Να μια καινούρια, ωραία λέξη, της οποίας, και για την οποία, έχω την χαρά να διεκδικώ την πατρότητα και να την μοιραστώ με τον κόσμο.
Λαγνοπόλος.
Όπως ο ονειροπόλος έχει την τάση να παρασύρεται απ’ τα όνειρά του – όχι μόνο θερινής νυκτός, μα και παντός καιρού και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες – και να ζει για αυτά και μέσα σε αυτά, έτσι και ο λαγνοπόλος έχει την διαρκή τάση να επιδιώκει να ζήσει – και πολλές φορές, φυσικά, να άγεται και να φέρεται από – καταστάσεις που ξεχειλίζουν από λαγνεία και έχουν ως αφετηρία και τέρμα τους την λαγνεία.
Λαγνεία: να μια υπέροχη, κυρίως ως προς την φωνητικά εξαιρετικά, σχεδόν εξωπραγματικά, εύστοχη εκφορά της, ελληνική λέξη.
Θέλω να πω πως ο τρόπος που προφέρεται κι ακούγεται η λέξη «λαγνεία», με αυτήν την συγκεκριμένη ακολουθία συμφώνων και φωνηέντων, σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα, ένα κλίμα – είναι προφανές, θαρρώ – άκρως υγρό κι αισθησιακό.
Και ο λαγνοπόλος είναι, φυσικά, ο φανατικά, φονταμενταλιστικά, πιστός στην θρησκεία Της Θεάς Λαγνείας, αυτός που το σώμα του κι η ψυχή του τρέμουν όταν του χαϊδεύει μαλακά το κορμί με τα αιθέρια και μαεστρικά δάχτυλά Της, αυτός που ριγεί και υποφέρει γλυκά απ’ τον πόνο και το πάθος όταν τον πιάνει στις βελούδινα ατσάλινες – δεν υπάρχει καμία αντίφαση, εδώ – αρπάγες Της, αυτός που ο μαγνητικός βορράς της πυξίδας της ύπαρξής του δείχνει μονίμως προς την κατεύθυνσή Της…
Ο λαγνοπόλος έχει μυηθεί στην υπέρτατη ηδονή και στον απόλυτο πόνο, τα οποία φυσικά – δεν είναι δα και κανένα τεράστιο μυστικό – πάνε χέρι χέρι, και άπαξ και αυτή η μύηση λάβει χώρα, παραμένει μύστης μια ζωή.
Και αυτή του η ιδιότητα – του λαγνοπόλου – είναι και παραμένει, εφεξής και μέχρι το πέρας του βίου του, η απόλυτη υπαρξιακή προτεραιότητα του.
Υπ’ αυτήν την έννοια, δεν υφίσταται άνθρωπος πιο ιδεαλιστής και ανιδιοτελής από τον λαγνοπόλο – άνθρωπος, δηλαδή, που να είναι πιο αταλάντευτα αφοσιωμένος στο να υπηρετεί, πριν και πάνω απ’ όλα, μια ιδέα που ξεπερνάει κατά πολύ την πεπερασμένη, βραχύβια και ατελή ύπαρξή του: την ιδέα, δηλαδή, της λαγνείας.
Μόνο που η λέξη «ιδέα» λειτουργεί ως ένα βαθμό παραπλανητικά όταν ομιλούμε περί λαγνείας, διότι η λαγνεία δεν είναι κάτι αφηρημένο και «πλατωνικό» – αντιθέτως είναι κάτι συγκεκριμένο και, μεταφορικά και κυριολεκτικά, χειροπιαστό!
Και ο λαγνοπόλος το ξέρει.
Το ξέρει γιατί, βεβαίως, το ζει.
Και για λόγους που, πιθανότατα, θα έχουν γίνει εμφανείς ως τώρα, γνωρίζει ότι είναι μονόδρομος το χρέος και το καθήκον του να εντοπίσει άλλους λαγνοπόλους και να σχετιστεί μαζί τους.
Η αναζήτησή του αυτή δεν είναι εύκολη αλλά δεν είναι, απαραιτήτως, κι ένας ατέρμονος Γολγοθάς.
Διότι οι λαγνοπόλοι στον κόσμο μας δεν είναι, μεν, πάρα πολλοί, αλλά δεν είναι, δα, κι ολίγιστοι…
Κι όταν συμβεί και συναπαντηθούν δυο λαγνοπόλοι, αναγνωριστούν αμοιβαίως και διαπιστώσουν ότι είναι συμβατοί, με όλες τις πιθανές κι απίθανες έννοιες, μεταξύ τους, ε, τότε, ουσιαστικά, γεννούν, δημιουργούν – δια ενός ιδιότυπου και οικειοθελούς θανάτου της ατομικότητάς τους – μια καινούρια οντότητα.
Αυτήν την οντότητα θα μπορούσαμε, καταρχάς, να την ονομάσουμε: «λαγνοπόλο στο τετράγωνο».
Ωστόσο, κατόπιν ωριμοτέρας σκέψεως, θα ήταν μάλλον πιο ακριβές να την βαφτίσουμε: «λαγνοπόλο στην δίνη»…
