[Ακολουθεί, επιτηδείως προβοκατόρικο, Ιντερνετοφοβικό ποστ]:
Παιδιά, μπορείτε εύκολα να βγάλετε άκρη με το τι συμβαίνει στον κόσμο, βασιζόμενοι στην παγκοσμίως κύρια πηγή ενημέρωσης της δεδομένης συγκυρίας, που είναι το Ίντερνετ;
Για οποιοδήποτε θέμα ανακύπτει – και το ποιος είναι, μεταφορικά και κυριολεκτικά, ο αλγόριθμος βάσει του οποίου ανακύπτουν τα διάφορα θέματα στις μέρες μας, είναι άλλη μεγάλη ιστορία – εν ριπή οφθαλμού συγκεντρώνεται πληθώρα αντικρουόμενων απόψεων, που πάντα επιτείνουν την σύγχυση αντί να την επιλύουν.
Αυτό συμβαίνει, πλέον, όχι μόνο για θέματα σχετικά αμφιλεγόμενα κι ευαίσθητα, που εκ των πραγμάτων, ας πούμε, προ(σ)καλούν «πύρινες» συζητήσεις και αντιμαχίες, αλλά, στην πράξη, για οτιδήποτε καινούριο ξεμυτίζει στον συλλογικό / συναινετικό «ορίζοντα γεγονότων» της Ιντερνετικής πραγματικότητας.
Φυσικά, μέσα σ’ ένα τέτοιο πατιρντί, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα, και η εμπεριστατωμένη γνώμη του εκάστοτε εμπειρογνώμονα εξισώνεται – στην καλύτερη περίπτωση – με την «αποψάρα» του κάθε Αρχίδοβιτς και της κάθε Καρακαλτάκοβας.
Πρώτο Συμπέρασμα: μπορούμε (ίσως…) να βασιζόμαστε στο Ίντερνετ για να πληροφορούμαστε σχετικά με την ύπαρξη κάποιου θέματος, αλλά όχι για να το αξιολογήσουμε και να σχηματίσουμε άποψη επ’ αυτού.
Για να ανέβουμε ένα επίπεδο θέασης των πραγμάτων, ένα άλλο ζήτημα είναι ότι τα περισσότερα θέματα που αναφύονται στην αρένα του Ίντερνετ και που διεκδικούν την προσοχή μας είναι παραπλανητικά, αποπροσανατολιστικά (όχι κατ’ ανάγκην εσκεμμένα ή βάσει σχεδίου) ή απλώς αδιάφορα.
Δηλαδή είναι θέματα, η απλή ενασχόληση μας με τα οποία είναι κραυγαλέο και αδιόρθωτο εκ μέρους μας σφάλμα – υπό την έννοια του ότι δεν μπορούμε να ανακτήσουμε τον χαμένο μας, πολύτιμο, χρόνο.
Αυτό συμβαίνει παρά την υποτιθέμενη «εξατομικευμένη εμπειρία» που προσφέρει το Ίντερνετ, μια εμπειρία που μόνο κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του καθενός δεν είναι – και πώς θα μπορούσε, απ’ την στιγμή που οι πάντες, σχεδόν, τείνουν ν’ ασχολούνται με το ίδιο πράγμα για λίγο, για να το αφήσουν στην συνέχεια και να πιάσουν το επόμενο, αλλά και απ’ την στιγμή που τα αποτελέσματα των εξατομικευμένων αναζητήσεων μας εξαρτώνται άμεσα απ’ αυτά που αναζητά και με τα οποία ασχολείται η συντριπτική πλειοψηφία των «χρηστών».
Αυτό, δε, το φαινόμενο παρατηρείται στο Ίντερνετ πολύ περισσότερο και πιο έντονα, εννοείται, απ’ ότι στον «έξω κόσμο», μια που ο αριθμός των «χρηστών» που ασχολούνται, κυριότατα ως παρατηρητές, με τα διάφορα θέματα της «επικαιρότητας» είναι άλλης τάξης μεγέθους συγκριτικά με την οποιαδήποτε ανθρώπινη – με ανθρώπινα μέτρα, δηλαδή, συγκροτημένη – κοινωνία, και μια που ο βαθμός σύγκλισης μεταξύ των «απόψεων» των εν λόγω «χρηστών» είναι κατά πολύ ενισχυμένος, κάτι που συνεπάγεται αποδυνάμωση έως αφανισμό της ποικιλίας των πιθανών μεταξύ των αλληλεπιδράσεων, άρα και της ποικιλίας των καρπών που παράγουν αυτές οι αλληλεπιδράσεις.
Δεύτερο Συμπέρασμα: δεν μπορούμε να βασιζόμαστε στο Ίντερνετ για να εντοπίσουμε τα θέματα που πραγματικά μας αφορούν και μας ενδιαφέρουν και για τα οποία, συνεπώς, μπορούμε άμεσα να κάνουμε κάτι, έστω κι αν αυτό το κάτι περιορίζεται στην διαμόρφωση άποψης.
Ας ανέβουμε ένα ακόμα επίπεδο θέασης – με προσοχή και οικονομία δυνάμεων, διότι, ως γνωστόν, όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο πιο αραιός καθίσταται ο προς αναπνοή αέρας, αλλά και ειδικά από την στιγμή που για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να ανασηκώσουμε το κεφάλι μας απ’ τις φθορίζουσες οθόνες μας – εκείνες που μας μαγνητίζουν όλους και συνεχώς – και να παρατηρήσουμε τι συμβαίνει τριγύρω μας, στον «φυσικό» κόσμο.
Αυτό που συμβαίνει είναι πως… ό, τι γίνεται εκεί έξω, έχει όλο και πιο αμφισβητήσιμη υπόσταση μέχρι να αποτυπωθεί με κάποιον τρόπο, «εκεί μέσα», στο Ίντερνετ, δηλαδή.
Η Ιντερνετική καταγραφή λειτουργεί ως επικύρωση, δηλαδή, της επέλευσης του όποιου γεγονότος, έχοντας αναλάβει καθήκοντα, όχι πια μονάχα μιας επιπρόσθετης, εξωτερικής συλλογικής (και ατομικής…) μνήμης – ως ένας «εξωτερικός σκληρός δίσκος» του «υπερ-υπολογιστή της ανθρωπότητας» (προσέξτε την κομπιουτεροκεντρική γλώσσα) – αλλά της κύριας, εάν όχι της ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ, μνήμης του είδους μας εν συνόλω.
[Υπόψιν ότι αναφέρομαι σε γεγονότα καταρχήν δημόσιας φύσεως, μα όχι μόνο]…
Έτσι, λοιπόν, το εσωτερικό κενό που δημιουργείται σ’ εμάς τους ανθρώπους από την με ραγδαίους ρυθμούς συνεχιζόμενη εξωτερίκευση της μνήμης μας έρχεται να συμπληρωθεί με (ψευδο)-αναμνήσεις «ανεκπλήρωτων» και «ματαιωμένων» οραμάτων – «ανεκπλήρωτων» και «ματαιωμένων» υπό την έννοια της μη καταγραφής τους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στο Ίντερνετ.
(Και) αυτά τα πράγματα, «οφείλουν» να αποκτήσουν υπόσταση, άρα πρέπει να καταγραφούν – συνεπώς πρέπει να ΦΥΓΟΥΝ από μέσα μας.
Συνεπώς δεν μπορεί να είναι καλό να κρατάμε μέσα μας το οτιδήποτε.
Ό,τι, ουσιαστικό ή μη, υπάρχει μέσα μας, πρέπει να κοινοποιηθεί το ταχύτερο δυνατό στους ομοίους μας, όχι όμως αδιαμεσολάβητα – προς Θεού – αλλά διά της μεσολάβησης του Ίντερνετ, της υπέρτατης αρχής στην οποία αναφερόμαστε.
Έτσι – σιγά σιγά ή και ταχέως, κι ως επί το πλείστον μακαρίως – ξεχνάμε ότι κάποτε υπήρξαμε άνθρωποι, κι όταν κάποια μέρα ξυπνήσουμε πλήρως ενσωματωμένοι με την Μηχανή, κι απ’ το στόμα μας βγαίνουν μόνο μηδενικά και μονάδες, η ανθρώπινη συνθήκη θα έχει παραμείνει στην συνείδηση του νέου εκείνου όντος στο οποίο θα έχουμε «εξελιχθεί», ως ένα νεφελώδες θραύσμα ονείρου – στην καλύτερη περίπτωση – που γρήγορα θα εξαχνωθεί κι αυτό, αφήνοντας πίσω του έναν γκρίζο ορίζοντα – μη – γεγονότων…
Τρίτο συμπέρασμα: όταν το Ίντερνετ καθίσταται ο μοναδικός κι αποκλειστικός φορέας της α-λήθειας – όταν «η αλήθεια είναι μόνο εκεί μέσα» – ο άνθρωπος καθίσταται ο φορέας της λήθης του τι σημαίνει – σήμαινε κάποτε; – να είσαι άνθρωπος.
