Για όλους εμάς τους ανθρώπους, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, είναι ζωτική η ανάγκη στράτευσης σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς, σε κάτι που κατ’ αρχήν μας υπερβαίνει, σε κάτι που ξεφεύγει από το εξ ορισμού τοπικό – στον χώρο και στον χρόνο – πεδίο επιρροής μας.
Αυτή η ανάγκη στράτευσης, που πηγάζει από μια άλλη, βαθύτερη, ανάγκη, εκείνη της δικαίωσης της ύπαρξής μας, δεν είναι απαραίτητο να έχει ένα μόνο αντικείμενο – πολύ συχνά σημαντικοί, ξεχωριστοί και δραστήριοι άνθρωποι στρατεύονται οικειοθελώς για να υπηρετήσουν πολλούς και διαφορετικούς σκοπούς που τους υπερβαίνουν – ωστόσο, πολύ συχνά κινείται γύρω από ένα συγκεκριμένο μοτίβο.
Και είναι πολύ σημαντικό για τον κάθε άνθρωπο να εντοπίσει ποιο είναι αυτό το μοτίβο και να αποκτήσει επαρκή γνώση ως προς το τι το στοιχειοθετεί.
Γιατί αυτός είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να βρούμε ποιος είναι ο σκοπός μας στην ζωή.
Ποιο είναι το νόημα της ζωής για τον καθένα μας, αν προτιμάτε.
Από εκεί και πέρα, αυτό δεν σημαίνει το ότι η συνειδητοποίηση εκ μέρους μας του τι είναι αυτό στο οποίο πρέπει και θέλουμε να στρατευτούμε καθιστά αυτομάτως την στράτευση και την υπηρεσία μας σε αυτό και πιο εύκολες.
Όχι, δεν ισχύει κάτι τέτοιο, παρόλο που αφ’ ης στιγμής έχει επέλθει αυτή η, τρόπον τινά, «φώτισή» μας, υπάρχει πλέον συγκεκριμένη κατεύθυνση προς την οποία οφείλουμε να κινηθούμε – η εσωτερική πυξίδα μας δείχνει ξεκάθαρα προς τον αδιαμφισβήτητα αληθινό μαγνητικό μας βορρά.
Ίσα ίσα, τότε είναι που τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο, ή πραγματικά, δύσκολα.
Διότι τότε είναι που γίνεται πιο ισχυρή – τόσο μέσα μας όσο, και κατά τα φαινόμενα, κι έξω από εμάς – η αταβιστικά αντίρροπη τάση προς την παραπάνω ανάγκη στράτευσης: δηλαδή, η επιθυμία διατήρησης του – εκάστοτε – στάτους κβο, πρωτίστως εκείνου που αφορά στην δική μας ζωή.
«Μα είναι πάντα τόσο κακό αυτό το στάτους κβο;», είναι πολύ πιθανό να ρωτήσει κάποιος.
Απάντηση: Ναι, είναι, υπό αυτήν την έννοια, διότι στην προσπάθειά μας να διατηρήσουμε τα όποια «κεκτημένα» μας, αρνούμαστε να εμπλακούμε στην διαδικασία δημιουργίας του παραμικρού καινούριου πράγματος, κι έτσι ακυρώνουμε την μοναδικότητα του εαυτού μας, ως ενεργού τροφοδότη του τιτάνιου έργου της εξέλιξης, τόσο της δικής μας όσο και της Ανθρωπότητας (μην φοβόμαστε να μιλάμε και να γράφουμε έτσι – η σύγχρονη επιστήμη έχει αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι όλα συνδέονται, και ότι κάθε τι μεγάλο εξαρτάται και διαμορφώνεται καταλυτικά από λίγα, πολύ συχνά μικρά και «ταπεινά»).
Απ’ την άλλη πλευρά, μ’ έναν υπέροχα παράδοξο τρόπο, όταν στρατευτούμε, έμπρακτα και δραστήρια, σε κάτι που μας υπερβαίνει κι άρα μας σπρώχνει παραπέρα – κι ας φαίνεται ουτοπικό ή απίθανο – τότε είναι που αναδεικνύεται, τονίζεται και λάμπει απαστράπτουσα – ναι, σε κάθε περίπτωση – η μοναδικότητά μας.
Αρκεί βεβαίως – είπαμε – να στρατευθούμε σε αυτό το κάτι οικειοθελώς κι εν πλήρει συνειδήσει κι επιγνώσει ημών των ιδίων.
Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας στράτευσης, τόσο σε εμάς όσο και στους άλλους, τα βλέπουμε και τα βιώνουμε, γρήγορα ή αργά.
Αυτό το κάτι που μας υπερβαίνει, ακριβοδίκαιο μ’ έναν σολομωνικό τρόπο, μας δίνει πίσω όσο του προσφέρουμε με την στράτευσή μας – ούτε παραπάνω, ούτε παρακάτω.
Κι έχει τον τρόπο του να μας το θυμίζει και να μας τσιγκλάει κάθε που κωλοκαθόμαστε και παραμελούμε την στράτευσή μας σε αυτό.
Αυτό το κάτι, ναι, που παίρνει τόσες πολλές μορφές, αλλά που κατά βάθος η αληθινή ουσία του παραμένει ίδια.
Αυτό που άλλοι ονομάζουν Θεό, άλλοι Φύση, άλλοι Ανάγκη.
Και άλλοι, πιο πραγματιστές αλλά ταυτοχρόνως και πιο ρομαντικοί, το ονομάζουν Άνθρωπο.
