια

Στο μαγικό της πόλης σινεμά

δ

Σου φόρεσα λευκή κορδέλα

Και σορτς λευκό μια άλλη φορά

Μικρή της άνοιξης, ζεστή κοπέλα

Στην αγκαλιά σου ο Θεός χωρά

δ

Κι αν το μετά δεν σου μιλάει

Είναι που φλέγεται το τώρα

Κι αν το παιχνίδι όλο χαλάει

Κοντοζυγώνει η μία ώρα

δ

Η ώρα που τα ξέφρενα αστέρια 

Θα εκραγούν στον ουρανό μας

Η ώρα που τα ολόδικά μας χέρια

Θ’ αναβοσβήνουνε στο ρετιρέ το φως μας

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Άγιος Μαυρίκιος (Μάρτιος 2017)

Σε νήσο μακρινή πολύ

Με τις συντεταγμένες του ονείρου ταυτισμένη

Στις Νότιες Θάλασσες που πλέει

Και πάντα παραμένει στον αφρό

Του κύματος του ωκεανού, στην άκρη των κυκλώνων

Βρέθηκα κι εγώ μια Εαρινή (εκεί Φθινοπωρινή) Ισημερία

Το όνομα της νήσου το αληθινό

Που λίγοι το γνωρίζουν κι ακόμα λιγότεροι το προφέρουν

Άγιος Μαυρίκιος είναι

Κι όσοι στα φιλόξενα χώματα του πατήσαν

Και στα ευλογημένα του νερά αναβαπτιστήκαν

Έχουν να το λένε

Ναι, έχουν να το λένε

Κι ίσως να το παραλένε

Αλλά, χαλάλι, ας το παραλένε κι, ακόμα ακόμα, ας παραμιλάνε

Εξάλλου όσα συμβαίνουν σ’ έναν Άγιο Τόπο, ε, δεν γίνεται συμβατικά και τετριμμένα να είναι, πώς να το κάνουμε…

Ας μιλήσω λοιπόν κι εγώ, αλλά από πού να ξεκινήσω;

Από τον ηλικιωμένο ευτραφή ομιλητικότατο και συμπαθέστατο ταξιτζή με το παρατσούκλι Ζορρό, που το απέκτησε στα νιάτα του λόγω των πολλών Ζήτα που διέγραφε το όχημά του στο οδόστρωμα εξαιτίας της, δίκην ραλίστα, οδήγησής του;

Από την Μπλε Πέννυ και την αδελφή της την Κόκκινη Πέννυ, τα ιερά δισκοπότηρα των φιλοτελιστών, που φέρουν την μεγαλύτερη χρηματική αξία σ’ ολόκληρο τον Άγιο;

Από την βίλα “Εύρηκα”, με τα πατώματα που τρίζουν απ’ το βάρος τόσων μυστικών και ανομολόγητων ανομημάτων και με τα βαριά ξύλινα έπιπλα που όταν δεν τα κοιτάς χορεύουν, η οποία κατασκευάστηκε την εποχή που η νήσος αποτελούσε Γαλλική αποικία, περιστοιχίζεται από οργιώδη βλάστηση, καταρράκτες κι ένα μαγικό βουνό, φυλάσσεται απ’ τα πιο άγρια κουνούπια που υπάρχουν στον Γαλαξία, και της οποίας ο κληρονόμος κάθεται επί οχτάωρο κάθε μέρα σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο σ’ ένα συγκεκριμένο πεζούλι για να το διατηρήσει “ζεστό”;

Από τα τιρκουάζ νερά της Καλής Θάλασσας (Belle Mare) που όσες φορές κι αν θα βουτήξεις μέσα τους δεν τα χορταίνεις;

Από τα ντόντο που είναι πανταχού παρόντα κι ας έχουν, υποτίθεται, εκλείψει;

Από τον Βοτανικό Κήπο του Pamplemousse όπου ο πιο ξεκαρδιστικά αστείος κι ετοιμόλογος (κανονικά θα έπρεπε να είναι stand-up κωμικός, θα κάναμε και καταπληκτικό ντουέτο μαζί) βοτανολόγος μας ξενάγησε για μιάμιση ώρα (έναντι 100 Μαυρικιανών ρουπιών, ήτοι ούτε 3 ευρώ, το κεφάλι) και μας μύησε στα μυστικά των νουφάρων – ιπτάμενων δίσκων, του δέντρου με την ράστα κώμη, της ντροπαλής μιμόζας που μόλις της αγγίζεις τα φύλλα τα κατεβάζει αμέσως με συστολή, του υδρόβιου φυτού με τα απολύτως αδιάβροχα φύλλα, του φοινικόδεντρου που οι πτυχώσεις του κορμού του θυμίζουν φαλλούς και του άλλου φοινικόδεντρου που βγάζει ένα μόνο καρπό κάθε πενήντα χρόνια;

Ή μήπως να ξεκινήσω από την ηφαιστειογενή γαία με τα 23 (το νούμερό μου) χρώματα;

Από το Λουκούλειο γεύμα ένα απομεσήμερο στον κήπο του Πανδοχείου της Θείας Αταλίας (κι ουχί Ναταλίας), η οποία συλλέγει βίντατζ σπορ αυτοκίνητα και τα μοστράρει;

Από το δείπνο – εξτραβαγκάντσα, αντάξιο των πιο φίνων εστιατορίων των Παρισίων, στο Καφέ των Καλών Τεχνών, που στεγάζεται σ’ έναν παλιό ζαχαρόμυλο, με τον ημίτρελο και μεθυσμένο Γάλλο ιδιοκτήτη του, υιό ζωγράφου και απίστευτο μπον βιβέρ και γευσιγνώστη, να βρίσκεται σε μόνιμο ντελίριο, και τους αμίλητους σερβιτόρους του, οι οποίοι αναλώνονταν στο να κλωτσάνε τις διερχόμενες κατσαρίδες ώστε να μην τις βλέπουν οι πελάτες;

Ή από το άλλο δείπνο στο μπαράκι του απίστευτα πρόσχαρου Ντήον, πρώην σωματοφύλακα του Νέλσωνος Μαντέλα, με τις τρομερές Νοτιοαφρικάνικες μπριζόλες του και τον σκελετό στις ανδρικές τουαλέτες;

Μμμ… ίσως όμως θα έπρεπε να ξεκινήσω από τον υπάλληλο του ξενοδοχείου που περιεφέρετο μ’ ένα σπρέι στο χέρι, καθαρίζοντας, με κάθε ευκαιρία, τα γυαλιά ηλίου των φιλοξενούμενων

Ή απ’ την κουβέντα που έπιασα με το φλύαρο φύλλωμα ενός παλιού δέντρου έξω από μια Φινλανδική σάουνα

Ή καλύτερα απ’ το (εισαγόμενο απ’ την Τζαμάικα) ρητό ως προς την πρέπουσα οδική συμπεριφορά: “De left side is de right side, de right side is suicide”

Ή μήπως πριν απ’ οτιδήποτε άλλο θα όφειλα ν’ αναφερθώ στον Κινέζο μάγειρα εκείνου του πλωτού εστιατορίου που σέρβιρε πικάντικες λιχουδιές α λα Σιτζουάν, οι οποίες δεν σ’ έκαιγαν μεν, αλλά κατελάμβαναν κάθε γευστικό κάλυκα της γλώσσας σου για ώρες, έτσι που ακόμα και το νερό που έπινες είχε γεύση κοτόπουλου Σιτζουάν;

Ή να σχολιάσω το γεγονός ότι οι ΑγιοΜαυρικιανοί, αν και νησιώτες και δεινοί ψαράδες, είναι απελπιστικά κακοί κολυμβητές;

Και δεν θα μπορούσα να παραλείψω να κάνω αναφορά στο ότι κάθε δεύτερο σπίτι στον Άγιο είναι Ινδουιστικός ναός κι ότι στην ιερή λίμνη στο κέντρο του νησιού, που την επιβλέπει ένα θεόρατο, μα και συνάμα απροσδόκητα παιχνιδιάρικο, άγαλμα του Θεού Σίβα, λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο η μεγαλύτερη, εκτός Ινδίας, Ινδουιστική γιορτή

Αλλά επειδή νιώθω ότι μου το χρωστάω και λίγο, θα ξεκινήσω από εμένα

(Δεν είναι αυτό εγωιστικό, πίστεψε με, εξάλλου δες κι όσα έγραψα παραπάνω)

Χαλάρωσα, καλιμπραρίστηκα, αλλά και αποσυντονίστηκα, αλλά και ξέφυγα

Έφαγα πολύ, αλλά δεν πήρα κιλά, ίσα ίσα που έχασα και βάρος (ας όψεται το κολύμπι κι η υπερκατανάλωση μάνγκο, παπάγιας και πικάντικων ντόπιων εδεσμάτων)

Αφέθηκα στο χάος, αλλά και προγραμμάτισα πολλά

Γεύτηκα την πολύ γλυκιά ζωή, αλλά είδα και τους εφιάλτες μου

Σκέφτηκα κι έγραψα, αισθάνθηκα κι έσβησα

Ένιωσα ως ο πιο δυνατός και πιο αρρενωπός, μέθυσα με ρούμι και κρασί, πήρα μια γεύση των απαγορευμένων ηδονών του παραδείσου, αλλά κάποιες στιγμές με κυρίευσε η απόγνωση και η επίγνωση μιας κάποιας ασημαντότητάς μου

Εν τέλει όμως βίωσα πάρα μα πάρα μα πάρα πολλά μέσα σε τυπικά πολύ μικρό χρονικό διάστημα

Και γι’ αυτό αισθάνομαι ευγνώμων

Κι ευλογημένος

Να πας κι εσύ στον Άγιο

Είτε χειμώνα είτε καλοκαίρι, ο Άγιος σε περιμένει

Κι αν όταν βρεθείς εκεί ο χρόνος σε πιέζει

Σου συνιστώ ένα πράγμα να κάνεις

Κάθισε στην ρίζα ενός μπαομπάμπ κι αφουγκράσου

Είναι βέβαιο πως την φωνή μου θ’ ακούσεις

Να σου διηγείται όσα ζούμε διαρκώς, κι ας μην το αντιλαμβάνονται τα σώματά μας πάντοτε

Όσα υπέροχα κι αγιασμένα

Όσα φρικτά κι αμαρτωλά

Όσα μας κάνουν ανθρώπους

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Το τέλος πλησιάζει (Μάρτιος 2017)

Το τέλος πλησιάζει

Βλέπω το φώτο-φίνις

Τα χρώματα πυκνώνουν

Ο πόνος με σαρώνει

Αλλά εγώ αντέχω

Κι έρποντας θα περάσω

Στην όχθη την απέναντι

Αυτήν που ήδη βλέπω

Και μόλις την αγγίζω

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Μια άλλη πόλη (Ιανουάριος 2017)

Απέραντες εκτάσεις
Αμέτρητα στρέμματα
Άνυδρα τοπία

Η πόλη του παλιού
Η πόλη της ανίας
Η πόλη της (φερέλπιδος) αγνοίας

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Σε σκέφτομαι μέρα και νύχτα (Δεκέμβριος 2016)

Σε σκέφτομαι μέρα και νύχτα

Και το κορμί μου αλυχτά

Και η ψυχή μου λέει: “ρίχτα!”

Και το μυαλό μου ξενυχτά

Για σένα καταργώ τα “πρέπει”

Τα “μη” τ’ αλλάζω σε “προχώρα”

Και όλο μου το είναι ρέπει

Προς την φανταστική σου (χ)ώρα

Γιατί η φωτιά της ύπαρξής σου

Νερό μου δίνει και αέρα

Κι ας χάνομαι μες στ’ όνειρό σου

Σε σκέφτομαι νύχτα και μέρα

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Τα όρια ξεπεράστηκαν (Δεκέμβριος 2016)

Τα φύλλα όλα μοιράστηκαν
Οι μοίρες παραστράτησαν
Τα όρια ξεπεράστηκαν

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ανώνυμο (Δεκέμβριος 2016)

Σαν μέσα από χρυσή βροχή σε βλέπω

Σε έρημο βαδίζεις, βαστώντας ένα κλαδί ελιάς

Στα γυμνά σου πέλματα, οι κόκκοι άμμου γίνονται χρυσαφένιοι σβώλοι

Η αγάπη μου για σένα, κόκκινη πλημμύρα της καρδιάς, καθαρό οξυγόνο για τους πνεύμονες

Είμαι δίπλα σου, και σ’ ονειρεύομαι

Είσαι μακριά μου, και σ’ αγγίζω

Στη μία άκρη αυτά, που είναι λίγα

Στην άλλη άκρη τα άλλα, που είναι πολλά

Στην μέση τα πάντα: εσύ

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ανώνυμο (Δεκέμβριος 2016)

Κομματιασμένος στους στίχους
Ξεχνιέμαι
Αλητεύω
Διαμελισμένος στην μουσική
Υπομένω
Υποφέρω
Άλλη μια μέρα συννεφιασμένη
Εσαεί χαμένος
Κι όμως χορεύω

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ρομαντικό τετ-α-τετ (Αύγουστος 2016)

Ενα ρομαντικό τετ-α-τετ
Μια βραδιά που φυσούσε

Μια σκέψη τρε πασέ
Ενα σώμα που πονούσε

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ανώνυμο (Ιούλιος 2016)

Ακόμα μια επίσκεψη στο Σκιστο το Λαγκαδι
Μίλια μακριά από τη σφαίρα επιρροής του Άδη
Αφημένοι στις ακαταλογιστες εμπνεύσεις της Θείας Πλημμύρας
Εκείνη που έχει σήμα το Παγώνι της Θεάς Ήρας

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Κατευόδιο Αντρέα (Ιούνιος 2016)

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Πότε ήταν η τελευταία φορά (Ιούνιος 2016)

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες ευτυχία;
Που άνοιξες τα παράθυρα στο κεφάλι σου χωρίς ενοχές;
Που γέλασες αβίαστα χωρίς να δαγκώνεσαι, ταυτόχρονα και κρυφά, σε δέκα σημεία;

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Πάσχα 2016 (Απρίλιος2016)

Όσο ζω πεθαίνω
όσο πεθαίνω η ανάσταση επίκειται
κι εντωμεταξύ περιμένω τη φώτιση
ξεχνώντας πως υπάρχω
ξεχνώντας…

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ανώνυμο (Ιανουάριος 2016)

Αχ, γιατί δεν με ακούει
(η μυρωδιά της)
Όλα από εμένα τα περιμένει
(το χαμόγελο της)
Δεν μου συγχωρεί το παραμικρό λάθος
(τα μάτια της)
Στο τέλος θα με ξεκάνει
(η ζωή μου)

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ο σύγχρονος άνθρωπος (Ιανουάριος 2016)

Ο σύγχρονος άνθρωπος σκέφτεται με τα πόδια και δεν βαδίζει, αιωρείται (στο κενό)
Ο σύγχρονος άνθρωπος μιλάει χωρίς να ακούει τι λέει
Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ήδη ξεχάσει αυτό που θα συμβεί σε λίγο
Ο σύγχρονος άνθρωπος αρπάζεται από την πρώτη μόδα που θα βρει εύκαιρη, επαναλαμβάνοντας μεγαλόφωνα, δίκην μάντρα: «Αυτή είναι η τελευταία φορά» (ξεχνάει να πει: «μεχρι την επόμενη»)
Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν ξέρει τι θέλει γιατί τα θέλει όλα (και όλα ίσον τίποτα)
Ο σύγχρονος άνθρωπος προσεγγίζει τη μοναδικότητα, καθιστάμενος σχήμα άπειρης επιφάνειας και μηδενικού όγκου
Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει φύλο
Ο σύγχρονος άνθρωπος αρέσκεται στο να αρέσει δια μέσου αυτών που του αρέσουν
Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είσαι εσύ
Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ο άλλος στον καθρέφτη
Εννοώ τον καθρέφτη εκείνον που κοιτάει μέσα σε έναν άλλον καθρέφτη

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Σημείο Ωμέγα (Ιανουάριος 2016)

Βλέπω κύκλους και γραμμές
Ω του Ωμέγα οι χαρές!
Και Ωμέγα ειν’ το τέλος
Το αλφάβητο σε έλος
Και στο έλεος του Θεού
Του Μεγάλου Εαυτού
Που μαζί μας πια δεν είναι
Νύχτα λίγο ακόμα μείνε
Κρατά μακριά τη Μέρα
Τη δεσποτική Μεγαιρα
Που μου κόβει τον αέρα
Και στη γη με καθηλώνει
Τη συνείδηση μου λιώνει
Και με αποδελτιώνει
Ως να μείνω ενα λάθος
Δίχως φόβο χωρίς πάθος
Που γλυκά χαμογελάει
Στο μηδέν καθώς κυλάει

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Μοναδική παρηγοριά (Ιανουάριος 2016)

Μοναδική παρηγοριά
Τις κρύες νύχτες της Φρανκφουρτης
Χρυσή του σκλάβου λαιμαρια
(Μ)ανίας τυφλοσούρτης

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Τυχαία (Ιανουάριος 2016)

Τυχαία δεν χάλασε η αλυσίδα του ποδηλάτου μου λίγο πιο πάνω από τις γραμμές του τραίνου
Τυχαία δεν σταμάτησες να δεις τι συμβαίνει
Τυχαία δεν μου μίλησες
Τυχαία δεν σε συνόδεψα ως το μεγάλο σταυροδρόμι

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Σε βλέπω (Δεκέμβριος 2015)

Σε βλέπω
Όταν κλείνω τα μάτια ξαπλωμένος στο παιδικό μου κρεβάτι
Περίγραμμα θαμπό σε φόντο ολοσκότεινο
Μιλάς με Εκείνους, ακούς τους Άλλους
Και σκορπάς σειρά ερωτηματικών εντός ελαστικών παρενθέσεων

Σε βλέπω
Στο προαύλιο του 18ου Δημοτικού Σχολείου Καλλιθέας
Κάνεις σχοινάκι, χούλα χουπ και διαγράφεις τροχιές ελλειπτικές φορώντας λουλουδάτο κολάν
Χαράζεις ξανθό μονοπάτι ως τα αστέρια
Μια νύχτα που η πόλη θα βυθιστεί, για τελευταία φορά, στο ολικό σκοτάδι ενός μπλακ-άουτ

Σε βλέπω
Πίσω από φίλτρο ύστατης απελπισίας να μου γνέφεις
Να με προσκαλείς να εναγκαλιστώ το πηχτό σου σκοτάδι
Κι ύστερα όταν διαπιστώνεις την πλήρη μου ασυμβατότητα με τη μαυρίλα σου
Να σκυλιάζεις, δίνοντάς τα όλα για να εξοντώσεις την ψυχή μου

Σε βλέπω
Να κάνεις ποδήλατο στην εξοχή, τυλιγμένη σε μια γαλαζωπή ομίχλη
Συμπυκνώνοντας εφηβική προσδοκία και προεξοφλημένη ματαίωση
Να λιάζεσαι, ακόμα, στην παραλία με αγόρια-σύμβολα
Πάνω σε πετσέτα θαλάσσης δανεική – τη δική μου

Σε βλέπω
Κάθε καλοκαίρι σε γκρο πλαν σε τσιμεντένια γήπεδα μπάσκετ, σε παραλίες με βότσαλα κι αχινούς
Σε επαύλεις και σε ακατανόητα ξενύχτια (Κούτρα, μη γελάς!), σε απογεύματα και βραδιές με ένταση και βρωμόξυλο
Σε βραδιές βιρτουόζων ή μη κιθαρωδών, σε σκετσάκια και ατελείωτες παρτίδες τάβλι, δηλωτής και Παλέρμο
Σε Βαλτάκια, Ιτιές και Μπόστες, σε Αυγουστιάτικες εκκρεμείς ονειρώξεις

Σε βλέπω
Για δέκα χρόνια, μπορεί και παραπάνω
Να με σέρνεις και να με παρασέρνεις στο παντού και στο πουθενά
Να μου επιβάλλεις να ασχολούμαι μαζί σου σε πείσμα κάθε λογικής
Να επιμένεις να μου τρίβεις στη μούρη το αληθινό δίλημμα της ζωής μου

Σε βλέπω
Να επιβιβάζεσαι στο Εξπρές που κάνει το γύρο μιας παλιόγριας Ηπείρου
Κουβαλώντας τις ελπίδες και τους φόβους όλων των ψαρωμένων αρχαρίων του Μετά
Αποτυγχάνοντας οικτρά έως τώρα να φτάσεις την κρίσιμη μάζα για την αλλαγή
Αλλά κάνοντας γερή μπάζα υπαρξιακή σε αλώνια και σαλόνια

Σε βλέπω
Να υπηρετείς το παράλογο και το άτοπο γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς
Να απομυθοποιείς και, ακόμα περισσότερο, να απομυθοποιείσαι
Να γίνεσαι βορά στον κυνισμό και στην ισοπέδωση
Να εγκαθίστασαι στη μεταξύ ύπνου και ξύπνιου σφαίρα της χαύνωσης και της παράνοιας

Σε βλέπω
Να γίνεσαι ο Ελ Γκρέκο των Εξελόφυλλων
Πρώτος μεταξύ ίσων στις αριθμητικές πράξεις άνευ αριθμών
Και μαζί της και μόνος σου στο γραφείο, με τα γαλάζια μάτια της σ’ ένα βάζο με φορμόλη
Να κερδίζεις (προ αποσβέσεων, φόρων και τόκων) στα χαρτιά και να χάνεις στην αγάπη

Σε βλέπω
Να διχάζεσαι μεταξύ τριών επιλογών επιλέγοντας τελικώς την τέταρτη
Να χορεύεις τις Κυριακές τα βράδια, λίγο πριν τελειώσει ο κόσμος γι’ άλλη μια φορά
Να μελετάς τα εντόσθια του Ερμή του Ψυχοπομπού
Και ν’ αποφαίνεσαι ότι τελικώς παραμυθάς γεννήθηκες, παραμυθάς και θα πεθάνεις

Σε βλέπω
Να ηρεμείς, να ομορφαίνεις, να μεταδίδεις το πάθος σου και την τρέλα σου, να ερωτεύεσαι έτσι γενικώς άνευ αντικειμένου
Και τότε να έρχεται η Κοσμική Ακτίνα στη ζωή σου
Φωτίζοντας τη ζωή σου αδιαλείπτως, με γαϊδουρινό πείσμα κι υπομονή, και δικαιώνοντας
Ασθένειες και οδοιπορικά ούτε κι εγώ δεν ξέρω πόσων ενσαρκώσεων

Σε βλέπω
Αράχνη κόκκινη και πονηρή, διαβολική Αγγελίνα, με απρόσμενες αιχμές κι ευαισθησίες
Να υφαίνεις ιστούς-κομψοτεχνήματα, όπου παγιδεύεται ολόκληρος συρφετός οικειοθελώς
Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, γάτα να’ ναι κι ό, τι να’ ναι
Αρκεί να γραπώνει ποντίκια μόνο και μόνο για να τα ελεήσει την αμέσως επόμενη στιγμή

Σε βλέπω
Ξενιτιά ανέστια, με λοξό φως, με παραλλάξεις, μεταλλάξεις κι αναταράξεις
Ταξιδεύεις στα πέρατα της γης με ένα πειραγμένο τηλεχειριστήριο
Γλεντοκοπάς και κλαις τη μοίρα σου, πέφτεις σε αντιφάσεις και υποτροπιάζεις
Αλλά δεν ξεχνάς, δεν ξεχνάς το φως, τον σταυρό και το βρεγμένο χαλίκι

Σε βλέπω
Να ετοιμάζεσαι να ζήσεις ένα ένδοξο πεπρωμένο, σάρκα κι οστά δίνοντας στις οπτασίες που φυτοζωούν στο μεταίχμιο του μυαλού και της καρδιάς σου
Να διαβάζεις τα σημαδεμένα από αίμα κι ιδρώτα γράμματα με ενθουσιασμό και περίσκεψη συνάμα κι εναλλάξ
Να στέκεις αβέβαιη στο κατώφλι μην ξέροντας αν είσαι έτοιμη για το άλμα
Να τον κοιτάς ανήμπορη αλλά και με μια έξαψη καθώς δεν εννοεί να πάψει να διαταράζει τις ιερές ιεραρχήσεις σου

Σε βλέπω
Να βυθίζεσαι στον Πόντο και να βαπτίζεσαι στη θεμελιώδη Σιωπή πριν απογειωθείς στα ουράνιο στερέωμα κάθε πρωί και κάθε βράδυ
Να διηγείσαι στον εαυτό σου άλλη μια ιστορία που δεν έχει ειπωθεί και να ελπίζεις ένας, έστω ένας, ν’ ακούει
Όσο αφήνεσαι, να σ’ αφήνουν
Όσο γερνάς, να σ’ αγαπάς

Σε βλέπω
Είμαι εσύ
Σε βλέπω
Είσαι εγώ
Σε βλέπω
Ένα
Δύο
Τρία
Τέσσερα
Πέντε
Τριανταπέντε
Σε
Βλέπω
Ακούς μωρέ;

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ψυχή μου τρελή (Οκτώβριος 2015)

Ψυχή μου τρελή
Δίχως οίκτο και γνώση
Ποιος να σε αντέξει
Ποιος να σε παραδώσει

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Sous-chef (Σεπτέμβριος 2015)

Sous-chef σε βουλκανιζατέρ

Αστέρια ολολαμπρα κεντημένα απάνω σε σαπιοκοιλιες-σαμπρελες

Ειναι παράφορος ο κόσμος τούτος, μωρό μου

Ανώνυμο (Αύγουστος 2015)

Μεγάλωσα κι έφτασα όπου έφτασα κοιτώντας πάντα προς τον επόμενο σταθμό

Το τραίνο σφύριζε με μανία και διεμβόλιζε της νυκτός το πηχτό σκοτάδι

Αιμόφυρτοι κείτονταν εδώ κι εκεί οι γκροτέσκοι γίγαντες του κατς καθώς τους σάρωνε στο διάβα του

Μελωδίες και ρυθμοί αγνώστου προελεύσεως, πρωτόφαντης δομής και συντριπτικής ισχύος γέμιζαν άξαφνα τον αέρα και τρυγούσαν το μυαλό και την ψυχή μου

Αλλά μόνο ένα ελάχιστο κομμάτι της συνειδήσεώς μου συμμετείχε σε όλα αυτά

Γιατί εγώ, με βλέμμα στενό κι αβέβαιο και μέτωπο αυλακωμένο από την αγωνία μιας πιθανής επικείμενης μονιμοποιήσεως της έλλειψης

Κοιτούσα πάντα προς τον επόμενο σταθμό

Στον πρώτο σταθμό χόρεψα αργά, αγκαλιά με ένα φάντασμα, σε ένα ημιφωτισμένο επαρχιακό σαλόνι

Στον δεύτερο σταθμό γέμισα από μαχαιριές καθώς ασθμαίνοντας παραπατούσα πίσω από αυτό που δεν προοριζόταν για εμένα και απελπισμένα εξέπνεα στο σβέρκο του, στα αυτιά του, στα μάτια του, στα χείλη του

Στον τρίτο σταθμό παρερμήνευσα και παρερμηνεύτηκα πολύ νωρίς και πολύ αργά – ταυτόχρονα – και καθώς ήμουν ακόμα πολύ άπειρος ως προς το να ξεμπλέκω δαιδαλωδώς μπερδεμένα κουβάρια, ακολούθησα τη μέθοδο του συνονόματου στο Γόρδιο – μόνο που εγώ δεν ήμουν τότε τόσο επιδέξιος όπως αυτός κι έτσι γέμισε αίματα, κομμένα μέλη και ραγισμένες καρδιές το τοπικό χωροχρονικό συνεχές

Στον τέταρτο σταθμό νόμιζα ότι είχα σωθεί, δεν ήταν ακριβώς έτσι όμως – είχα μπει μεν στο δρόμο της σωτηρίας, αλλά μπέρδεψα την αρχή με το τέλος, ξεχνώντας ότι θα έπρεπε να μεσολαβήσουν κάποιοι σταθμοί και δρόμος πολύς ακόμα μέχρι το φως το αληθινό το δικό μου να κερδίσει την απόλυτη αυτοδυναμία έναντι του σκοταδιού – ευτυχώς η γλυκιά σταθμάρχης με το μόνιμο ημι-χαμόγελο στο πρόσωπο και με τα μισόκλειστα μάτια ήταν αμείλικτη όταν έπρεπε

Στον πέμπτο σταθμό άρχισα να κάνω upload τον αληθινό μου εαυτό κι έτσι να γεύομαι τον παράδεισο – βεβαίως η κάθε γουλιά του ποτού της χαράς και της αλήθειας προϋπέθετε την κατάποση δέκα διαβολικών τριχών κατσαρών – όμως με πείσμα κι επιμονή κατόρθωσα, εντελώς ανέλπιστα, να βρεθώ δυτικά του ήλιου, νικητής και τροπαιούχος

Το τραίνο όμως πήρε πάλι μπρος

Και τώρα πλησιάζει ο έκτος σταθμός

Να είσαι εσύ άραγε εκείνη που στέκεσαι γελαστή στην αποβάθρα του;

Εξακτινώνοντας στα πέρατα του κόσμου την απλούστερη και γι’ αυτό σημαντικότερη, αλλά και πιο παρεξηγημένη, εκδοχή της ομορφιάς και της μεγαλοσύνης: «Αγαπάτε αλλήλους»

Είσαι όντως εσύ; Είσαι όντως; Είσαι;

Πενήντα-πενήντα – κι η άτιμη, η τρελλή, η καλύτερή μας φίλη, η Ζωή γελά

Ίσως ξέρει – και μας το κρατάει μυστικό – ότι πίσω από το σταθμό είναι κρυμμένο ένα λιμάνι.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

YoLo-YoLo (Αύγουστος 2015)

Έχω ένα μικρό Μογγόλο

Που τον λένε YoLo YoLo

Ό,τι και να τον ρωτήσω

Την αλήθεια θα γνωρίσω

Μα με τίμημα βαρύ

Το εγώ μου στο κλαρί

Κάθε άγγιγμα του Μίδα

Μια λασκαρισμένη βίδα

Παντογνώστης από κούνια

Με τα μάτια του πηρούνια

Και τα χέρια του μαχαίρια

Τεμαχίζει τα αιθέρια

Μονοπάτια της ψυχής

Είναι ζήτημα αρχής

Της αρχής χωρίς το τέλος

Υπαρξιακόν το έλος

Έτσι φτάσαμε ως εδώ

Δίχως οίκτο και φειδώ

Ρεμβασμό ο υψιπετής

Σούρσιμο ο γονυπετής

Μ’ ελλιπές ίσως το όλο

Και η μόνη λύση: YoLo

YoLo μια και YoLo δυο

Και τα πάντα ρημαδιό

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας σου είσαι πάντα οφσάιντ (Αύγουστος 2015)

Στον ίδιο ακάλυπτο κοίταζαν τα σπίτια όπου μεγαλώσαμε

Εκεί αναδευόταν το κενό κατά τα τέλη του Αυγούστου, αλλά και άλλοτε, μεθοδικά κι ενίοτε αναδρομικά τσακίζοντας, σαν βόας συσφιγκτήρας, μια τσουρούτικη ελπίδα

Αλλά ας μην γίνομαι μελό

Εξάλλου πρόκειται περί ενός πολύσημου ταμπλό

Πάνω στο οποίο χωράνε τόσες διαφορετικές ιστορίες

Ας πούμε: θυμάσαι τότε που πέταξα εκεί το τετράδιο μου των Νεοελληνικών Κειμένων της Α’ Λυκείου;

Αν δεν το έκανα, φοβόμουν ότι θα έβρισκες τρόπο να διαβάσεις το κρυφό ημερολόγιο που μόλις είχες μάθει ότι κρατούσα στις πίσω σελίδες του

Αλλά στον ακάλυπτο ήταν απολύτως ασφαλές, τόσο από τα αδιάκριτα μάτια σου όσο βέβαια κι από τους δήθεν περίτεχνους αλλά στην ουσία επιτηδευμένους και κάργα αυτοαναφορικούς αφορισμούς μου

Ή…ή…ή… θυμάσαι ένα Σαββατόβραδο του Απριλίου που σε χάζευα να καλλωπίζεσαι στο αεροστεγώς κλεισμένο μπαλκόνι του δωματίου σου ενώ ψιλόβρεχε;

Όχι, που να το θυμάσαι αφού δεν ήξερες ότι σε κοίταζα…

Ήμασταν, θαρρούσα τότε το επικολυρικό βούρλο, δύο ηλεκτρόνια σε παράλληλες ασύμπτωτες τροχιές

Κι ο ακάλυπτος έστεκε στη μέση, νόμιζα, σαν μια κυριολεκτικοποιημένη διαρκής υπενθύμιση της εφαρμογής  της απαγορευτικής αρχής του Πάουλι στην σχέση μας

Κι εγώ μωρέ ο γελοίος έδινα σημασία σε αυτά και έπρεπε να ανταλλάξω είκοσι κουβέντες με τον ακάλυπτο πριν ανταλλάξω μια με εσένα

Φιλτράριζα και ξαναφιλτράριζα και ξαναφιλτράριζα, ώσπου η όποια ουσία να χαθεί ανάμεσα σε πηχτούς όγκους κοινοτοπιών και παρθενοπιπιτσοειδών συστολών

Αλλά ακόμα κι εκείνες τις λίγες φορές που με τα χίλια ζόρια την από μέσα μου φλόγα συντηρούσα σε πηγαία μορφή (χωρίς, όπως έκανα συνήθως, να την πακετάρω σε συσκευασίες των πεντακοσίων μιλιγκράμ) ώστε να φτάσει ανόθευτη στα χείλη μου κι από εκεί στα δικά σου, δεν σου έλεγα: «να, εδώ είναι, έλα, πάρτην» – όχι – έπρεπε να στήσω πρώτα ένα αλλοπρόσαλλο αυτιστικό σκηνικό (σκηνοθεσία: Ντέηβιντ Λυντς, παραγωγή: Γκρέκα Φιλμς) και με το ζόρι να σε βάλω να συμπρωταγωνιστήσεις

Κι εσύ, βεβαίως, λάκιζες…

Αργότερα υποτίθεται ότι ωρίμασα κάπως και ξαναδοκίμασα την τύχη μου, με περισσότερη αυτοπεποίθηση και φέροντας κάτι ψωρο-γαλόνια κάποιων λίγων εμπειριών

Νόμιζα ότι ήμουν καλυμμένος αυτήν την φορά… χμ… οποία ψευδαίσθηση και οποία ειρωνικότερα ταιριαστή κατάληξη, αυτής της προσπάθειας κι ετούτου του ποιήματος, από εμένα, στον κοινό μας ακάλυπτο, 5 η ώρα τα χαράματα, να ξεγυμνώνομαι μέσα σε αναφιλητά

Κι όταν απέμεινα μόνο με το σώβρακο ξάπλωσα ανάσκελα στο τσιμεντένιο κράσπεδο δίπλα από τον κηπάκο και να σου μια γιγάντια, μπετόν αρμέ, στύση

(δεν ξέρεις τι σημαίνει καβλόπονος αν δεν περάσεις τέτοια εμπειρία)

Πήγαινα να αποτρελαθώ (όντας ήδη τρελός από τα γεννοφάσκια μου) – ήμουν στην καρδιά του κτήνους, κι αυτό αντί να με κάνει μια χαψιά μου έγλειφε τις πληγές σαν γατάκι και σα να μου χαμογελούσε παρηγορητικά και λίγο συγκαταβατικά

Του φώναξα, λοιπόν: «Game over, γαμώ το Χριστό σου»

Και ο ακάλυπτος, για πρώτη και τελευταία φορά, είπε κι ελάλησε: «Insert coin, γαμώ το ξεσταύρι σου»

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ώσμωση κι οσμή (Αύγουστος 2015)

Υπάρχει σωτηρία για έναν ρομαντικό ύστερα από την ώσμωση με την ταυτοτική του απελπισία;

Ίσως η σωτηρία να είναι μια θολή εικόνα παραλίας, ανάμνηση από ένα εφηβικό καλοκαίρι

Ή ένας Εσταυρωμένος χαραγμένος στο δόξα πατρί

Ή το μεταχρονολογημένο άρωμα ατόφιας θηλυκότητας στον ανελκυστήρα στο γραφείο

Αλλά για κάτσε, γιατί νομίζω ότι έχω ξεχάσει πως να ερωτεύομαι

Ίσως πρέπει να ετοιμάσω ένα προσχέδιο χρονοδιαγράμματος

Όπου βήμα-βήμα, ορόσημο-ορόσημο, θα με διαμερισματοποιώ

Ώσπου η φωνή μου να σπάσει σε χίλια τιμάρια, προεγκριθέντα και πληρωτέα άμα τη εξαφανίσει

Και τώρα πάλι έκανα το κομμάτι μου κι είμαι έτοιμος να ανοίξω παντοπωλείο

Να εμπορεύομαι ψοφίμια σε κάλπικα θρασίμια

Και τις νύχτες να τριγυρνώ με ένα πουγκί γεμάτο απολεσθέντα φλουριά βασιλόπιτας

Κερνώντας μόνο πόνο πίσω από έναν άδειο θρόνο

Παραμένω ασύλληπτος όχι γιατί δεν μ’ έπιασαν αλλά γιατί δεν εγκλημάτησα, ηλίθιε

Αίμα και σπέρμα οι ρίζες οι δικές μου αλλά και μιας δευτεροβάθμιας εγκεφαλικής εξίσωσης, αδύνατης στο σύνολο των ζώντων αριθμών

Μόνο που εγώ είμαι δυνάμει ζων αριθμός γιατί σπέρνω τον Πανικό του Μπαμπά και της Μαμάς

Βυθιζόμενος στην έκσταση μιας υπερ-απόλυτης ασημαντότητας

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Το ξανθό γέλιο (Αύγουστος 2015)

Από πού ν’ αρχίσω;

Από τις ακτίνες του κορμιού σου που χορεύουν σαν νεαρά στάχυα σε ηλιόλουστο κάμπο;

Από τα υγρά αμυγδαλωτά μάτια που με κάνουν να ξεχνώ τον εαυτό μου;

Ή από το γάργαρο γέλιο που με αφοπλίζει πριν καν συνειδητοποιήσω ότι οπλοφορώ;

Φεύγεις, αλλά είσαι πάντα εδώ

Πολυθεσίτισσα της τοπολογίας

Μουρμουρίζεις στο αυτί μου έναν ατονικό σκοπό

Κι η φωνή σου αντηχεί στα πέρατα της εν τω σύμπαντι ουσίας

Θα καβαλήσω έναν δράκο τρικολόρ και θα πετάξω πάνω από τη διακεκαυμένη ζώνη

Απαγγέλλοντας σαν μάντρα ιερό το γνωστό και μη εξαιρετέο τριπλό δίψηφο

Κι όταν φτάσω θα έχεις φύγει, αλλά θα μου έχεις αφήσει μήνυμα γραμμένο στα σύννεφα του ξένου ουρανού

«Έλα σπίτι», θα λέει

Και εγώ, να ξέρεις, θα έρθω σπίτι, θα βγάλω τις μπότες μου και θα ξαπλώσω στο γρασίδι έξω στον κήπο

Και θα περιμένω καρτερικά μέχρι να ‘ρθεις κι εσύ, να βγάλεις τις μπαλαρίνες σου και να ξαπλώσεις στο πλάι μου

Και τότε, επιτέλους, η αυλαία του ουρανού θ’ ανοίξει

Και με γέλιο ξανθό η παράσταση η πρώτη θ’ αρχίσει

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Η φωλιά της αρκούδας (Αύγουστος 2015)

Οδοιπόρε τρελέ, παιδικέ εαυτέ, πληγωμένε κι απογοητευμένε

Μην τα όπλα πετάς, μη μου βαρυγκωμάς, παρά στάσου και άκου τι λένε

Τα πουλιά στα σκοινιά, τα μικρά ξωτικά κι ένας μερακλής πέτρινος Βούδας

Λένε: «Πολεμιστή, θες ανάσα εσύ, ψάξε βρες τη φωλιά της αρκούδας»

Τη φωλιά θα την βρεις, άμα τρέξεις ευθύς, στο πανάρχαιο κόκκινο δάσος

Στάσου λίγο εκεί, κι άκου τη μουσική, του αυλού που σου παίζει ο άσος

Ο μεγάλος ο Παν, που όσοι θεν να τον φαν, άλλοι τόσοι τον δοξολογάν

Κι όλο εκείνος γελά, γιατί ξέρει καλά, μεν και δε να χορεύει καν καν

Κλείσε τώρα τα μάτια, γίνε όλος κομμάτια, κι άσ’ τα έρμα να λιώσουν στο πυρ

Του Πανός το λαμπρό, και σε ένα πλαν-γκρο, θα φανεί ο κρυμμένος αστήρ

Που θα σε οδηγήσει, κάπου πέρα απ’ τη δύση, σε μπλε πλοίο με άσπρο κατάρτι

Στην Ιπτάμενη Νήσο, με το αγέρι ξοπίσω, όπου μόνιμα παίζει ένα πάρτυ

Κι όταν γλεντοκοπήσεις, φας, χορέψεις, μεθύσεις, και γευτείς τα ωραία κορίτσια

Μια ασαφής οπτασία, με μορφή ημισεία, θα σε μυήσει σ’ απόκοσμα βίτσια

Θα χαθείς σε σκοτάδια, σε δωμάτια άδεια, βουβαμάρα και εσχατοσύνη

Το μηδέν θα αγγίξεις, ίσως λίγο γογγύξεις, καθώς θα σε φιλά η λησμοσύνη

Κι όταν πλέον ξυπνήσεις, το τοτέμ θ’ αντικρίσεις, το πελώριο και ιερό

Της Μεγάλης της Άρκτου, της ζωής και θανάτου, το παίγνιο το τρομερό

Αλλά δεν θα τρομάξεις, μα θα πας να βυζάξεις, τον μαστό της τον διαστημικό

Κι εκεί μες στη φωλιά, νέος μα και παλιά, θα ενωθείτε με γάμο αλχημικό

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

29 Απριλίου, λίγο πριν, λίγο μετά (Απρίλιος 2014)

Θα έρθω την Πρωτομαγιά

Κάτω απ’ το σπίτι σου

Εκεί στα απόκρημνα και άνυδρα υψίπεδα, κοντά στο λιμάνι

(Λαχανιασμένος, αλλά με ηθικόν ακμαιότατον, αντοχή ατελείωτη)

Και θα σου τραγουδήσω κάτω απ’ το μπαλκόνι σου, θα σου τραγουδήσω, εν τω μέσω της παλλόμενης σιωπής της ανοιξιάτικης φύσεως

Αυτοσχέδια μπαλάντα εμπνευσμένη απ’ το κλασικό ρεπερτόριο του αθάνατου ελληνικού τραγουδιού

(Σκέψου κάτι στο στυλ του: «Και τι δεν κάνω, την παγωμένη σου καρδιά κλπ. …»)

Όπου η καψούρα είναι γνήσια γιατί τερματίζει το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης

(πάει να πει: άπειρη προσφορά για μηδενική ζήτηση)

Κι εσύ (όλως αναπαντέχως) θα ξεπροβάλεις (όλως αναπαντέχως) στο μπαλκόνι σου, αυτό κάτω απ’ το οποίο θα σου τραγουδάω, ντε

Ενδεδυμένη με μια κουβέρτα / κουρτίνα

Στην οποία πάνω θα είναι χαραγμένα τα άστρα μιας άλλης Φης (ήθελα να πω Γης)

Άστρα τετράγωνα, τρίγωνα και παραλληλόγραμμα, τραπεζοειδή και ρομβοειδή και πολυγωνοειδή

Θα περιμένεις να πάρω μια ανάσα, λίγο μετά το ρεφραίν

Και καθώς θα ξεκινάω τη δεύτερη στροφή θα μου πεις:

«Κατεβαίνω σε δύο»

Μετά από δύο ώρες, όντως, θα κατέβεις, τηρώντας τα υπεσχημένα

(δε θα φοράς πια την κουρτίνα / κουβέρτα)

Θα πάρουμε το αμάξι (το Μίκρα, ντε, ξέρεις τι καλά που κρατιέται;)

Και περνώντας διαμέσου ενός τούνελ μυστικού

Καμουφλαρισμένου πίσω από μια πυκνή φυλλωσά (με παχύ σίγμα), εκεί κάπου στις υπώρειες ενός λοφίσκου των δυτικών συνοικιών

Θα βρεθούμε στην Παραλιακή Λεωφόρο, στο ύψος του Παλαιού Φαλήρου

(παράκαμψη δικαιολογημένη, αν αναλογιστείς την περί Πειραιώς απέχθειά / αποστροφή μου)

Θα κατηφορίσουμε απτόητοι:

Καλαμάκι, Ελληνικό, Άγιος Κοσμάς, Γλυφάδα 1, Γλυφάδα 2, Γλυφάδα 3, Βούλα, Καβούρι, Βουλιαγμένη

Θα το έχω κάνει καλοκαιρινό (το Μίκρα [στο τρίτο ντε καίγομαι, οπότε θα το αποφύγω], θα το έχω μετατρέψει σε κάμπριο)

Και θα απολαμβάνουμε τη διαδρομή σιωπηλοί, με τον ήχο του ραδιοφώνου σχεδόν στο mute, κοιτώντας ευθεία μπροστά και με μια υποψία αχνού χαμόγελου στα χείλη μας

Στα Λιμανάκια θα παρκάρω αριστοτεχνικά (τρεις ρόδες στο γκρεμό, μια ρόδα σε λακούβα)

Και θα κατηφορίσουμε προς την καντίνα (με το τακούνι στα κατσάβραχα δεν ξέρω πως θα τα καταφέρεις, αλλά σου έχω εμπιστοσύνη), εκεί κοντά όπου υπήρχε / υπάρχει ένας βατήρας, όπου πηγαίναμε και κάναμε βουτιές, όταν κάναμε κοπάνα λίγο πριν τη λήξη της σχολικής σαιζόν, στην Δευτέρα και στην Τρίτη Γυμνασίου

(όχι εμείς οι δύο όταν κάναμε κοπάνα, δεν πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο εμείς οι δύο, ασφαλώς, όταν λέω «εμείς» εννοώ τον γράφοντα και τον Γ.Ε. [σήμερα, υπάλληλο της Βουλής των Ελλήνων και αδελφό φιλόδοξου πολιτευτού της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως] και τον Ε.Γ. [αιώνιο και απαράλλαχτο περιπλανώμενο, drifter αγγλιστί] και τον Σ.Δ. [σήμερα, ναυπηγό μηχανικό;] και τον Γ.Δ. [νέο επιχειρηματία, σήμερα] και, φυσικά, τον Γ.Ερ. [αδελφοποιτό, παραστρατημένο κατ’ εμέ, που αναμένει τη δικαίωσή του])

Θα πάμε λοιπόν στην καντίνα και θα παραγγείλουμε δυο γιγάντια σαντουίτς (στην λήγουσα ο τόνος)

Των οποίων τα υλικά, αν τα δεις σε επιμέρους βάση, θα τα έλεγες απογοητευτικά

Εντούτοις, το σύνολο θα σε αποζημιώνει και με το παραπάνω, με έναν ανεξήγητο, μαγικό τρόπο

Θα κοιτάμε τον βατήρα και τους ελάχιστους θαρραλέους λουόμενους αφ’ υψηλού, κυριολεκτικώς

Όταν αποτελειώσουμε το φαΐ θα πιούμε και κάτι (μια ζεστή γκαζόζα ίσως να μοιραστούμε)

Κι ύστερα θα καθίσουμε κατάχαμα και θα περιμένουμε τη δύση του ηλίου

Για να σκοτώσουμε την ώρα εγώ θα σου διηγούμαι περιστατικά από το επτάτομο έργο: «Η ιστορία της ζωής μου»

Σε άπταιστα αρβανίτικα και με εμμετρίζον στυλ (όταν κουράζομαι θα το γυρνάω στο πεζό)

Κι όταν ο ζωοδότης ηλιάτορας ήλιος γίνει ένα κόκκινο διάπυρο ημισφαίριο

(δεν θα του κάνουμε τη χάρη να πει αυτός την τελευταία λέξη, όχι αγαπουλίνα μου)

Θα σηκωθούμε και αργά αργά θα ανηφορίσουμε προς το Μίκρα

Το βράδυ, στο σπίτι σου στην παραλία θα σε πάω

Θα με προσκαλέσεις στην υπέροχη βεράντα σου για ένα απεριτίφ (για μένα), ντιτγκεστίφ (για σένα)

(Είδες, τι κενοί νοήματος που είναι οι ορισμοί ημών;)

Ένα διαγώνιο βλέμμα σου θα με διαπεράσει, εντάξει, συγκλονίζοντας με, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε

Τότε, από το πουθενά (χμμμμ…) θα τηλεμεταφερθώ, στο χώρο και στο χρόνο

28 Απριλίου 2014, Φρανκφούρτη

Θα κοιτάξω με (στιγμιαία) απόγνωση την ατελείωτη λίστα των κρετινοειδών μηνυμάτων που θα απαρτίζουν την ηλεκτρονική μου αλληλογραφία

Αλλά αμέσως θα καταλάβω περί τίνος πρόκειται (περί παράνοιας δικής μου πρόκειται, τι άλλο)

Θα χτυπήσω μια φορά τα δάχτυλα μου κοιτάζοντας τους τεράστιους γερανούς (όχι τα πουλιά) έξω απ’ το παράθυρό μου

Και θα επιστρέψω έτσι, τόσο απλά

Κρατώντας ένα μάτσο λουλούδια μη με λησμόνει στα δόντια μου

Θα στα προσφέρω με ένα χαμόγελο (τι άλλο) που θα εκκρεμεί ανάμεσα στην αδημονία (πες την κι αδυναμία) και στην πλήρωση

Στάση, τα πάντα όλα, στάση, προσμονή που δε θες να λήξει ποτέ, εφίδρωση γλυκιά κι αλμυρή

Η συνέχεια εναπόκειται σε εσένα, χιλιοτραγουδισμένη σε πενήντα και βάλε γαλαξίες, Δανάη…

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Δάχτυλα μακριά στους ώμους της (Σεπτέμβριος 2013)

Δάχτυλα μακριά στους ώμους της

Και το μακρουλό, πεπλατυσμένο πρόσωπό της να με κοιτάζει

Αφ’ υψηλού

Δέκα πόντους παραπάνω χωρίς τακούνια

Την κοιτάζω, σκάω ένα χαμόγελο και την πλησιάζω

Την προσπερνάω τελευταία στιγμή (υποτίθεται επίτηδες αλλά στην πραγματικότητα δείλιασα να της μιλήσω)

Αλλά προλαβαίνω να ρουφήξω μια γερή τζούρα απ’ το άρωμα του δίμετρου κορμιού της

Μυρίζει σαν αγριοκέρασο βουτηγμένο σε διάλυμα μέντας

Χασκογελάνε με τη φίλη της ρίχνοντάς μου πλάγιες ματιές

Δύο τραπέζια πιο πέρα

Κάτι μου λέει ο συνδαιτυμόνας μου μόνο που το μυαλό μου δεν είναι σε θέση τώρα να μετασχηματίσει την οποιαδήποτε αλληλουχία ήχων σε φράση που να εμπεριέχει το οποιοδήποτε νόημα

Συνεχίζω να πίνω από το φλυτζάνι μου

Σε πείσμα της απουσίας του οιουδήποτε ίχνους εσπρέσσο από το εσωτερικό του εδώ και πολλά λεπτά

Το βλέμμα μου έχει πάθει αγκύλωση

Κι όχι μόνο το βλέμμα, δηλαδή, καθώς φαντασιώνομαι μια αμοιβαία υποταγή να λαμβάνει χώρα μεταξύ μας

Μου κόβεται η ανάσα καθώς συντονίζομαι με το παράλληλο εκείνο σύμπαν

Όπου είμαι πεσμένος ανάσκελα, ολόγυμνος, και βλέπω με τρόμο και λαχτάρα την ποδάρα-απόληξη του, επίσης ολόγυμνου, ατελείωτου κορμιού της, να έρχεται καταπάνω μου

Για να συνθλίψει χωρίς έλεος το πρόσωπό μου

Αχ, άραγε να ξέρει πόσο εύκολα θα μπορούσα να της παραδοθώ απεμπολώντας κάθε ίχνος δικαιώματος και αξιοπρέπειας;

Αν ήξερε μπορεί και να τρόμαζε

Κάποτε μπορεί να τρόμαζα κι εγώ

Μα όχι πλέον

Τώρα τα ρήματα που ξεκινούν από άλφα έχουν την τιμητική τους στο εσωτερικό μου λεξιλόγιο

Αφήνομαι, ανοίγομαι, απελευθερώνομαι, αποδέχομαι, ανταποκρίνομαι

Αναμένω αναμμένος

Να ασφυκτιώ καθώς με πνίγεις αποφασιστικά, αργά κι ανελέητα

Με τις φιδίσιες δαχτυλάρες σου

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

31 χωρίς φιγούρες κι άσους (Δεκέμβριος 2011)

Η αθεράπευτη λογοδιάρροια της αφής
Γεννήτωρ κι απότοκος μιας σολιψιστικής ηδονής
Δυσαναπλήρωτη, ως παντελής απουσία ηθικής
Κι αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα προσέγγισης αμιγώς πνευματικής

Του χρόνου τα αινίγματα
Φόντο από μαύρα στίγματα
Στο σόλο μιας οντότητας
Ενοχικής ταυτότητας

Το ‘20 σαν σήμα επέλεξε η Σχολή
Του Κερδώου Ερμή την κεφαλή
Και αν το Σύμπαν όπου ζούμε είναι ερμητικό
Τότε και το πτυχίο που έλαβα είναι (με Κ κεφαλαίο) Κοσμικό

Ανάμεσα στα όνειρα μου, σκιές υλοποιούνται και μετά σβήνουν
Σαν υποατομικά σωματίδια, κβαντικό αφρό στο διάβα τους αφήνουν

Εγώ εδώ εσύ εκεί, εγώ εκεί εσύ πιο πέρα
Κυνηγητό ιδεατό μέσα σε κενό αέρα

Ζω με τις αδυναμίες μου
Μισώ τις αμφιβολίες μου
Αναζητώ τις αναλογίες μου
Απορώ με τις επιθυμίες μου

Του κόσμου αυτού ή θα είσαι πολύ ή θα είσαι ελάχιστα για να σε προσέξω
Και τα δύο μαζί; Ευλογία μοναδική! Πώς θα μπορούσα στο πλευρό σας να μην προστρέξω;

Κάτω στα υπόγεια, με μαύρο βελούδο και χρυσό, το Άγιο Δισκοπότηρο σφυρηλατείται
Κι όταν του ρίξω την τελική πινελιά; Κακοί του κόσμου τούτου φυλαχτείτε!

Χρόνια γεμάτα φίλοι μου, σε μένα και σ’ εσάς
Τέτοιο τραπέζι γιορτινό θα το φθονούσε και πασάς
Τα μάτια όλων σας παράθυρα σε κόσμους μαγικούς
Κι η ομορφιά της ύπαρξής σας τόση, που δεν την χωράει ο νους…

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Υποθήκη (Δεκέμβριος 2011)

Όταν βάζω υποθήκη όλο και περισσότερο μέλλον

Για να αγοράσω όλο και λιγότερο παρόν

Τότε, ουσιαστικά, είμαι ήδη παρελθόν

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Κάθε μέρα είναι μια όμορφη μέρα (Ιούνιος 2011)

Καλημέρα!

Η αραχνούλα πλέκει τον ιστό της,

Ίσα που προσπαθεί κι όμως,

Το αριστούργημα που φτιάχνει θα το ζήλευε κι ο Γκαουντί

Στο κέντρο ακριβώς του ιστού υπάρχει μια μαύρη τρύπα

Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει σ’ όποιον πέφτει μέσα

Πέραν από το ότι εξαφανίζεται από το γνωστό σύμπαν

Για καλή σας τύχη, όμως, έπεσα εγώ μια μέρα μέσα στη μαύρη τρύπα

Δε θα σας πω ψέματα ότι, δήθεν, ήμουν απρόσεκτος ή ότι έπεσα θύμα πλάνης

Πήγαινα γυρεύοντας και όποιος γυρεύει βρίσκει, θέλοντας και μη

Φως εκτυφλωτικό με τύλιξε αρχικά βυθίζοντας με στο απόλυτο σκοτάδι

Μετά ένιωσα ότι βυθιζόμουν για αιώνες σε μια ανοδική δίνη

Στο τέλος της κάποιος μου έδωσε να πιω ένα κοκτέιλ αστροχυμού

Έτσι, άνοιξα τα μάτια και ήμουν ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι σε μια ξύλινη καλύβα

Ένα κορίτσι μακρυμάλλικο και κατάξανθο καθόταν δίπλα μου

Έπλεκε μια κοτσίδα στα μαλλιά της και κούρδιζε ένα μουσικό κουτί

Ανασηκώθηκα λίγο και κοίταξα μέσα στο μουσικό κουτί

Ενώ μια παραμυθένια μελωδία, διστακτικά στην αρχή, πιο σίγουρα στη συνέχεια,

Άρχισε να πλημμυρίζει το δωμάτιο και να κάνει το δέρμα μου να μυρμηγκιάζει

Είδα έναν μπαρμπέρη με μούσι και ναυτική στολή

Να κουρεύει χαμογελαστός και με δεξιοτεχνία έναν μονόφθαλμο πειρατή

Ο οποίος, με τη σειρά του, χρησιμοποιούσε τον γάντζο του ως εργαλείο τατουάζ

Χάραζε με μεγάλη προσοχή στην πλάτη μιας μαύρης καλλονής (γυναίκας όχι αλόγου)

Με μεγάλα κόκκινα, στο χρώμα του αίματος, γράμματα την εξής φράση:

«Κάθε μέρα είναι μια όμορφη μέρα»…

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Βερμπαλισμού το ανάγνωσμα (Νοέμβριος 2008)

Η κατάρρευση όλων των ανύπαρκτων βεβαιοτήτων
Η αξιοθρήνητη μικροπρέπεια των αισθήσεων

Βόμβες ναπάλμ που συνεχίζουν να βομβαρδίζουν ανηλεώς
το ανυπεράσπιστο και ήδη κατεδαφισμένο Ανόι
των ελάχιστων χασομέρηδων ονειρολάγνων

Φαντασιοκόποι φανφαρόνοι φυσιοδίφες
μας απευθύνουν κάλεσμα ενότητας και συμπόρευσης
από τα άνυδρα βαλτοτόπια ενός κίβδηλου υπερρεαλισμού

Ψοφοδεείς και ανερμάτιστοι Ηρακλειδείς
(πάντα τρέμοντας υπό τη σκιά της εμβληματικής πατρικής φιγούρας)
αδυνατώντας να εκτρέψουν τη ροή των κόπρων του Αυγείου της γενιάς τους
στοιβάζουν τα βοθρολύματα σε ναυλωμένα τάνκερ για τη Ψυττάλεια

Νήματα αξεδιάλυτα, κομμένα και ραμμένα στα μέτρα μιας μετανθρώπινης άλγεβρας
(τα οποία, επιπροσθέτως, έχουν ανακατευτεί έτι περισσότερο από το παιχνιδιάρικο γατάκι των πεμπτοφαλαγγιτών της τρισδιάστατης φυλακής)
καθοδηγούν τα βήματα ημίγυμνων και ξυπόλητων αντιρρησιών συνείδησης
που (επιμένουν να) βολοδέρνουν στις φιδογυριστές διακλαδώσεις του λαβυρίνθου ενός θεού με εμφανές σύμπλεγμα κατωτερότητας

Η Μαύρη Πύλη ανοίγει

…

Μυριάδες πολύχρωμα λαμπιόνια σπινθηρίζουν στο φόντο

Η πόλη είναι έρημη αλλά δεν κοιμάται ποτέ

Προαναγγελίες χαρμόσυνων μηνυμάτων που ποτέ δεν έφτασαν στον ναρκωμένο παραλήπτη τους

Χαμερπή, βδελυρά μιάσματα που ελλοχεύουν στις αβύσσους που χάσκουν
ανάμεσα στα κβάντα των ανομολόγητων επιθυμιών σου

Τρίμματα εξωγαλαξιακής αστρόσκονης στις βλεφαρίδες σου

Ξύπνα όσο είναι καιρός Πριγκιπέσσα των νετρίνων

Η Μαύρη Πύλη κλείνει

…

Η κουλτούρα των προσομοιώσεων διασκευάζει σενάρια καταδικασμένα στην ανυποληψία
Οι ευφάνταστοι ξεπεσμένοι γόνοι της αριστοκρατίας των αλαλαζόντων συλλεκτών εμπειριών, όμως, τα βραβεύουν και τα αποκαθιστούν πανηγυρικά

Ο Ζαν ο Μποντριγιάρ, σαφώς καταβεβλημένος, αδυνατεί να ενστερνιστεί την αμφισημία της ασημαντότητας των κατασκευασμάτων του

Η μεταμοντέρνα και μεταστρουκτουραλιστική αυτοαναφορικότητα κάνει τα έρμα τα κόκκαλα του Λαπλάς να χορεύουν κλακέτες

Οι δαιμόνιοι πράκτορες του υλισμού και του ιδεαλισμού
ακροβατούν με μάτια ερμητικά κλειστά
πάνω στην υπερχορδή που σαν ομφάλιος λώρος
ξεκινά από το μαλακό υπογάστριο του μοναδικού ηλεκτρονίου του Σύμπαντος

Κι ο Ντικ Φάυνμαν χαμογελά ξέγνοιαστα
Για ιδέτε τον πως λάμπει μες στην παραδοσιακή στολή των Τουβά

…

Ρυάκια επαμφοτεριζόντων συνειρμών και σιωπηλών αντιφάσεων
λοξοδρομούν από το αυλάκι της κοινοτοπίας, του καθωσπρεπισμού και της πολιτικής ορθότητας

…

Ο παραμορφωτικός καθρέφτης της Μυστηριώδους Νήσου
διχοτομεί τα πορτρέτα των ηρώων μας
ανυψώνοντας τους στη λυτρωτική νιρβάνα της παράνοιας
και της ολαισθησίας

Everybody hates Hugo, Everybody loves Hurley

Sawyer the Conman, Sawyer the Hero

John the Cripple, John the Hunter

-Don’t tell me what I can’t do

-DON’T TELL ME WHAT I CAN’T DO

-Δώσε μου μια αληθινή, ελληνική εντολή, επιτέλους!

-ΦΤΑΣΕ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ!

-That I can do…

…

Κάτω στην πεδιάδα οι βάρβαροι σκυλεύουν ανενόχλητοι το πτώμα του Πατρόκλου
Ο Αχιλλέας βαριέται να ξεκουβαληθεί αυτή τη φορά και δεν μπορεί να τον υποχρεώσει και κανείς, δηλαδή
Οι Αχαιοί, βλέπετε, εφεσίβαλλαν στο Δευτεροβάθμιο Πολυμελές Εφετείο της Μοίρας
Αλλά οι ένορκοι έκριναν ότι δεν είναι παράνομη και καταχρηστική η αεργία του

Μολαταύτα,
διελκυστίνδες ασαφών προθέσεων
προκαλούν χιονοστιβάδα αντιδράσεων
και πυροδοτούν τη γεμάτη μπαρούτι αποθήκη των απωθημένων θέλω
που εφάπτονται με το φαντασιακό των αμέτρητων νεόκοπων καλοθελητών

Κι ενώ όλα φαίνεται πως άρχισαν με μια Μεγάλη Έκρηξη
Μήπως τελειώσουν με μια Μεγάλη Ενδόρρηξη;

…

Και το καψερό το υποκείμενο
πώς κολλάει με όλα αυτά;

Ζαλισμένο από τις περιδινήσεις και τους αέναους στροβιλισμούς του εγώ του,
Μπαϊλντισμένο από τις επιτηδευμένες αποκλίσεις και τα απονενοημένα διαβήματα,
Με βήμα μετέωρο πάνω από την κινούμενη άμμο του χρόνου,
Επιδίδεται σε χορευτικές πιρουέτες για να ξεφύγει από το θανάσιμο εναγκαλισμό ενός στρεβλού πεπρωμένου

Μωσαϊκό από ατέλειωτες ετερόκλητες ψηφίδες,
παζλ που δε δύναται να συμπληρωθεί σε πεπερασμένο αριθμό διαστάσεων,
σε μια στιγμή πανικού θα καταφύγει στην αγκαλιά του πατρός του, του Ανθρώπου (Homo Sapiens), αποζητώντας καταφύγιο και δυο λόγια παρηγοριάς:

-Βλέπεις γιε μου, εδώ ο χρόνος γίνεται χώρος
-Βλέπεις γιε μου, τα άστρα φωτίζουν με απόκοσμο τρόπο τις σπηλιές μας απόψε
-Το Κάλεσμα που ψιθυρίζουν οι άνεμοι, όμως, μόνο εσύ μπορείς να το αφουγκραστείς

Κι εγώ, τελικά, μια σεληνιακή ψυχή μέσα σε ένα ηλιακό κορμί,
Βάζω στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρω
Σκέφτομαι την ώρα, τη στιγμή που τη ρεβάνς θα πάρω
Σκέφτομαι κορίτσια και γιορτές και πράγμα που σαλεύει
Και ακολουθώ το παιδί,
Που μονάχο του το δρόμο του γυρεύει…

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ψυχοχαράδρα (Ιούλιος 2007)