Ενημερώσεις φίλων

Τακτικές-άτακτες ενημερώσεις των φίλων μου

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

21η ενημέρωση φίλων – Σύνδεση από Κύπρο (30 Ιανουαρίου 2018)

Φίλες και φίλοι μου, γεια σας!

Καιρό έχω να σας… ενημερώσω (με αυτόν τον τρόπο, εννοώ).
Βρίσκομαι στην Κύπρο, όπως είμαι βέβαιος πως όλοι γνωρίζετε εδώ και τέσσερις (τέσσαρους, που λεν κι οι γραμματιζούμενοι) μήνες.
Σχεδόν περιττεύει ν’ αναφερθώ στο αν μ’ έχει ωφελήσει η εδώ παραμονή μου, η οποία και περατώνεται σε δυο μήνες…
Ωστόσο, είναι μια καλή ευκαιρία να το βροντοφωνάξω: η Κυπριακή εμπειρία έχει υπάρξει αναζωογονητική για εμένα.
Περνάω πολύ χρόνο με τον εαυτό μου, σκέφτομαι, διαβάζω, δημιουργώ (φανταστείτε πως, μεταξύ άλλων, έγραψα ένα ολόκληρο καινούριο βιβλίο μέσα σε τρεις μήνες, που είναι ό, τι πιο εκτεταμένο και περίπλοκο και, νομίζω, καλύτερο έχω γράψει), γνωρίζω εξαιρετικό κι ενδιαφέροντα κόσμο, περπατάω πολύ διασχίζοντας αστικά, ημιαστικά, βουκολικά και υπεραστικά τοπία, γελάω, γλεντάω, απολαμβάνω την ζωή…!
Όλα αυτά με κάνουν κι αισθάνομαι ευγνώμων προς τον εαυτό μου που έλαβα την απόφαση να ζήσω, έστω για λίγο καιρό, σ’ αυτό το μέρος και προς την Ειμαρμένη (δεν μπορώ να βρω καλύτερη λέξη αυτήν την στιγμή) για τον τρόπο που εξελίχθηκαν κι εξελίσσονται τα πράγματα κατά την διάρκεια αυτών των τελευταίων μηνών.
Ασφαλώς, η προγραμματισμένη επιστροφή μου στην Φρανκφούρτη πλησιάζει, κι είναι ένα ερωτηματικό πως θα εξελιχθούν τα πράγματα άπαξ και γυρίσω στα… πάτρια Ευρω-κρατικά εδάφη.
Αλλά το μέλλον συνοδεύεται, πάντοτε, αναποφεύκτως, από ένα μεγάλο ερωτηματικό έτσι δεν είναι;
Άσε που κάποιοι, ακραίοι κι άφρονες πιθανότατα, ισχυρίζονται πως δεν υπάρχει παρελθόν και μέλλον, παρά υπάρχει μόνο το παρόν, η στιγμή και η μαγεία της… 😉
Να σας ενημερώσω ότι μέσα στον Δεκέμβρη και τον Γενάρη, μεταξύ άλλων, έγραψα τα επισυναπτόμενα τέσσερα διηγήματα.
Επίσης έγραψα και τα ποιήματα (τρία στα Ελληνικά κι ένα στα Φραγκολεβαντίνικα) που παραθέτω στο τέλος του e-mail.
Φυσικά, όλα αυτά υπάρχουν και στο σάιτ μου (www.alexarchos.com).
Α, ναι, επίσης στο ίδιο σάιτ ξεκίνησα να γράφω και κάποιες ενημερώσεις, τύπου blog posts / ημερολογιακές καταχωρήσεις καθώς και μια χιουμοριστική στήλη «ειδησεογραφίας». επ’ ονόματι: «Τα παρά-slip-όμενα» – δεν σας στέλνω τα λινκ για να μην φορτώσω κι άλλο την ήδη υπερφορτωμένη ενημέρωσή μου, αλλά σας αφήνω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας, κάτι που δεν είναι, δα, και τόσο δύσκολο…! 😉
Θα κλείσω με έναν αφορισμό:
Το πιο απελευθερωτικό, μα συνάμα και το πιο τρομακτικό, πράγμα είναι ότι κάθε στιγμή το υπαρξιακό μας κοντέρ μηδενίζεται.
Θα τα ξαναπούμε, να έχετε μια όμορφη μέρα!
Αλέξαρχος also known as Σαββάκης Αυθεντίου (το Κυπριακό μου ψευδώνυμο)! 🙂

Καθεστώς ανωνυμίας (Ιανουάριος 2018)

Ευθύς, πάντως, εγώ στο ξεκαθάρισα

Οι έρωτες με παίρνουνε αμπάριζα

Αφοσιώνομαι και δίνομαι και λιώνω

Κομμάτια γίνομαι, μουδιάζω, ξανανιώνω

Μα δεν φοβήθηκες, κι όλο με άφηνες ναρθώ και πιο κοντά σου

Και μου φανέρωνες, μαρτυρικά, με το στανιό, τα θέλγητρά σου

Κι εγώ θεά σε έκανα, σου δόθηκα, σε λάτρεψα

Αρχές, πιστεύω, αξιοπρέπεια, όλα για σένα τα ανάτρεψα

Αλλά την κρίσιμη στιγμή ύψωνες πάντα, αδιαπέραστο, ένα τείχος

Όπου προσέκρουε με ξέπνοη ορμή της αυταπάτης μου ο πνιχτός ο ήχος

Πάσχιζα να το σκαρφαλώσω, με πέτρες να το σπάσω το χτυπούσα

Αλλά ήταν μάταιος ο κόπος μου, γλυκιά μου, γιατί εσύ ήσουν πάντοτε απούσα

Δεν σε κατηγορώ γι’ αυτό, και ούτε θα μπορούσα

Ήταν εν τέλει εμφανές: μες στην καρδιά σου δεν χωρούσα

Μα απόμεινε το απόσταγμα του πάθους μου για σένα, καρπός της πιο τρελής μου επιθυμίας

Σαν άστρο υπέρλαμπρο την σκοτεινιά της κάθε μοναξιάς να καταυγάζει,

εκείνης που, υποτίθεται, τελεί

υπό το καθεστώς ανωνυμίας

Γεννήθηκα Χριστούγεννα (Δεκέμβριος 2017)

Γεννήθηκα Χριστούγεννα

Κι ο πόλεμος μαινόταν

Ψυχρός, κακός κι ανάποδος

Ουδείς ονειρευόταν

Μα εγώ φύσει ρομαντικός

Τον κόσμο, είπα, θ’ αλλάξω

Αυτό που λέει ο ειδικός

Τ’ αντίθετο θα πράξω

Στα πράσα με τσακώσατε, αλί

Μου δώσατε διορία:

«Αν θες να πιάσεις την καλή

Φτιάξε μια θεωρία

Που να εξυμνεί την μηχανή

Ν’ αποδομεί το λάθος

Να βάζει στην αναμονή

Παντοτινά το πάθος»

Μα εγώ σας δούλεψα καλά

Κι είπα: «θα κάνω ό, τι μου πείτε»

Στην πρώτη την στροφή, αλλά

Την έκανα, κι αντέστε να με βρείτε

Εξύμνησα το ονείρεμα

Στο θαύμα παραδόθηκα

Μου φώναζαν: «περίεργε, ήρεμα»

Μα ουδέποτε προδόθηκα

Της ομορφιάς προσήλυτος

Του πεπρωμένου παίκτης

Της λευτεριάς σκοπός αμίλητος

Και της ζωής μου ο αληθινός ο φταίχτης

Άλλη μια νύχτα μακριά της (Δεκέμβριος 2017)

Διχαστικά διλήμματα
Ανθρωποφαγικές διαθέσεις
Τύψεις κι ενοχές
Φοβίες, άγχη και υστερικές ενδορρήξεις κι εκρήξεις
Σε ρουτίνα να εντάσσεται μέχρι κι ο αυθορμητισμός
Διάλειμμα μόνο για διαφημίσεις και για προκαθορισμένες, στοχευμένες ονειροπολήσεις
Άνθρωποι – τρόπαια, σχέσεις – ανταλλακτήρια, πάθη με το ζουμί τους σε συσκευασία κύβου
Ελπίδες σε πενταετές πρόγραμμα, γέλιο καλιμπραρισμένο, ακολουθώντας κατά γράμμα το σενάριο που κανείς δεν ξέρει ποιος το έγραψε
Διαψεύσεις και ματαιώσεις εμφυτευμένων προσδοκιών
Βιοποριστική πώρωση
Ανιάδα (έπος της Ανίας) και παραισθήσεις που περαιτέρω αναισθητοποιούν
“Ψαγμένοι”, που ποτέ τους τίποτα δεν αναζήτησαν, ποτέ τους δεν είπαν: “άνθρακες ο θησαυρός”, ποτέ τους δεν περπάτησαν ξυπόλητοι στις πέτρες
Αυτιστικά κι αυτοαναφορικά γκρουπούσκουλα, με σημαία τους την διαφορά και την αλλαγή, αναλλοίωτο πασχίζουν να διατηρήσουν τον κόσμο, τον δικό τους και των άλλων
Φωτιά που δεν καίει, πάγος που δεν παγώνει, λίπη με 0% λιπαρά
Προβολές που δεν προσβάλλουν κανέναν, ποτέ, αναμνήσεις κοινές που κανείς δεν θυμάται, λιτανείες αγίων σε σφηνοπότηρα χρόνου, αποκαθήλωση πριν καν στρογγυλοκαθίσεις στον θρόνο που σου έταξαν
Συγχώνευση του κάτω και του πάνω, του λέω και του κάνω
Η δικτατορία του επόμενου
Η ελεφαντίαση του προηγούμενου, που παρ’ όλα αυτά γίνεται αόρατο
Το διαρκές, βασανιστικό ψυχορράγημα του τώρα, οπτική ίνα στο αενάως αδιάβατο κατώφλι που τεμαχίζει το άτμητο
Κι εγώ πολυλογάς και είρων εκ του ασφαλούς, τους ήρωές μου και τους κατά φαντασίαν εχθρούς μου τους σκοτώνω συλλήβδην, χωρίς να τολμάω καν να μπω στον κόπο ν’ αναμετρηθώ μαζί τους
Άστρα στον ουρανό, τρύπες στην επισφαλή ασφάλεια της ληξιπρόθεσμης και συνθηκολογημένης μου ευημερίας
Άλλη μια μέρα στην σκοτεινή πλευρά της συναίνεσης
Άλλη μια νύχτα μακριά της

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

20η ενημέρωση φίλων – The Boss is Back (9 Μαρτίου 2017)

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

……………………………………………………………………………………………………………………………………………. 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

17η ενημέρωση φίλων – Μια λέξη στην καρδιά του χειμώνα (16 Νοεμβρίου 2016)

16η ενημέρωση φίλων – Είμαι ο αθλητής(20 Οκτωβρίου 2016)

Γεια σας,

Το 103ο ποίημα της ποιητικής συλλογής Σύνθεσης είναι αφιερωμένο σε όσους πέφτουν χίλιες φορές και σηκώνονται χίλιες μία και συνεχίζουν.

Καλή αντάμωση, ως συνήθως, στον μαυροκόκκινο στίβο.

Αλ. Αθ. Εξ.

……………………………………………………………………………………………

 

Σύνθεση

 

Μέρος Α: Κάθοδος (Συν)

 

103. Είμαι ο αθλητής

 

Είμαι ο αθλητής, της πέρα της ζωής, που τρέχει και δεν φτάνει

Περνάω από πάνω σας, καρφώνω τους κακούς

Σέρνομαι από κάτω σας, βυζαίνω τους μαστούς, τους κρίνους τους λευκούς

 

Είμαι ένα χέρι, που οδηγεί ένα ασκέρι, ατάκτων και φρονίμων

Χορεύω στο σκοτάδι, στο φως ψυχορραγώ, τις μέρες πια δεν τις μετρώ

Με σαρώνει η αλλαγή, σχεδίων, μορφών, ανθρώπων, πλανητών απλανών

 

Είμαι η συνήθεια, των πρέπει και των ίσως, η ψεύτικη εμβρίθεια

Τρίζω όταν αργώ, ονειρεύομαι και τρελαίνομαι, ξεχνιέμαι και πετώ

Στα μάτια σας κοιτώ, σας γλυκοτραγουδώ, με νόημα ανόητος τα πόδια σας φιλώ

 

Είμαι ο αθλητής, πηδάω τα εμπόδια, πληρώνω τα διόδια

Που όρισα εγώ, το κλούβιο μου μυαλό, η δίψα στην ψυχή

Κι αν κάτι αχνοφαίνεται, δεν είναι η τελική, η ευθεία η μυστική

 

Μα είναι η σωτηρία, η πλήρης αρμονία, η θεία λειτουργία

Των άγνωστων πιστών, των ρόδων η αυγή, του δειλινού η κραυγή, της λήθης η τελεία

Των άγιων ασωμάτων, λαμπρών τρελών αλάτων, της γλύκας του αγγίγματος, του άλυτου αινίγματος

 

Είμαι ο αθλητής

Ο τρελός ο αυλητής, μουτζουρωμένος νικητής, ο κατεξοχήν παίζων εν ου παικτοίς

Κι όμως: τριάκοντα χρόνια σκληρή προετοιμασία σκορπίζονται με μια σου μόνο χειρονομία

 

Είμαι ο αθλητής

Για σένα κάνω ό, τι κάνω

Χαρές και λύπες μου στο άδειο άρμα σου δεμένες

 

Είμαι ο αθλητής

Η σχέση μας το άθλημά μου

Η ζωή μου εκ προοιμίου ταμένη, αφημένη στο χαλάκι της εξώπορτάς σου

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

15η ενημέρωση φίλων – Ισημερία φθινοπώρου(21 Σεπτεμβρίου2016)

Χωρίς περαιτέρω σχόλια, σας αποστέλλω το ποίημα νούμερο 80 της ποιητικής μου συλλογής «Σύνθεση», η οποία ευελπιστώ να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2016, και σας εύχομαι καλή δύναμη στην, κυριολεκτώντας, πιο σκοτεινή περίοδο του χρόνου.

Μέχρι το ηλιοστάσιο…

……………………….

Σύνθεση

 

Μέρος Α’: Κάθοδος (Συν)

 

80. Πάντα η καρδιά μου εκεί θα γυρνά

Και αν ο κόσμος άλλα ζητά

Κι αν το μυαλό απαιτεί μετρητά

Πάντα η καρδιά μου εκεί θα γυρνά

 

Κι όταν μου υπόσχονται δόξες, μεγαλεία

Κι όταν θα σέρνομαι σε καύσωνες, κρύα

Πάντα η καρδιά μου εκεί θα γυρνά

 

Όσο η μουσική θα λιώνει, θα πεθαίνει

Και με πληγές το σώμα θα ραίνει

Πάντα η καρδιά μου εκεί θα γυρνά

 

Από γκρίζα, μουντά, νεκροζώντανα μέρη

Από πόλεις που δεν άγγιξε τ’ Αιόλου τ’ αγέρι

Πάντα η καρδιά μου εκεί θα γυρνά

 

Ω, χιόνι που στρώθηκε τόσο καιρό

Ω, ψεύτικο, βρώμικο, λάσπης νερό

Πάντα η καρδιά μου εκεί θα γυρνά

 

Εκεί στο ναό που συρρέουν οι πιστοί

Εκεί στη φωτιά που καίγονται οι καημοί

Εκεί όπου όλα είναι πιθανά, εκεί όπου όλα είναι σωστά

 

Εκεί όπου μετράει ο νόμος της σιωπής

Εκεί όπου να με χαλάει δεν δύναται κανείς

Εκεί όπου ποιώ, εκεί όπου ομορφαίνω, εκεί όπου τα μάτια σας δεν τα χορταίνω

 

Πάντα η καρδιά μου εκεί θα γυρνά

Μέχρι να μην μπορεί πια να χτυπά

Θα με τραβάει, δεν θα μ’ αφήνει, μέσα στη θλίψη και στην οδύνη

 

Κι αν το εκεί μου είν’ το εδώ σας

Μήπως εγώ είμαι ο άνθρωπός σας;

Μήπως να κάναμε κάτι μαζί;

 

Μα κι αν το καράβι «ελπίδα» εβυθίσθη

Κι αν το κορμί μας ξανά εκυβίσθη

Πάντα η καρδιά μας εκεί θα γυρνά

 

Ανάγκη δεν έχω πια να εξηγώ

Ποιο είν’ το λάθος, ποιο είναι σωστό

Μια που η καρδιά μου γνωρίζει καλά, ποια είναι τα μέσα μου τα υλικά

 

Πάντα η καρδιά μου ξεσπά και σωπαίνει

Πάντα η καρδιά μου πονά κι ανασαίνει

Και σε τροχιά σταθερή και φευγάτη, του πάντα χαράζει μου το μονοπάτι

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

14η ενημέρωση φίλων – Καλοκαίρι 2016(4 Αυγούστου 2016)

Γεια σας,

O Αύγουστος μας έφτασε, εμπρός βήμα αργό

να τον προϋπαντήσουμε, πετώντας το εγώ

Ναι, διότι το ελληνικό καλοκαίρι υποτίθεται πως δεν σηκώνει εγωισμούς, σωστά;

Ή αλλιώς αν το «εγώ» λιώνει στο «εμείς», ποιός είμαι εγώ και ποιοί είστε εσείς;

Αλλά, ας προχωρήσω εν τάχει, διότι κάτω από το σκληρό κράσπεδο που ζώνει σαν τσιμεντένιος άπτερος (και, μάλλον, πάσχων από αφλογιστία) δράκος το αυτοαποκαλούμενο χρηματοπιστωτικό κέντρο της (ηπειρωτικής;) Ευρώπης, φημολογείται ότι αν σκάψω λίγο (με γκασμά φτιαγμένο από τρίμματα φθαρμένων χαρτονομισμάτων και φτερά περιστέρας) με περιμένει μια Ροδίτικη παραλία…

.           .           .

Οι σκέψεις του καλοκαιριού

– Αν κάθε μέρα κάνεις, έστω και ελάχιστα, κάτι που αληθινά αγαπάς, θα ανταμειφθείς. Το δε καλοκαίρι, η ανταμοιβή σου θα είναι διπλάσια.
– Μην προβάλλεις τις ιδεοψυχαναγκαστικές εμμονές σου στο καλοκαίρι. Άσε, για αλλαγή, εκείνο να σου επιβάλει τις δικές του.
– Άσε τον ελληνικό ήλιο, πρωτίστως του Αιγαίου, να λιώσει τις παχιές μεμβράνες λήθης κι άρνησης γύρω από τα τυφλά σου σημεία, έτσι ώστε αυτά να αποκαλυφθούν γυμνά στα γεμάτα με αποδοχή και συμπόνια μάτια σου
– Αν σε χτυπήσει ο ήλιος, αν ζαβλακωθείς από τη ζέστη, αν δεν θέλεις να βγεις απ’τη θάλασσα, αν μεθυσεις, αν ερωτευτείς, κλείσε τα μάτια κι αφεσου σε ο, τι εκεί και τότε θα σου αποκαλυφθεί.
– Το σημείο τομής όλων των παραπάνω ειναι το εξής: το καλοκαίρι ειναι η ιδανική εποχή για να ανοιχτείς προς τα μέσα και να αφεθείς στις ορέξεις του αληθινού σου εαυτού. Καλές, έξω και μέσα, βουτιές, συνεπώς! 😉

 

Η διάσημη (ή όχι και τόσο) φράση του καλοκαιριού

«Στην καρδιά του καλοκαιριού, η τεμπελιά απολαμβάνει επιτέλους τον σεβασμό που της αναλογεί»

Σαμ Κην, Αμερικανός συγγραφέας, 1931-? (ως είθισται, σε ελεύθερη / ελευθεριάζουσα μετάφραση του υποφαινόμενου)

Το ποίημα του καλοκαιριού

Σύνθεση

ΜΕΡΟΣ Α: ΚΑΘΟΔΟΣ (ΣΥΝ)

 

20.      Xαρούμενες διακοπές

 

Τρεις μήνες κρατάει το καλοκαίρι

Βία κι αίμα κάτω από φιόγκο κόκκινο

Αεργία και χαρά

 

Συνεχίζω ο, τι έκανα και πριν

Έξι, εφτά, οχτώ χρονών, αλλά τίποτα δεν αλλάζει

Είναι δύσκολο να εκφραστώ με σαφήνεια όντας είκοσι πόντους κάτω απ’ την επιφάνεια της θάλασσας

 

Δεν κάνω τίποτα περιττό

Καθίσταμαι το περιττό

Ανθίσταμαι στα πάντα χωρίς να κουνήσω ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι

 

Εντωμεταξύ τριγύρω μου, τριγύρω μας

Η επέλαση των ειδώλων καλά κρατεί

Αρνούμαι να αναμειχθώ ωστόσο και προτιμώ να αναστενάζω

 

Ασκήσεις γραμματικής

Προβλήματα μαθηματικών

Γέφυρα ξύλινη πάνω από μεθυστικά γάργαρο νερό

 

Κατά το μεσημέρι, όλα γαλάζια

Μάτια, χείλη, πέτρες, δέντρα, η καρδιά μου

Μαχμουρλής Γαλαξίας στη σπείρα του γλειφιτζουριού

 

Ποιος να τολμήσει τέτοια ώρα, τέτοια εποχή ν’ απασφαλίσει ρακέτες;

Να ξεκληρίσει αναμονές;

Να μην τρεκλίσει σαν ζαλισμένο, και δη ακέφαλο, κοτόπουλο

 

Ένα κορίτσι μαρμαρωμένο σε υπερένταση

Αιωνίως μοιρασμένο ανάμεσα στο κράσπεδο και στον αιγιαλό

Υπερίπταται της ανάγκης μας

 

Θα τραφούμε νωρίς το απόγευμα

Και πριν το καταλάβουμε

Θα ονειροπολούμε υπό την ανάλαφρη επιτήρηση των χιλίων οφθαλμών του φωτός

 

Κι ύστερα θα γλιστρήσουμε αθόρυβα στο μπαλκόνι

Θ’ αρματωθούμε με φλογερές, μολύβια κι ανθρωπάκια

Και θα τσακίσουμε τους μίζερους, αλλά τόσο απαραίτητους, εχθρούς μας

 

Όταν το έπος ολοκληρωθεί

Άλλοι καφέδες θα πίνουν κι άλλοι βυσσινάδα

Αλλά εμείς θα στέκουμε εκστατικοί μπρος στο εργοτάξιο των μυρμηγκιών

 

Την ώρα που θα δύει ο ήλιος

Πια θα νιώθω εξαντλημένος και λίγο άχρηστος

Η κοιλιά μου θα πονάει γλυκά και το στόμα μου πεισματικά ξερό θα μένει όσο νερό κι αν πίνω

 

Η μέρα ξεγλιστράει με έξω τη γλώσσα του ροδοκόκκινου δειλινού

Προοιωνίζομαι το απόλυτο

Χορεύω από μέσα μου σαν σαρανταποδαρούσα

 

Δείτε τώρα

Φασματικά καράβια ανάβουν τα φώτα τους

Φύλλα θροΐζουν, ποιος νοιάζεται τι θέλουν να μας πουν

 

Μικρά φανάρια με λάμψεις σταυροκοπιούνται

Εκείνοι μουρμουρίζουν, Άλλοι ουρλιάζουν, Αυτοί σιωπούν

Είναι αδύνατον να συγκεντρωθείς, ρε παιδί μου

 

Ο θείος Νόμος κι η Θεια Τάξη

Γίνονται λίγο πιο κοινωνικοί

Με άδολη αγάπη μας κοινωνούν

 

Μπύρες και κρασιά στα νεροπότηρα

Μικρά διαόλια τρέχουν κάτω απ’ το τραπέζι

Και κρύβονται πίσω από πευκοβελόνες

 

Τελικά και χωρίς πολλά πολλά

Με ήσυχα κι ανάλαφρα βήματα

Συντεταγμένο στοίβαγμα στα οχήματα

 

Φιδογυριστό το μονοπάτι της επιστροφής

Αλλά κανένας δεν τρελαίνεται

Η τράπεζα πληρώνει, χρονοσειρά στο διηνεκές, ράντα από Ροντέο

 

Στο σπίτι, στη βεράντα

Η οθόνη κατειλημμένη από ζωύφια

Το έργο είναι εποχής και μας γλυκονανουρίζει

 

Κατάκλιση

Κάποιοι θα κοιμηθούν στην ταράτσα κάτω απ’ τα αστέρια

Μα ποιοί ακόμα κάνουν τέτοια πράγματα;

 

Κι αν κοιμηθώ θα ονειρευτώ

Αδιάκοπες διακοπές

Μιας ζω (ν) ης διακεκο (αυ) (μ) μένης

 

Μια τρεις πέντε

Νερό που δεν ξεδιψάει, ιστορία που δεν ολοκληρώνεται

Ξύπνησες;

 

Η εικών του καλοκαιριού που φέρει τον τίτλο: «Το απόλυτο καλοκαιρινό αξεσουάρ του σύγχρονου νέου» (επισυνάπτεται) 

 

Το τραγούδι του καλοκαιριού

«Καλοκαίρι», του Διονύση Σαββόπουλου

Να περάσετε υπέροχα και να θυμάστε πως όπου κι αν βρεθείτε, ό, τι κι αν κάνετε, το καλοκαίρι θα είναι πάντα ένα κλείσιμο των ματιών σας μακριά…! 😉

 

Αλ. Αθ. Εξ. 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

13η ενημέρωση φίλων – Θερινό ηλιοστάσιο 2016 (20 Ιουνίου 2016)

Φίλες, φίλοι,

Σκεφτείτε πως θα νιώθατε αν για ένα ανυπολόγιστα μεγάλο χρονικό διάστημα δεν μπορούσατε να εκδηλώσετε αυτό που πραγματικά είστε, τον αληθινό σας εαυτό, στην πλήρη του μορφή, παρά μόνο με τρόπο αποσπασματικό, με χίλιους δυο περιορισμούς και υπό την αίρεση διαφόρων προϋποθέσεων.

Ένα ημι-μόνιμο φλερτ με την παραφροσύνη θα το διατηρούσατε, έτσι δεν είναι; Και, κακά τα ψέματα, θα υποφέρατε και μαζί με εσάς θα υπέφεραν και πλήθος σύνοδοιπόρων και συντρόφων σας ή ακόμα και ανθρώπων που έτυχε (;) να διασταυρωθούν οι δρόμοι σας, έστω και για λίγο.

Αλλά χαλάλι… Γιατί όταν θα νιώθατε τη στιγμή της απελευθέρωσης από ΟΛΑ τα δεσμά και τις αλυσίδες που σας κρατούσαν έως τώρα καθηλωμένο να πλησιάζει, κάθε σπιθαμή του σώματος και της ψυχής σας θα πλημμύριζε με τέτοια αγαλλίαση, τέτοια μανία, τέτοια ορμή και δίψα για ζωή κι υπεραναπλήρωση όσων θέλατε να ζήσετε αλλά τα προσπεράσατε ή σας προσπέρασαν…

… που θα διαπιστώνατε ότι τα βάσανά τόσων και τόσων χρόνων θα νοηματοδοτούνταν επιτέλους και θα γίνονταν το καύσιμο, η κρίσιμη, καταλυτική μάζα, που θα σας ωθούσε ώστε να εισέλθετε εν πλήρει συνειδήσει και άνευ εκκρεμοτήτων…

στην κοσμική τροχιά του Θελήματος σας.

Λίγο ακόμα ρε γαμώτο…!

.           .           .

Οι σκέψεις της εβδομάδος

– Άπειρος δρόμος πίσω, άπειρος δρόμος μπροστά, γέφυρα χωρίς αρχή και τέλος το τώρα.

– Μου σφύριξαν ότι η πλέον ηθική στάση είναι να συνεχίζεις να ελπίζεις όντας βυθισμένος στην πιο πυκνή και φαινομενικώς αδιαπέραστη απελπισία.

– Αν έχεις προσπαθήσει με ελικρίνεια, εντιμότητα και με την ψυχή σου, σε κάθε 99 απορρίψεις θα αντιστοιχεί μία αποδοχή, η οποία όμως θα σε κρατήσει για τις επόμενες 99 απορρίψεις.

– Δευτέρα πρωί και ο φόβος παραλύει τα πάντα, αυτό όμως δεν αρκεί για να ξυπνήσεις. Θα ξυπνήσεις όταν δεν θα κοιμάσαι πια. Ξύπνησες;

– Εξωτερικεύω ό, τι συμβαίνει μέσα μου κι εσωτερικεύω ό,τι συμβαίνει γύρω μου είναι σχεδόν το ένα και το αυτό αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό, το σημαντικό είναι να συμβαίνει κάτι.

Η διάσημη (ή όχι και τόσο) φράση της εβδομάδος

«Δεν έχει νόημα να χρησμοποιείται η λέξη «απίθανο» για να περιγράψει κάτι που έχει ξεκάθαρα συμβεί»

Ντάγκλας Άνταμς, 1952-2001 (ως είθισται, σε ελεύθερη / ελευθεριάζουσα μετάφραση του υποφαινόμενου)

Το ποίημα της εβδομάδος

Σύνθεση

ΜΕΡΟΣ Α: ΚΑΘΟΔΟΣ (ΣΥΝ)

 

7. Ονειρεύομαι

 

Γρήγορα κι αργά κυλάει η πρώτη νύχτα παρέα με τον εαυτό σου

Όταν τα μάτια σου κλείνουν, οι σκέψεις σου γίνονται φωνές

Φωνές Εκείνων, φωνές των Άλλων

 

Εκείνοι μιλάνε σαν προτομές σαλεμένων ηρώων στο μισοσκόταδο

Οι Άλλοι ακούνε κι επεμβαίνουν σιωπηλά όποτε χρειάζεται

Για να μην παρασυρθείς και ξεχάσεις πως είσαι μόνος

 

Το όνειρο είναι η επιστροφή κι ο τρόμος της συνειδητοποίησης της αδυναμίας επιστροφής

Την ίδια στιγμή μπορείς και δεν μπορείς, θέλεις και δεν θέλεις, ζεις και δεν ζεις

Τουλάχιστον κανείς δε νοιάζεται, όχι;

 

Και γαντζώνονται τώρα πάνω σου όλα

Τα αεικίνητα μαύρα σημάδια σου

Δικά σου είναι κι ας μην τα αγαπάς

 

Η χώρα όπου βρίσκεσαι

 Έχει νερό που δεν πίνεται, μουσική που δεν ακούγεται, φιλιά που δεν νιώθονται

Δεν έχει όμως δικό της γραφικό χαρακτήρα

 

Ονειρεύομαι

Κι όλα τ’ αστέρια με προδίδουν

Όχι από ζήλια μα από συμπόνια

 

Και ποιός μου ζήτησε το παραμικρό;

Ούτε Εκείνοι, ούτε οι Άλλοι, ούτε κι εσύ

Επιτέλους, δεν δικαιούμαι να περιμένω τίποτα

 

Αλλά δεν είναι καιρός να καταλάβω τον κόσμο μας

Γιατί είμαι αθώος που είμαι ένοχος που είμαι αθώος

Γιατί ονειρεύομαι

Η εικών της εβδομάδος που φέρει τον τίτλο: «Τις καλές νύχτες φωταγούμαι» (επισυνάπτεται) 

 

Το τραγούδι της εβδομάδος

«I know it’s over», των Smiths (ναι, τους ανήκει αυτή η περίοδος)

Πολλά φιλιά και θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα,

Αλ. Αθ. Εξ.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

12η ενημέρωση φίλων (9 Ιουνίου 2016)

Αγαπητές, αγαπητοί,

Είμαστε ακόμα στο παιχνίδι, σωστά; Κοιτάχτε γύρω σας, ύστερα κοιτάχτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη και παραδεχτείτε το, κατά προτίμηση βροντοφωνάζοντας: “δεν έχω καταθέσει τα όπλα ακόμα”!

Το νιώθετε τι συμβαίνει; Το βλέπετε αυτό που πλησιάζει;

Θα καταφέρει να σας αγγίξει;

.           .           .

Στη δουλειά (λεία – λειά) μας έχουν προμηθεύσει με κάρτες διαπιστεύσεως, προκειμένου να μπορούμε να εισερχόμαστε και να κυκλοφορούμε, εντός των αχανών και φουτουριστικών εγκαταστάσεων όπου εργαζόμεθα, ελευθέρως. Η δική μου κάρτα (όπως και πολλών συναδέλφων) είναι τοποθετημένη εντός μιας διαφανούς πλαστικής θήκης με πιαστράκι – γύρω από το δε πιαστράκι είναι περασμένο ένα κορδόνι του οποίου οι δύο απολήξεις είναι ενωμένες ούτως ώστε να σχηματίζεται κάτι σαν θηλιά (ξέρω, πώς ν’ αποφύγεις τους συνειρμούς…), επιτρέποντας στην όλη… κατασκευή να φοριέται γύρω απ’ το λαιμό.

Τώρα, εγώ, όπως ξέρετε όσοι εξ υμών με γνωρίζετε καλύτερα, αρέσκομαι στο να κρατώ τα χέρια μου απασχολημένα, όλο και παίζοντας με κάτι (ναι, ξέρω, οι συνειρμοί πλέον παίζουν συγκρουόμενα στο κεφάλι σας). Έτσι, λοιπόν, παίξε παίξε με το κορδόνι και το πιαστράκι (πώς λέμε το παιδί και το δελφίνι, η λαίδη κι ο αλήτης, crimson and clover over and over κτλ.), κατέληξε πλεόν η ακεραιότητα της κατασκευής (στο επίκεντρο της οποίας φιγουράρει η υπαλληλική αφεντομουτσουνάρα μου, σε ελαφρώς μελαγχολικό ενσταντανέ) να κρέμεται (στην κυριολεξία!) από μια κλωστή…

Μια κλωστή, δυο-τρία χνουδάκια…

Μια κλωστή…

.           .           .

Οι σκέψεις της εβδομάδος

– Η ισορροπία δεν επιτυγχάνεται ούτε με απόλυτη αταραξία ούτε με το κοντέρ συνεχώς στο κόκκινο. Η ισορροπία μάλλον επιτυγχάνεται με το να μην παρεκκλίνεις από τον αληθινό σου δρόμο, κι αυτό απαιτεί επιδεξιότητα ταχυδακτουλουργού ή (και) ακροβάτη.

– Κάρμα, ο ισολογισμός του Θεού (εξυπναδίτσες)…

– Ποιός είμαι εγώ ώστε να είμαι σε θέση να δίνω συμβουλές; Ποιός είσαι εσύ ώστε να είσαι σε θέση να με ακούς;

– Ο κόσμος των ονείρων είναι πιο πραγμα-τικός από τον κόσμο που βιώνω όταν είμαι εν εγρηγόρσει, διότι ο πρώτος είναι εκείνος που εμπεριέχει όλα τα πράγμα-τα που με αφορούν και με συγκινούν, για καλό ή για κακό. Συνεπώς, ο δεύτερος δεν είναι παρά ένα (φτωχό, συχνά) υποσύνολο του πρώτου.

–  Τώρα που όλα αλώνονται, τώρα εσύ να μην υποκύψεις!

Η διάσημη (ή όχι και τόσο) φράση της εβδομάδος

«Ελάτε, λοιπόν, νεράιδες, πάρτε με μακριά από αυτόν τον βαρετό κόσμο, γιατί εγώ, να ξέρετε, μαζί σας θα καβάλαγα ακόμα και τον άνεμο και θα χόρευα στην κορφή και του πιο ψηλού βουνού σαν φλόγα»

Γουίλλιαμ Μπάτλερ Γέητς, 1865-1939 (σε ελεύθερη / ελευθεριάζουσα μετάφραση του υποφαινόμενου)

Το ποίημα της εβδομάδος

Σύνθεση

ΜΕΡΟΣ Α: ΚΑΘΟΔΟΣ (ΣΥΝ)

6. Μαρία

 

Μα ποιός διάολος σου είπε να ερωτευτείς από τώρα;

Άδεια κι άγραφη η ψυχή, άγουρο κι ασαφές το κορμί

Αλλά όπως και να’ χει η Μαρία θα σε ζωγραφίσει

 

Στο μπλοκ ιχνογραφίας γεμίζεις χρώματα

Και μεθάς με τα τρία βασικά αρώματα της μέρας της που γίνεται και δική σου

Εαρινή ισημερία – για πρωινό / ορεκτικό, Πρωτομαγιά – για γεύμα / κυρίως πιάτο, Θερινό Ηλιοστάσιο για δείπνο / επιδόρπιο

 

Έτσι – μεθοδικά, κλιμακωτά, μοιραία και συνολικά

Σε εξοπλίζει η Μαρία

Τώρα, από πάντα και για πάντα

 

Το σώμα βγάζει φτερούγες

Η έμπνευση σου κουνάει το μαντήλι

(Παραδόξως, η Μαρία δεν έχει μη)

 

Ακόμα δεν ξέρεις να σκέφτεσαι και να γράφεις

Σου ζητούν, όμως, να εκφράσεις το ανείπωτο

Άτιμη Μαρία, διαρκές έγκλημα, καμία τιμωρία

 

Εσείς το λέτε κοινοτοπία

Ό, τι μου συμβαίνει με τη Μαρία

Εγώ δεν το λέω, μην το μαγαρίσω

 

 Στο χορό της αποφοίτησης του νηπιαγωγείου

Η Μαρία θα τραγουδήσει καθιστή

Με τα χέρια στα γόνατα

 

Ενώ εγώ θα κάνω πρόβα

Για το υπόλοιπο της ζωής μου

Παριστάνοντας πως δεν είμαι εγώ 

Η εικών της εβδομάδος που φέρει τον τίτλο: Ακούς την όπερα;» 

 

Το τραγούδι της εβδομάδος

«Vicar in a Tutu», των Smiths

Καλό Σαββατοκύριακο!

Αλ. Αθ. Εξ.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

11η ενημέρωση φίλων (28 Απριλίου 2016)

Αγαπητές κι αγαπητοί,

Το ξέρω (;) πως σας έλειψα (;;).

Οι τελευταίες 40 περίπου ημέρες ήταν μια λίγο δύσκολη, προσωπικώς, περίοδος (ή «περίοδο», όπως θα έλεγαν οι γραμματιζούμενοι) για μένα, αλλά την αφήνω πίσω σιγά σιγά.

Όπως καθετί στη ζωή, βεβαίως, υπήρξε και μια αντίθετη (ή συμπληρωματική) πλευρά: όμορφες στιγμές, ξεχωριστές παραστάσεις (με διάφορες έννοιες) και εμπλουτισμός γνώσεων.

Τέλος πάντων, ήθελα απλώς να σας ευχηθώ καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση (ευχή πάντοτε επίκαιρη, θα έλεγε κανείς, γιατί, όσο νάναι, όλοι έναν σταυρό τον κουβαλάμε – κλισέ, μα ισχύει), και να επιχειρήσω μια μικρή επανέναρξη της ιδιαίτερης αυτής επικοινωνίας μας με ένα ποιηματάκι και μια φωτό.

Να περάσετε πολύ όμορφα ό, τι κι αν κάνετε (ας είναι κάτι ανοιξιάτικο!) και τα ξαναλέμε σύντομα!

Αλ. Αθ. Εξ.

Πάσχα 2016

Όσο ζω πεθαίνω

όσο πεθαίνω η ανάσταση επίκειται

κι εντωμεταξύ περιμένω τη φώτιση

ξεχνώντας πως υπάρχω

ξεχνώντας…

 

Άξονας των χ το μηδέν

άξονας των ψ το άπειρο

κέντρο η καρδιά μας

άλλοι βλέπουν τεταρτημόρια 

εμείς βλέπουμε τον Σταυρό

 

Ιστορία της γραφής

γεωγραφία της ψυχής

πολιτική του τέλματος

κατανόηση του Σύμπαντος

 

Μόνο Πάσχα, μόνο πέρασμα, μόνο – πάτι

μόνο – το όλο  

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

10η ενημέρωση φίλων (10 Μαρτίου 2016)

Χαίρετε!

Παρότι κινούμαι εν μέσω θυέλλης ετούτη εδώ την εβδομάδα, βρήκα ηρωικά λίγο χρόνο να σας γράψω. Το πήρα πατριωτικά και πίεσα λίγο παραπάνω τον εαυτό μου, η αλήθεια είναι, αλλά… χαλάλι!

Οπότε:

Οι σκέψεις της εβδομάδος

– Αν ένα τραγούδι δεν θέλεις να το ακούσεις 20 φορές στη σειρά, δεν αξίζει τελικά. Στα δε βιβλία και στις δε ταινίες, μόνο όριο είναι το άπειρο.

– Όταν είσαι πλήρως συντονισμένος με την στιγμή, κάθε απόφαση ειναι ειλημμένη. Εδώ που τα λέμε, κάθε απόφαση είναι ειλημμένη γενικώς, απλώς όσο δεν είσαι συντονισμένος με τη στιγμή δεν το αντιλαμβάνεσαι.

– Όσο ανεβαίνεις πληρώνεις όλο και πιο ακριβά το καθετί που κερδίζεις. Και το όλο και βαρύτερο τίμημα που καταβάλεις σε γονατίζει, μα συνάμα και σε ανακουφίζει.

– Εδώ που φτάσαμε, το νέο σημείο ισορροπίας θα είναι είτε το μηδέν είτε το αδιανόητο.

– Γράφοντας σας, προεξοφλώ τις πίκρες που θα αλληλοκεραστούμε στο μέλλον.

Η διάσημη (ή όχι και τόσο) φράση της εβδομάδος

«Ή φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση. Η γνώση είναι περιορισμένη – η φαντασία περικλείει το Σύμπαν»

Αλβέρτος Αϊνστάιν, 1879-1955

Το ποίημα της εβδομάδος

Σύνθεση

ΜΕΡΟΣ Α: ΚΑΘΟΔΟΣ (ΣΥΝ)

5. Δεν θέλω

 

 

Δεν θέλω μόνος να μείνω

Όχι ακόμα, όχι ακόμα, όχι ακόμα

Μη μ’ αφήνετε στη σιωπή, μιλήστε μου, Εκείνοι, μιλήστε μου, Αυτοί

 

Δεν θέλω να βουτήξω τη γλώσσα μου στο ιριδίζον μέταλλο του διαλεκτικού καθρέφτη

Αλλά ατόφιος, ανεύθυνος, άβουλος, άπατρις, αμνήμων

Να μείνω ως το τέλος που δεν θα ερχόταν ποτέ

 

Δεν θέλω τα κορίτσια

Με κάνουν να κυνηγώ τις δυο μεγαλύτερες χίμαιρες

Να είμαι πρώτος, να είμαι τελευταίος

 

Δεν θέλω τον άνεμο

Που με καλεί με είκοσι τρία ονόματα

Που με το ζόρι με μπερδεύει με το Άλλο

 

Δεν θέλω την παγωνιά του έξω

Που θα κρεμάει μια κλεψύδρα πάνω απ’ ότι οικειοθελώς θα δοκιμάζω 

Που θα εκφράζει τη νοσταλγία μου με όρους αρμονικής προόδου

 

Δεν θέλω τον ιδρώτα, ρε γαμώτο

Δεν θέλω να τρώω πριν πεινάω

Δεν θέλω να κοιμάμαι για να ξυπνάω

 

Δεν θέλω να μην μπορώ να θέλω

Να παζαρεύω τον εαυτό μου – γιατί;

Για να θυμάμαι ότι τελώ υπό διαρκή αίρεση

 

Δεν θέλω να επαναστατήσω

Χρώματα υπάρχουν μπόλικα

Και δεν χορταίνει με τίποτα η θλίψη του ορίζοντα

 

Δεν θέλω να φοβάμαι

Να με αρπάζει κάθε πρωί ως άλλη Περσεφόνη

Η τρέλα από την φαντασία

 

Δεν θέλω τις ισημερίες και τα ηλιοστάσια

Δεν θέλω το φως και το σκοτάδι 

Δεν θέλω το μυαλό και την καρδιά

 

Δεν θέλω να αισθάνομαι

Δεν θέλω να σκέφτομαι

Δεν θέλω να με αγγίζουν

 

Ζώστηκα μια αρμαθιά από αντικλείδια

Γιατί δεν θέλω να προλάβω να ζήσω

Δεν θέλω να τραγουδήσω και ν’ αρρωστήσω

 

Και φώναζα «δεν θέλω» και «δεν θέλω»

Ξεχνώντας πολύ βολικά

Ότι, θέλω δεν θέλω, δεν υπάρχει δεν θέλω δίχως θέλω

 

Η εικών της εβδομάδος που φέρει τον τίτλο: «Τι σημαίνει Ανκ στη γλώσσα των πουλιών;» (επισυνάπτεται) 

Το τραγούδι της εβδομάδος

«Super Trouper», των ABBA 

Το βίντεο της εβδομάδος

«Λάμψη στο Γκέτινγκεν» 

Δύναμη, κουράγιο, να είστε καλά, και τα ξαναλέμε σύντομα!

Αλ. Αθ. Εξ.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

9η ενημέρωση φίλων (3 Μαρτίου 2016)

Γεια σας και χαρά σας και λουλούδια στην ποδιά σας!

Καλώς μας ήρθε η άνοιξη! Ή μήπως ήταν ήδη εδώ (εκεί, κάτω στην πατρίδα, δηλαδή); Εξάλλου, ημερολογιακά μπήκε μεν ο Μάρτιος, αλλά δεν λένε ότι η επίσημη έναρξη της άνοιξης συμπίπει με την εαρινή ισημερία; Βράσε όρυζα, μην το ψάχνετε. Όπως λέει κι η Παλαιά Διαθήκη (ναι, η Παλαιά Διαθήκη το λέει, στον «Εκκλησιαστή», το πρώτο ήμισυ της Βίβλου, την ύπαρξη της οποίας Παλαιάς Διαθήκης πολλοί Χριστιανοί τείνουν να ξεχνάνε): «ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης». Άρα με τι να κάτσεις ν’ ασχοληθείς, τώρα, και για ποιόν λόγο, ε;

Επειδή, λοιπόν (κι ας το ομολογήσουμε επιτέλους – τουλάχιστον στους εαυτούς μας), εμείς οι άνθρωποι με οτιδήποτε κι αν καταπιαστούμε άκρη δεν βρίσκουμε, ας ολοκληρώσω τον ασυνάρτητο πρόλογό μου προσφεύγοντας στην, ω, τόσο οικεία, αγκαλιά του κλισέ: «όπως μέσα στην καρδιά του χειμώνα κρύβεται η πιο ανθηρή άνοιξη έτσι και μέσα στην καρδιά της άνοιξης κρύβεται ο δριμύτερος χειμώνας»…

Και συνεχίζουμε:

 

Οι σκέψεις της εβδομάδος

– Κάνε ένα πείραμα: ζήσε μια μέρα σαν όλα, οτιδήποτε συμβαίνει σ’εσένα και γύρω σου, να ήταν μέρη ενός παιχνιδιού, τους κανόνες του οποίου και τον λόγο συμμετοχής σου στο οποίο πρέπει ν’ ανακαλύψεις.

– Κι αν δεν μπορείς να έχεις τη ζωή που θέλεις, μην παραδίνεσαι στην απελπισία – ζήσε σαν να την είχες.

– Περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, ο ανδρισμός μου κινδυνεύει από την έλλειψη σεβασμού στον αληθινό μου εαυτό.

– Πεπρωμένο μου: όταν αγριεύω, όταν παραστρατώ, όταν παραιτούμαι, να μου διαβάζεις λίγο Ηράκλειτο να έρχομαι στα ίσα μου.

– Φοβάμαι μήπως χάσω τις αυταπάτες μου και μου μείνω αμανάτι.

 

Η διάσημη (ή όχι και τόσο) φράση της εβδομάδος

«Ήθος ανθρώπω δαίμων…», ήτοι: ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι το πεπρωμένο του

Ηράκλειτος, 544-484 π.Χ.

 

Το ποίημα της εβδομάδος

Σύνθεση

ΜΕΡΟΣ Α: ΚΑΘΟΔΟΣ (ΣΥΝ)

4. Το πέταγμα

 

 

Κι έρχεται, λοιπόν, κάποτε η ώρα της απόφασης

Να προχωρήσω ή να οπισθοχωρήσω;

(Διότι η στάσις, ως γνωστόν από αμνημονεύτων ετών, αποτελεί φενάκη και, χα, ουτοπία)

 

Κι υποτίθεται ότι πρέπει να κάτσεις και να ζυγίσεις, λέει, τα πράγματα

Κριτήρια αξιολόγησης και βαθμονόμησης να θεσπίσεις

Κι αφού αμερόληπτα τη μερικότητά σου οριοθετήσεις, κατόπιν ν’ αποφανθείς

 

Μα τι να ζυγίσεις και τι να μετρήσεις και για ποιον ν’ αποφανθείς

Που είσαι, βία, τριών χρονών – δηλαδή, για να τα λέμε όπως έχουν:

Που είμαι ακόμα λίγο απ’ όλα με δίχως τίποτα

 

Κι έτσι, παρεμπιπτόντως και με μια έκλαμψη, ίσως γίνεται κατανοητό

Γιατί είναι λάθος τα συγγράμματα να ξεκινούν με ορισμούς – όπως στον Παλιό Κόσμο

Γιατί είναι λάθος τα εγχειρίδια να ξεκινούν με μελέτες περίπτωσης – όπως στον Νέο Κόσμο

 

Παραμύθι, μωρέ, είναι, λέει ο παππούς, παραμύθι κι άραγε

Μια φορά κι έναν καιρό, πάντοτε η επίκληση θα’ ναι

Και ταπεινά τα ελατήρια στην αρχή – βλ. το κουκί και το ρεβίθι

 

Συνεπώς ή θα αφηγείσαι – κι όταν είσαι μέρος αφήγησης άλλου, πάλι αφηγείσαι – μην αυταπατάσαι

Ή θα αποχωρήσεις και θα τεθείς εκτός χρόνου

Κι επιλέγω: το εδώ και το τώρα

 

Κι η ζωή αρχίζει να σημαίνει – διακριτές τολύπες ομίχλης που ξεφεύγουν από τη γενική θολούρα

Η μακαριότητα παραχωρεί τη θέση της στην ανταποδοτικότητα

Και πλέον για να πετάξεις πρέπει πρώτα ν’ αγοράσεις φτερά

 

(Κι αν όλα αυτά διδακτικά πολύ σας ακούγονται

Δεν έχετε άδικο – αλλά μην ξεχνάτε

Οποτεδήποτε δεν ζεις, είτε θα διδάσκεις είτε θα σκοτώνεις)

 

Χτίζω, λοιπόν, από κάτω προς τα πάνω

Υπακούω σε κανόνες εξωτερικής κι εσωτερικής προέλευσης

Ετεροαφαιρούμενος αυτοπροσδιορίζομαι

 

Και άνευ φοράς, Τσικλιτηροειδώς, τινάζομαι

Χωρίς να έχω, ακόμα, ιδέα περί πεπρωμένου

Πήδημα, αιώρηση ή υπερατλαντική πτήση;

 

Αλλά στην πράξη, η μόνη ανάμνηση πριν την βαλβίδα εκτόξευσης

Είναι μια σταγόνα βροχής που στρογγυλοκάθεται στη μύτη μου

Ένα βροχερό Οκτωβριανό πρωινό

Η εικών της εβδομάδος που φέρει τον τίτλο: «Η χρονιά του μαϊμού καλλιτέχνη»

Το τραγούδι της εβδομάδος

«Θαλασσοπούλια μου», των Μάνου Χατζιδάκι και Νίκου Γκάτσου – ερμηνεία: Μαίρη Λίντα

Το βίντεο της εβδομάδος

«Καταρρακτέξαρχος»

Δύναμη, κουράγιο, να είστε καλά και τα ξαναλέμε σύντομα!

Αλ. Αθ. Εξ.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

8η ενημέρωση φίλων (25 Φεβρουαρίου2016)

Φίλες και φίλοι, χαίρετε!

Πώς τα βλέπετε τα πράγματα; Ακόμα να προσδεθείτε; Ακόμα να γίνουν αισθητές οι αναταράξεις; Όχι δα (θέλω να ελπίζω)…

Θέλω να σας προτείνω ένα μικρό και σχετικά εύκολο πείραμα. Εκ πείρας ξέρω ότι ελαχιστότατοι εξ υμών θα το κάνετε (κι όσοι “ψηθείτε” να το κάνετε θα το κάνετε επειδή, κατά πάσα πιθανότητα, θα έχετε κάνει κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν), αλλά δεν πειράζει. Το πείραμα είναι το εξής: επιλέξτε μια χρονολογία που για οποιονδήποτε λόγο είναι σημαντική για εσάς (ή επιλέξτε κι εντελώς τυχαία μια χρονολογία). Λόγω οικονομίας χώρου δεν θα εξηγήσω γιατί (ωστόσο είμαι στη διάθεσή σας για περισσότερες διευκρινίσεις αν το επιθυμείτε), αλλά σας συνιστώ θερμά να επιλέξετε μια χρονολογία απ’ το 1970 και μετά… Ωραία, αφού την επιλέξετε πηγαίνετε στη Wikipedia, αναζητήστε την σχετική καταχώρηση και διατρέξτε από πάνω μέχρι κάτω όλα τα σημαντικά γεγονότα που έλαβαν χώρα τη συγκεκριμένη χρονιά.

Καθώς το κάνετε, σας προ(σ)καλώ να παρατηρήσετε εάν γεγονότα ασύνδετα – με βάση τον συνηθισμένο, “συμβατικό” τρόπο αντίληψης – αρχίζουν να συνδυάζονται μεταξύ τους με απρόσμενο / αντισυμβατικό τρόπο, σαν κομμάτια ενός αθέατου παζλ την ύπαρξη του οποίου ούτε που θα την είχατε υποψιαστεί προτού κάνετε την άσκηση αυτή…

Σας δίνω ως μπόνους και μία κομβικότατη, κατ’ εμέ, χρονολογία: 2007 (https://en.wikipedia.org/wiki/2007).

Καλή σας (μας) τύχη…

Μετά την ενημέρωση της προηγούμενης εβδομάδας, έλαβα ανατροφοδότηση (feedback, αγγλιστί) από κάποιες και κάποιους εξ υμών που μπορούν να συνοψιστούν και να ομαδοποιηθούν στα ακόλουθα δύο ερωτήματα:

1. Μήπως έχεις αρχίσει να (παρα)τρελαίνεσαι;

2. Μα ποιό είναι το νόημα, επιτέλους, αυτών των ατάκτως ερριμμένων θραυσμάτων που στοιχειοθετούν τις ενημερώσεις σου; Υφίσταται καν τέτοιο «νόημα»;

Ας αποπειραθώ ν’ απαντήσω:

1. Όχι, απλώς πλεόν ευθυγραμμίζομαι / συντονίζομαι με τον πυρήνα της υπόστασής μου και τα γνήσια ενδιαφέροντά μου (τον προορισμό μου, αν θέλετε να γίνουμε πιο ακριβολόγοι κι ίσως λίγο πιο μελοδραματικοί) καλύτερα και πιο απρόσκοπτα από ποτέ. Τώρα, αν αυτό το εκλαμβάνετε εσείς ως κάθοδο στην κόλαση της τρέλλας… τι να σας πω… μπορεί… πάντως ακόμα κι έτσι να είναι, μην ξεχνάτε την πασίγνωστη λαϊκή ρήση σχετικά με το ποιοι είναι οι πιο αξιόπιστοι πρεσβευτές της αλήθειας…! 😉

2. Θα μπορούσα να απαντήσω με μια βολικώς γενικόλογη (και κατά βάση σωστή) ρήση του τύπου: “Το νόημα βρίσκεται μέσα στον καθένα από εσάς”, ωστόσο θα αποφύγω τον σκοπελίσκο τούτο και θα πω το εξής: οι ενημερώσεις μπορούν να διαβαστούν σε πολλά επίπεδα: στο επίπεδο “βδομάδα τη βδομάδα”, στο επίπεδο “θέμα το θέμα», στο επίπεδο “όλα μαζί”. Η γωνία θέασης εναπόκειται στον αναγνώστη (και πάντα υπό την προϋπόθεση, ασφαλώς, πως όλα ή κάποια από όσα γράφω του κεντρίζουν το ενδιαφέρον). Εγώ από τη μεριά μου νιώθω μια υπερεπείγουσα ανάγκη να γράψω κάποια πράγματα, να τα εντάξω σε μια συγκεκριμένη δομή και να τα μεταδώσω κι αυτή και μόνο αυτή είναι η κινητήριος δύναμή μου…

Οπότε, αν δεν σας παραέπεσαν βαριά τα πολλά ορεκτικά αυτής της εβδομάδος, ο σεφ σας προσκαλεί να δοκιμάσετε το κυρίως πιάτο του μενού:

 

Οι σκέψεις της εβδομάδος

– Ο χρόνος σώθηκε – θα (μας) κάνετε κάτι επιτέλους; Ή έστω θα μας πείτε κάτι διαφορετικό και άξιο λόγου;

– «Πρέπει να βοηθήσουμε να αναδεικνύονται περισσότερο τα όμορφα πρόσωπα, οι όμορφες ψυχές», είπε ο ποιητής, είπε κι ο μακελλάρης.

– Rework is not fun.

– Κβαντικό αλματάκι πάλι τις προάλλες: γνωρίζουμε πλέον τόσο καλά ο ένας τον άλλον που δεν μπορούμε παρά να αποδεχθούμε ο ένας τον άλλον πλήρως. Κι αντίστροφα: έχοντας αποδεχθεί πλήρως ο ένας τον άλλον, θέλοντας ή μη (θέλοντας) γνωρίζουμε στον υπέρτατο βαθμό ο ένας τον άλλον.

– Προσέξατε τις προάλλες τα αλλεπάλληλα ρεκόρ (μέσα σε ώρες, ουσιαστικά) στο άλμα επί κοντώ των Ελληνίδων κι Ελλήνων πρωταθλητών; Να υπάρχει άραγε κάποιος συμβολισμός συνδεδεμένος με αυτόν τον καταιγισμό των ρεκόρ; Μην είναι: «Ελληνίδες, Έλληνες, αυτή είναι η τελευταία σας ευκαιρία – βάλτε τα δυνατά σας κι υπερβείτε τον πήχυ, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται, ΤΩΡΑ, στο παρά ένα (νανοδευτερόλεπτο)»;

 

Η διάσημη (ή όχι και τόσο) φράση της εβδομάδος

«Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε 6 ημέρες – την 7η ημέρα έπεσε για ύπνο κι έκτοτε δεν έχει ξυπνήσει…»

Ανωνύμου, χρονολογία: άγνωστη

 

Το ποίημα της εβδομάδος

Σύνθεση

ΜΕΡΟΣ Α: ΚΑΘΟΔΟΣ (ΣΥΝ)

3. Μαμά

 

 

Παραφορά η μυρωδιά της

Περιφορά η αγκαλιά της

Καταλύτης του περισσότερου τα φιλιά της

 

Η αγάπη της δεν ορίζεται

Η αγάπη της δεν χαλιναγωγείται

Η αγάπη της […]

 

Μια φορά μόνο σ’ ελευθερώνει και συνθλίβεται

Από κει κι έπειτα, χαρακωμένη πίσω σε καλεί

Στην πηγή, στο κέντρο, στο άδυτο των αδύτων

 

Με βλέμμα παντεποπτικό και στοργικό σε κοιτάει

Καθώς τυραννιέσαι, μέσα στο κελί της εκάστοτε αυταπάτης σου

Και μέσω εικονικού πνιγμού σου ακυρώνει πλαστά κι αληθινά διλήμματα και σε λυτρώνει

 

Άπειρα τα προσωνύμιά της – όλα βαθιά και βαριά

Διεκδικούν την μερίδα του λέοντος της κάθε εμπειρίας σου

Αν τα συλλάβεις, έχει γίνει η ζημιά – ασχέτως του αν θα τα δεχτείς ή όχι

 

Όχι μάνα, ούτε μανούλα, ούτε μητέρα, αλλά μαμά

Κι ας σε ταΐζει με το στανιό γάλα, μέλι και μουρουνέλαιο

Κι ας σε φροντίζει ακαταπαύστως μέχρι (του όποιου) τέλους

 

«Μ’ αγαπάει», λες και γεμίζει το στόμα σου, «εμένα αγαπάει»

«Αγαπάει» κι «εμένα» δυο λέξεις που έχουν μόνο απόλυτη (άρα ποτέ αρνητική) τιμή

Στο αύταρκες οικοσύστημα της

 

Κι όλο της ξεγλιστράς κι όλο γυρνάς με λαχτάρα πίσω

Για μια ακόμα αγκαλιά, ένα ακόμα χάδι, μια ακόμα ευχή της

Ένα ακόμη βύθισμα στην απόγνωση του ανεπιστρεπτί

 

Μια μέρα καθώς περιηγείσαι σε ανθοστόλιστους κήπους εξωτικών παλατιών

Η δεσποτική της φωνή σε μαγκώνει σαν αρπάγη

Και σε απονευρώνει τη στιγμή που τους καρπούς του δέντρου της σοφίας ετοιμαζόσουν να δρέψεις

 

Κι όσο μιλάω γι’ αυτή τόσο αγκομαχάω και στεγνώνω

Γιατί από μέσα μου βγαίνει, αδειάζοντας τα σωθικά μου, με τον πιο επείγοντα τρόπο

«Γιε μου, μη με σκοτώνεις!», σπαράζει

 

Ο θάνατος είναι η μόνη αληθινή αλλαγή

Και το ξέρει ότι το ξέρω

Αλλά ποντάρει στην αμφιβολία ως προς τα ελατήριά μου

 

Γίνεται σφίγγα και με ρωτάει:

«Άλλος κανείς, εξόν της μαμάς, μπορεί να σε προφυλάξει»;

Απαντώ: «Κανείς, μαμά»

 

Τότε τρέχω μακριά της – κι εκείνη γεννάει δράκους και τους ξαμολά στο κατόπι μου

Φοράω την πυρίμαχη πανοπλία μου κι αντιστέκομαι, αντεπιτίθεμαι και θριαμβεύω

Τα δάκρυα στα μάτια της μου διαβρώνουν την ψυχή

 

Κατανοώ ποια είναι η υπέρτατη δοκιμασία

Ισορροπώ μεταξύ του να μην την προδώσω και να μην, απ’ τη λατρεία μου για εκείνη, προδοθώ

Συντετριμμένος και πανευτυχής, την φιλώ και την αποχαιρετώ

 

Έτσι, στο τέλος οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί:

Μαμά, θα σε εγκυμονώ για όλη μου τη ζωή

Μαμά, θα σε γεννάω την κάθε στιγμή.

Η εικών της εβδομάδος που φέρει τον τίτλο: «Στην Αθήνα μες στο κέντρο…»

Το τραγούδι της εβδομάδος

«The Final Countdown», των Europe 

Το βίντεο της εβδομάδος

«Αντίστροφη μέτρηση για την Ευρώπη – Countdown for Europe», μια ελληνο-κροατο-τουρκο-αγγλο-βουλγαρο-ιταλο-γαλλο-σλοβενο-γερμανο-ολλανδική συμπαραγωγή

Δύναμη, κουράγιο, να είστε καλά και τα ξαναλέμε σύντομα!

Αλ. Αθ. Εξ.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

7η ενημέρωση φίλων (18 Φεβρουαρίου2016)

Αγαπητές κι αγαπητοί, ελπίζω να είστε όλοι καλά!

Έχει ήδη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του Φλεβάρη, ο οποίος, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, είναι ο μήνας κατά τη διάρκεια του οποίου καταγράφονται οι περισσότερες αυτοκτονίες παγκοσμίως.

Οπότε, υποθέτω, το ότι σιγά σιγά αρχίζει να αχνοφαίνεται το τέλος του είναι κάτι θετικό. Το αρνητικό είναι, βεβαίως, πως δεν γνωρίζω τι άλλο μας επιφυλάσσει προτού πνεύσει τα λοίσθια…

Πάμε;

 

Οι σκέψεις της εβδομάδος

– Τίποτα δεν είναι τυχαίο εκτός απ’ αυτό καθαυτό το τίποτα.

– Ο πολιτισμός κι η ζωή, εν γένει, συντρίβονται ανάμεσα στις παγωμένες συμπληγάδες ακατανόητων αρκτικόλεξων.

– Για μια στιγμή, ξέχασα ότι είμαι μηχανή εκπλήρωσης καθηκόντων κι είδα τη γλύκα. Ο καταλύτης υπήρξε ένα ζευγάρι όμορφα γυναικεία μάτια. Τότε πήρα την απόφαση πως όταν συνταξιοδοτηθώ θα αποσυρθώ σ’ ένα τέτοιο ζευγάρι μάτια.

– Την εξουσία, στο τακτικό επίπεδο, μπορείς να την πολεμάς με τα δικά της όπλα. Σε στρατηγικό επίπεδο, όμως, δεν την πολεμάς – την υπερβαίνεις, μέσω όσων εκ φύσεως δεν κατανοεί και απέναντι στα οποία, εξ ορισμού, δεν μπορεί ν’ αντιδράσει.

– Ο διαχρονικός έχει χρόνο για όλους, ο απαρχαιωμένος δεν έχει χρόνο για κανέναν.

 

Η διάσημη (ή όχι και τόσο) φράση της εβδομάδος

«Ένα κλουβί βγήκε προς αναζήτηση πουλιού»

Φραντς Κάφκα, «Η Μεταμόρφωση”, 1915

 

Το ποίημα της εβδομάδος

Σύνθεση

ΜΕΡΟΣ Α: ΚΑΘΟΔΟΣ (ΣΥΝ)

2. Πώς πλάθεσαι

 

Δεν αρκεί να ξέρεις ότι αποτελείσαι από χάος

Χρειάζεται να βαπτιστείς μέσα του

Και για να βαπτιστείς, μέσα του ολόκληρος πρέπει να βυθιστείς

 

Ιδού πως γίνεσαι άνθρωπος

Ξεχνώντας ότι είσαι θεός

Ξεχνώντας γενικώς

 

Φαντάζεσαι ότι προεκτείνεις το εστιακό σου σημείο στο άπειρο

Φαντάζεσαι ότι έχεις εστιακό σημείο

Φαντάζεσαι ότι (κι ό, τι) φαντάζεσαι

 

Με χάρακα, διαβήτη και μοιρογνωμόνιο

Παλεύεις στην πλαστελίνη να δώσεις σχήμα

Κι η πλαστελίνη γίνεται ο πρώτος σύνθετος αριθμός

 

Τρία ίσον δύο και ένα

Τρία ίσον ένα κι ένα κι ένα ίσον τρία επί ένα ίσον τρία διά ένα ίσον τρία μείον μηδέν

Η ανισότητα είναι θέμα ποσοτικό

 

Κουρδίζονται τα όργανα της ανύπαρκτης ορχήστρας – κι ακούς

Οι μαύροι κύκλοι στεριώνουν το φως – και βλέπεις

Η ομοιότητα είναι θέμα ποιοτικό

 

Ονόματα ψηλαφείς, θραύσματα ιλίγγων ανιχνεύεις

Ενστικτωδώς χτίζεις την τέλεια μορφή

Τότε σε κεραυνοβολεί, το πρώτο άγγιγμα του Άλλου

 

Δεν είσαι μόνος – άρα είσαι υπόλογος

Όπως είναι κι ο Άλλος – είστε υπό τον Λόγο

Κι ο Λόγος είναι η (υπερ)χορδή που σας ενώνει και σας χωρίζει

 

Πληγώνεσαι και το πρώτο αίμα κυλάει στο αυλάκι

Και σε πορεία ανάδρομη ρέει προς την πηγή

Που τη λένε Αλήθεια, που τη λένε Α-λή-θεια

 

Πολλαπλασιάζεσαι με ρυθμούς καταιγιστικούς

Κι ο κάθε καινούριος εαυτός διαφέρει από τον προηγούμενο

Όσο ο Άλλος διαφέρει από εσένα

 

Κι έτσι πριν καλά καλά το καταλάβεις

Κρατάς στα χέρια σου έναν κόσμο

Από τον οποίο περισσεύεις

 

Και περισσεύεις επειδή διάλεξες να υπάρχεις

Περισσεύεις γιατί αν χωρούσες εξαρχής

Θα ήσουν άρτιος, απέριττος κι άρα αδιάφορος

 

Διαλέγεις πανοπλία, διαλέγεις όπλα

Πετάς ό, τι σε βαραίνει

Ορκίζεσαι στον άγνωστο σου θεό και παρουσιάζεσαι ενώπιον του λαού του

 

Ύστερα για δεύτερη φορά ξεχνάς τα πάντα

Γίνεσαι κριός πολιορκητικός

Και την λαστιχένια πύλη θρυμματίζεις θριαμβευτικά, με το πρώτο γράμμα της αλφαβήτας.

Η εικών της εβδομάδος που φέρει τον τίτλο: «Στραβομουτσούνιασε το φαντασματάκι που δεν κατούρησα παραδίπλα»

 

Το τραγούδι της εβδομάδος

«How do you do!», των Roxette

Το βίντεο της εβδομάδος

«Προβολή απ’ το μέλλον» 

Να είστε καλά και τα ξαναλέμε σύντομα!

Αλ. Αθ. Εξ.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

6η ενημέρωση φίλων (11 Φεβρουαρίου2016)

Γεια σας, παιδιά!

Τι κάνετε; Πώς κυλάει ο Φλεβάρης; Απαλεύτου και Καταρρέοντος γωνία; Αν ναι, που είστε ακόμα – αν όχι, χαρείτε το όσο κρατάει…! (Συγνώμη αλλά δεν διανύω και την πιο αισιόδοξη περίοδο της ζωής μου – από την άλλη, ίσως να ισχύει πως το έλλειμμα αισιοδοξίας εξισορροπείται με πλεόνασμα ρεαλισμού κι οξυδέρκειας, ποιός ξέρει)…

Κατά τ’ άλλα, μαντέψτε: ξεκίνησα άλλη μια μεγαλεπήβολη προσπάθεια η οποία κατέλαβε, δι’ εφόδου κι επ’ αόριστον, την ενότητα «Το ποίημα της εβδομάδος». Πρόκειται για ένα συνθετικό (σπονδυλωτό, αν προτιμάτε) ποίημα που τιτολοφορείται «Σύνθεση». Το σχέδιο είναι ν’ αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο μέρος θα καταλαμβάνει τα τρία τέταρτα του όλου και καλείται: «Κάθοδος (συν)». Αυτή την εβδομάδα, ξεκινάμε με τον πρόλογο και το πρώτο ποίημα του πρώτου μέρους και η ιδέα είναι να συνεχίσουμε έτσι, από εβδομάδα σ’ εβδομάδα, μέχρι περατώσεως του εγχειρήματος.

Αυτά! Ας περάσουμε στο κυρίως μενού αφού σας παροτρύνω για μια ακόμα φορά (και συγνώμη αν γίνομαι κουραστικός) να μοιράζεστε μαζί μου τις σκέψεις κι εντυπώσεις σας (έστω κι αν αυτές είναι μονολεκτικές ή και μη λεκτικές)! 🙂

 

Οι σκέψεις της εβδομάδος

– Οι χρηστομάθειες, τα small talk sessions και οι ανώδυνες φραστικές ανταλλαγές ενδέχεται να είναι και χρήσιμες σε μικρές δόσεις και υπό συγκεκριμένες περιστάσεις – αν, όμως, γενικευτούν και γίνουν η νόρμα της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, η συνέπεια είναι η καταρράκωση κάθε μορφής αυθεντικότητας, αυθορμητισμού και, εν τέλει, ζωτικότητας.

– Η Ιρλανδέζα με το υπέροχο επίθετο («λάμπει») με το που θα κατεβάσει την πρώτη γουλιά αλκοόλ, απεκδύεται το σιδηρούν προσωπείο της και αφήνει να την πλημμυρίσει ένας ασυγκράτητος κελτικός διονυσιασμός, τον οποίο, υπό κανονικές συνθήκες, κρατάει, με νύχια και με δόντια, υπό καταστολή.

– Συνεχίζω να κάνω ό, τι κάνω και από ανάγκη (επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς) και προσδοκώντας ανταπόδοση / αναγνώριση. Κυρίως όμως συνεχίζω να κάνω ό, τι κάνω προκειμένου να βιώνω την μοναδική, απροϋπόθετη κι απόλυτη χαρά του συντονισμού με τον βαθύτερο πυρήνα της υπόστασής μου.

–  Αν δεν βλέπετε ακόμα αυτό που έρχεται… χμμμ… θα έλεγα ότι τα τρέχοντα συμφραζόμενα των λέξεων-φετίχ «ασφάλεια» κι «ελευθερία» πιθανότατα θα καταστούν απαρχαιωμένα πολύ γρήγορα.

– Εμφανίστηκε το μεγαλύτερο και συγκλονιστικότερο (διπλό, παρακαλώ) ουράνιο τόξο όλων των εποχών, του οποίου η έσχατη απόληξη εντοπιζόταν λίγες μόλις δεκάδες μέτρα από το άψυχο, φουτουριστικό μέγαρο της (φαντασιακής ή συμβολικής) Εξουσίας. Κι άπαντες παράτησαν ό, τι έκαναν κι έσπευσαν να το απολαύσουν. Κι η ειρωνεία με τη δίδυμη αδελφή της, τη ματαιότητα, ξεχείλιζαν από το ποτήρι της στιγμής – η δε απαστράπτουσα, ατόφια ομορφιά αφού μας άγγιξε για λίγες στιγμές με το νεραϊδόξυλό της, χάθηκε όσο γρήγορα είχε εμφανιστεί και μας άφησε, ξανά, να παραμιλάμε άνευ αντικειμένου.

 

Η διάσημη (ή όχι και τόσο) φράση της εβδομάδος

«Δώσε τρόπο στην οργή»

Φράση αγνώστου πατρός, απαντάται συχνά γραμμένη στους τοίχους των Αθηνών (αν γνωρίζετε περισσότερα για την προέλευσή της, θα εκτιμούσα τη βοήθεια σας)

 

Το ποίημα της εβδομάδος

Σύνθεση

 

Πρόλογος

Το μοιρολόι το χιλιοτραγουδισμένο (από εμένα) ξανάπιασα

Μα πριν προλάβω καν στη μέση να φτάσω

Ένα κυματοειδές βογκητό με διέκοψε

 

Ερχόταν βαθιά από μέσα μου

Αλλά δεν μου ήταν γνωστό

Ήταν κάτι φρέσκο και ρωμαλέο

 

Μ’ έπιασε απροετοίμαστο

Με ρούφηξε ως το μεδούλι

Και με ξέβρασε κομματιασμένο

 

«Κοίτα να δεις», είπα

«Πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω πως είχα ελλιμενιστεί

Εκεί όπου η νηνεμία της απάθειας, θα με κρατούσε αιωνίως καθηλωμένο»…

 

Κι έτσι ξεκίνησα να γράφω αυτό το ποίημα

Με στόχο να συνθέσω (κι όχι να επανασυγκολλήσω)

Τον (και τυπικώς, πλέον) διαμελισμένο εαυτό μου

 

ΜΕΡΟΣ Α: ΚΑΘΟΔΟΣ (ΣΥΝ)

 

1.      Εφτά παρά εικοσιπέντε

 

Φως

Φυσικό κι αισθητό

Κι η ημέρα ξεκινάει

 

Δεν έχει ξυπνήσει η Μαμά

Δεν έχει ξυπνήσει ο Μπαμπάς

Που σημαίνει: προλαβαίνω να ονειρευτώ (σ)το μεταίχμιο

 

Με τα μάτια ανοιχτά

Οι σκιές ζωντανεύουν

Δηλαδή αργοπεθαίνουν

 

Όλα τώρα μου υπόσχονται κάτι

Αρκεί να τους διαθέσω λίγο από το χρόνο μου

Λίγο από το μυαλό και την καρδιά μου

 

Το μονοπάτι αμφιταλαντεύεται καθώς ξεκινώ να το περπατώ

Αγγίζω το πρόσωπό μου

Φαντάζει παράξενο μες στην αγνότητα και αυθυπαρξία του

 

«Ωραία που είναι να είσαι όρθιος, άλλη μια μέρα»

«Ωραία που είναι να ζεις, άλλη μια μέρα»

Η φευγαλέα αλήθεια των χρηστομαθειών με τρομάζει λίγο

 

Ήσυχα, μετά, το καθήκον με καλεί

Καθαρίζω και συσπειρώνω, σώμα και μυαλό

Και παρατάσσομαι στην αφετηρία

 

Εφτά παρά εικοσιπέντε.

Η εικών της εβδομάδος που φέρει τον τίτλο: «Αιωνίως θα σου διαφεύγει, Τράπεζα, το τσουκάλι με τα χρυσά νομίσματα»*

*(βλ. και την τελευταία σκέψη της εβδομάδος, λίγο παραπάνω)

 

Το τραγούδι της εβδομάδος

«Έλσα σε φοβάμαι», του Διονύση Σαββόπουλου 

Το βίντεο της εβδομάδος

«Αποδομώντας ένα ελληνικό καλοκαίρι» 

Να είστε καλά και τα ξαναλέμε σύντομα!

Αλ. Αθ. Εξ.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

5η ενημέρωση φίλων (4 Φεβρουαρίου2016)

Αγαπητές κι αγαπητοί,

Ελπίζω να είστε όλες κι όλοι καλά.

Θυμάστε που όταν ξεκίνησα την αποστολή των εβδομαδιαίων ενημερώσεων μου σας είχα αναφέρει ότι τα πέντε μέρη που τις απαρτίζουν ενδέχεται κάποια στιγμή να εμπλουτιστούν; Λοιπόν, ήρθε αυτή η στιγμή. Από αυτήν την εβδομάδα, προσθέτω κι ένα έκτο μέρος επ’ ονόματι: «Το βίντεο της εβδομάδας»…!

Τώρα, απαιτούνται δύο διευκρινίσεις:

– Τα βίντεο που θα επισυνάπτω είναι οπωσδήποτε σκηνοθετημένα (αλλά όχι απαραιτήτως και άμεσα κινηματογραφημένα) παρ’ εμού.

– Λόγω των εγγενών δυσκολιών που σχετίζονται με αυτό το λίαν φιλόδοξο (για τα δικά μου στάνταρτς, τουλάχιστον) εγχείρημα, δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα είμαι σε θέση κάθε εβδομάδα να ανεβάζω κι από ένα βίντεο. Ωστόσο – θα κάνω ό, τι περνάει από το χέρι μου! 🙂

Πριν συνεχίσουμε, ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά και στα σουρρεαλιστικά νέα της εβδομάδας: εψές, λοιπόν, ο γράφων τραγούδησε (και πολύ το ευχαριστήθηκε), με απαράμιλλη χάρη και μπρίο εντός του χώρου εργασίας του κι ενώπιον χορείας εμβρόντητων (λόγω έκπληξης ή αφασίας – θα σας γελάσω) τεχνοκρατών, το ρεφραίν του «Comandante Che Guevara»:

Aqui se queda la clara

La entrañable transparencia

De tu querida presencia

Comandante Che Guevara… 

Αυτά! Αν δεν υπάρχει κάτι άλλο, λέω να προχωρήσουμε στο κυρίως πιάτο:

Οι σκέψεις της εβδομάδος

– Ουδέν ανθρωπινότερο του ανθρωπίνου.

– Η μόνη ώρα είναι τώρα.

– Εμπέδωσα το μάθημά μου και τώρα σε βαστάω γερά, όπως ο Μενέλαος τον Πρωτέα, αενάως μεταβαλλόμενη φαινομενικότητα.

– Αν δεν ολοκληρωθεί μια πλήρης στροφή 360 μοιρών (δηλαδή, οι πάντες να δοκιμαστούν σε όλες τις πιθανές καταστάσεις και σενάρια), δεν μπορείς να ξέρεις ποιος είναι ο ανοιχτόμυαλος και ποιος ο φανατικός. Κι ούτε εσύ, φυσικά, εξαιρείσαι από αυτόν τον κανόνα.

–  Όσο και να θεωρείς ότι είσαι απρόσβλητος λόγω του ότι έχεις δήθεν θωρακίσει τον εαυτό σου με αλλεπάλληλες επιστρώσεις σκληρού ορθολογισμού, όταν έρθει η ώρα της κρίσης μόνο μια πίστη θα σε σώσει – έστω κι αν αυτή είναι η πίστη στον ορθολογισμό!

Η διάσημη (ή όχι και τόσο) φράση της εβδομάδος

«Στο μέλλον όλες οι ερωτήσεις θα είναι ρητορικές»

Ευγένιος Αρανίτσης, εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», Σάββατο, 28 Φεβρουαρίου 2009

Το ποίημα της εβδομάδος

Παράφορο αίνιγμα πάλι με στοιχειώνεις

 

Ξεχνώντας σε, γεννιέμαι

Αντικρίζοντάς σε, απορώ

Γνωρίζοντάς σε, αμφιβάλλω

Αγκαλιάζοντάς σε, ριγώ

Ασπάζοντάς σε, διψώ

Αποχωρίζοντάς σε, βυθίζομαι

Δικάζοντάς σε, ωριμάζω

Καταδικάζοντάς σε, γερνώ

Εκτελώντάς σε, καταρρέω

Θάβοντάς σε, γνωρίζω

Ανασταίνοντάς σε, αποχωρώ

 

Τί είσαι;

Τί είμαι; 

Η εικών της εβδομάδος που φέρει τον τίτλο: «Σύγχρονη τοιχογραφία: Το κορίτσι που έχει για κοτσίδα τον ουροβόρο όφι»

Το τραγούδι της εβδομάδος 

«Downtown Train», του Tom Waits

Το βίντεο της εβδομάδος 

«Αλκυονίδες νύχτες» 

Να είστε καλά και τα ξαναλέμε σύντομα!

Αλ. Αθ. Εξ.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

4η ενημέρωση φίλων (28 Ιανουαρίου 2016)

Αγαπητές κι αγαπητοί,

Ελπίζω να είστε όλες κι όλοι καλά. Σχεδόν τον φάγαμε τον Γενάρη, αλλά το… Τριώδιο αργεί ακόμα…! 🙂

Έτοιμες; ‘Ετοιμοι;

Οι σκέψεις της εβδομάδος

– Αναρωτιέμαι: τί μας πληγώνει πιο πολύ; Η πραγματικότητα αυτή καθαυτή ή οι φαντασιώσεις / ψευδαισθήσεις μας περί πραγματικότητας;

– Υπάρχουν άνθρωποι που ενσαρκώνουν το εκάστοτε πνεύμα της εποχής (zeitgeist) καλύτερα από οποιαδήποτε περίπλοκη αφηρημένη σύλληψη ή κομψή θεωρητική κατασκευή.

– Τα κορίτσια παραμυθιάζονται από τα αγόρια. Τα αγόρια αυτοπαραμυθιάζονται.

– Οι περισσότερες δημόσιες αντιλογίες που έρχονται για λίγο στο φως της δημοσιότητας για να ξεχαστούν πολύ γρήγορα είναι (απροσχημάτιστα, πλέον) παραπλανητικές.

– Η αληθινή μοναξιά απαντάται στο δρόμο της Κακίας – ποτέ στο δρόμο της Αρετής.

Η διάσημη (ή όχι και τόσο) φράση της εβδομάδος

«Οι μειοψηφίες, τάγματα ξυπόλητα, σκαρφαλώνουν μέσα, σε σκοτάδια απόλυτα»

Διονύσης Σαββόπουλος, από το τραγούδι «Το χειμώνα ετούτο» που βρίσκεται στον δίσκο «Τραπεζάκια Έξω»

Το ποίημα της εβδομάδος

Ο σύγχρονος άνθρωπος σκέφτεται με τα πόδια και δεν βαδίζει, αιωρείται (στο κενό)

Ο σύγχρονος άνθρωπος μιλάει χωρίς να ακούει τι λέει

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ήδη ξεχάσει αυτό που θα συμβεί σε λίγο

Ο σύγχρονος άνθρωπος αρπάζεται από την πρώτη μόδα που θα βρει εύκαιρη, επαναλαμβάνοντας μεγαλόφωνα, δίκην μάντρα: «Αυτή είναι η τελευταία φορά» (ξεχνάει να πει: «μεχρι την επόμενη»)

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν ξέρει τι θέλει γιατί τα θέλει όλα (και όλα ίσον τίποτα)

Ο σύγχρονος άνθρωπος προσεγγίζει τη μοναδικότητα, καθιστάμενος σχήμα άπειρης επιφάνειας και μηδενικού όγκου

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει φύλο

Ο σύγχρονος άνθρωπος αρέσκεται στο να αρέσει δια μέσου αυτών που του αρέσουν

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είσαι εσύ

Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ο άλλος στον καθρέφτη

Εννοώ τον καθρέφτη εκείνον που κοιτάει μέσα σε έναν άλλον καθρέφτη

Η εικών της εβδομάδος που φέρει τον τίτλο: «Με κοιτάςςς που σσσε κοιτώ;»

Το τραγούδι της εβδομάδος 

«Nighttime», των Big Star

Να είστε καλά και τα ξαναλέμε σύντομα!

Αλ. Αθ. Εξ.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

3η ενημέρωση φίλων (21 Ιανουαρίου 2016)

Αγαπητές κι αγαπητοί,

Ελπίζω να είστε όλες κι όλοι καλά. Ο Γενάρης είναι από τους πιο άχαρους μήνες, αλλά… βαστάτε! 🙂

Λοιπόν, πάμε;

Οι σκέψεις της εβδομάδος

– Στα μαθηματικά και στη ζωή, όταν παραχωρείς την ακεραιότητά σου, γίνεσαι, αναπόφευκτα, ένα κλάσμα.

– Υπάκουσε στη δική σου, ενδογενή, ΦΥΣΙΚΗ ΡΟΗ. Ό, τι συμβουλές, παροτρύνσεις, ιδέες έρχονται απ’ έξω, για να παράξουν αποτελέσματα πρέπει να ενταχθούν στη ΔΙΚΗ ΣΟΥ, ΟΛΟ-ΔΙΚΗ ΣΟΥ, ΜΟΝΑ-ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΦΥΣΙΚΗ ΡΟΗ.

– Το να μιλάς για κάτι και το να κάνεις αυτό το κάτι, είναι μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα.

– Το Άλλο θα σε τυραννάει και θα σε διαφεντεύει όσο αρνείσαι να αποδεχθείς ότι το Άλλο είναι ο Άγνωστος που διαβιεί μέσα σου, το Άγνωστο Κομμάτι του Εαυτού σου, ο Άγνωστος Εσύ. Άφησε το Άλλο να μπει, έστω κι από την πίσω πόρτα ή από το παράθυρο, ώστε να μεγαλώσεις στις πραγματικές σου διαστάσεις και να δεις – να δεις το «πρέπει» και το «θέλω» να γίνονται Ένα.

– Το έλλειμμα ποιότητας δεν αναπληρώνεται με πλεόνασμα ποσότητας. Τόσο απλό μα και τόσο δύσκολο να το αντιληφθούμε στο πλαίσιο της υποταγμένης στη λαγνεία της μετρησιμότητας εποχής μας (υπ’ όψιν ότι αυτό το λέει ένας λογιστής…). Παιδιά, η ποιότητα δεν μετριέται. Η ποιότητα νιώθεται. Και το Σύμπαν (εσύ, ο κόσμος, εσύ κι ο κόσμος) είναι κάτι το μη μετρήσιμο, μη αριθμήσιμο, μη προσπελάσιμο.

Η διάσημη (ή όχι και τόσο) φράση της εβδομάδος

«Είναι ο χρόνος που έχεις ξοδέψει για το τριαντάφυλλό σου που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό»

Αντουάν Ντε-Σαιντ-Εξυπερύ, Ο Μικρός Πρίγκιπας

Το ποίημα της εβδομάδος

Μαγνητίζει την Μούσα

Τον κεραυνοβολεί η Μοίρα

Κοιμίζει την Μέρα

Τον κινεί η Μορφή

Γίνεται Ζωή

Λάμπει ως να καεί 

Η εικών της εβδομάδος που φέρει τον τίτλο: «Η πόρτα στον τοίχο»

Το τραγούδι της εβδομάδος 

«Spinning away», των Brian Eno και John Cale

Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα!

Αλ. Αθ. Εξ. 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

2η ενημέρωση φίλων (14 Ιανουαρίου 2016)

Αγαπητές κι αγαπητοί,

Ελπίζω να είστε καλά. Περίεργη εβδομάδα (κι) αυτή, ε; Και δεν έχει τελειώσει ακόμα…

Λοιπόν, πάμε!

Οι σκέψεις της εβδομάδος

– Δεύτερο άγριο (ζωώδες, θηριώδες) ξέσπασμα χαράς εν ώρα γραφείου, μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Η αυστηρή δίαιτα τις καθημερινές παντρεμένη με συστηματική εξάσκηση σωματική (αερόβια κι αναερόβια) αλλά και πνευματική (υπερβατικός διαλογισμός) φαίνεται πως αργά αλλά σταθερά αποδίδει καρπούς.

– Όρισε με ξεκάθαρο και περιεκτικό τρόπο το πλαίσιο εντός του οποίου (τυχαίνει να) βρίσκεσαι την κάθε στιγμή. Αφού το κάνεις, τότε δράσε κατά το δοκούν και χωρίς άλλα προσκόμματα. Προφανές; Μπα. Εύκολο; Ούτε. Εφικτό; ΝΑΙ!

– Άφηνε περιθώριο στον εαυτό σου να σε εκπλήσσει. Ο πιο σίγουρος τρόπος είναι να δοκιμάσεις να κάνεις κάτι (οσοδήποτε μικρό και κοινό μπορεί αυτό να φαντάζει) για πρώτη φορά (π.χ. έχεις σταθεί ποτέ σε όλα τα πιθανά σημεία στο σπίτι σου; Πώς φαίινεται ο κόσμος κάτω από το τραπέζι της τραπεζαρίας; Τι σκέψεις σου έρχονται στο μυαλό αν σταθείς για λίγη ώρα πίσω από την τηλεόραση;).

– Ξαφνικά μια απόλυτη σιγή απλώνεται πέρα ως πέρα και οι αισθήσεις μουδιάζουν. Τότε έχει μεγάλη σημασία ποιο θα είναι το πρώτο ερέθισμα που θα σπάσει το αισθητηριακό αυτό εμπάργκο.

– Όσο αναρωτιέσαι: «μα, καλά, εγώ πώς βρέθηκα εδώ πέρα;» και συνεχίζεις, παρατηρώντας: «δεν έχω ιδέα, πάντως έχει πλάκα», τότε, μην ανησυχείς, είσαι στο σωστό δρόμο.

Η διάσημη (ή όχι και τόσο) φράση της εβδομάδος

«Είθε ο Θεός μακριά να μας κρατεί,

από την όραση τη μονή,

και του Νεύτωνα τον ύπνο τον βαθύ»

Γουίλλιαμ Μπλέηκ, Γράμμα στον Τόμας Μπαττ, 22 Νοεμβρίου 1802

Το ποίημα της εβδομάδος

Δεν ξέρω τι με στενοχωρεί περισσότερο

Η απουσία, η αναμονή ή η αφροσύνη

Πότε όμως σου έλειψα για τελευταία φορά;

Πότε σε έκανα να περιμένεις;

Πότε χωρίς φρονιμάδα σε προσέγγισα;

 

Σκέφτομαι και γράφω

Γράφω και διαβάζω

Διαβάζω και νιώθω

Νιώθω και δε νιώθω

 

Και πάλι στον δρόμο βγαίνω

Έχοντας ξεχάσει πως είναι να βλέπω στα πάντα το πρόσωπο σου

Και πάλι στο σπίτι γυρνάω

Και τη φωνή σου δεν ακούω, ακούω, ακούω

Η εικών της εβδομάδος που φέρει τον τίτλο: «Το φωτεινό πουλί της εξορίας»

Το τραγούδι της εβδομάδος 

«Sound and Vision», του David Bowie (δεν είναι καθόλου εύκολη η επιλογή, αλλά αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου τραγουδι του Ντέηβιντ)

Να είμαστε ζωντανοί (ο Ντέηβιντ θα είναι για πάντα) 

Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα!

Αλ. Αθ. Εξ.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

1η ενημέρωση φίλων (7 Ιανουαρίου 2016)

Αγαπητές κι αγαπητοί,

Δουλειά δεν είχε ο διάβολος, αποφάσισε να ξεκινήσει κι άλλο προτζεκτάκι…

1η εβδομαδιαία ενημέρωση φίλων, λοιπόν. Το γνωρίζω ότι ο τίτλος διαπνέεται από μια κάποια γελοιότητα κι έναν στόμφο, αλλά… σάμπως όλοι μας δεν γινόμαστε ενίοτε γελοίοι και στομφώδεις (εντάξει, το παραδέχομαι, εγώ λίγο περισσότερο από τον μέσο όρο);

Λοιπόν, η σύλληψις είναι η εξής: κάθε Πέμπτη από τούδε και στο εξής (και δεσμεύομαι ότι, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, θα είμαι συνεπής) θα αποστέλλω σε εσάς, την επίλεκτη αρμάδα των φίλων μου, ένα ενημερωτικό δελτίο που θα αποτελείται κάθε φορά από τις εξής πέντε ενότητες:

– Οι σκέψεις της εβδομάδος,

– Η φράση της εβδομάδος, του / της ενίοτε επιλεχθείσας διασήμου (ή όχι και τόσο) προσωπικότητος,

– Το ποίημα της εβδομάδος (διευκρίνιση: όλα τα ποιήματα θα είναι φρέσκα – το μαγαζί δεν σερβίρει ξαναζεσταμένο φαγητό),

– Η εικών (μα τι στόμφος…) της εβδομάδος (φωτογραφημένη παρ’ εμού),

– Το τραγούδι της εβδομάδος (επίσης επιλεχθέν παρ’ εμού).

Ίσως αργότερα προστεθεί και μια έκτη ενότητα, η οποία θα αφορά σε έναν τομέα όπου δεν έχω ξαναδοκιμάσει την τύχη μου, αλλά ας μην προτρέχουμε.

Κλείνοντας, να σας πω πως εφόσον δεν επιθυμείτε να λαμβάνετε την εβδομαδιαία ενημέρωση, μην διστάσετε να με ενημερώσετε πάραυτα ώστε να σας διαγράψω από τη λίστα φίλων μου… ε, τη λίστα παραληπτών ήθελα να πω. Ακόμα, αν θελήσετε να προωθήσετε τις ενημερώσεις οπουδήποτε, μην το σκεφτείτε δεύτερη φορά!

Και… πάμε!

Οι σκέψεις της εβδομάδος

– Η εποχή μας δεν ζητάει ήρωες ούτε αντιήρωες. Ζηταέι ζωντανούς.

– Δεν φοβάμαι τόσο μην αρρωστήσω όσο μην καταλήξω σε καμιά φυλακή.

– Από τον υλισμό (ρεαλισμό) στον ιδεαλισμό, ένας σουρεαλισμός δρόμος.

– Πλέον μόνο όταν βρίσκομαι στο γραφείο υπάρχει πιθανότητα να βαρεθώ.

– Τα δίπολα των Ευρωπαϊκώνε λαώνε: γερμανική πειθαρχία / γερμανική μπετοστοκίαση, γαλλική ευαισθησία / γαλλικός πρηξαρχιδισμός, ελληνική ευρηματικότητα / ελληνική θρασυδειλία, αγγλικός χαλαρός πραγματισμός / αγγλικό λεπίδι, ιταλική φινέτσα / ιταλική απατεωνιά, ολλανδικό βιτριολικό χούμορ / ολλανδική τσιγκουνιά, φινλανδική αποδοτικότητα / φινλανδική διακριτικότητα (ε…) ισπανική φλυαρία / ισπανική πουστιά (ναι, οι Ισπανοί είναι οι μεγαλύτεροι μαλάκες, σόρρυ).

Η διάσημη (ή όχι και τόσο) φράση της εβδομάδος

«Και προσμένω μ’ ελπίδα στην άλλη στροφή

πύλη κρυφή ή δρόμος μπροστά μου να βγει

και μόλο που ως τώρα τ’ άφηνα γεια

μια μέρα θε να’ ρθει ή κάποια βραδιά

που τους δρόμους αυτούς θα περάσω

δυτικά της Σελήνης κι απ’ τον Ήλιο πιο πέρα να φτάσω»

Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών

Το ποίημα της εβδομάδος

Από τη μέσα πλευρά του καθοδικού σωλήνα Μπράουν της παλιάς μας τηλεόρασης

βλέπω τον παιδικό μου εαυτό να χαζεύει μια ταινία καράτε

ένα πρωί Σαββάτου στα τέλη της δεκαετίας του ’80

 

Δεν με βλέπει που τον βλέπω αλλά ακούει τι του λέω

κι έτσι όταν κλείσει την τηλεόραση 

θα διαβάσει για τους ήρωες της Ελληνικής Μυθολογίας, 

για τους πλανήτες του Ηλιακού μας Συστήματος, 

και για τα όργανα του ανθρώπινου σώματος

κι ύστερα

θα φάει μπιφτέκια με πατάτες τηγανητές

κι ύστερα

θα παίξει Αρκανόιντ, Τάργκετ: Ρενεγκέηντ 2 και Δέκαθλο του Ντέηλυ Τόμπσον στον Σπέκτρουμ των 48 κιλομπάιτ με τη λαστιχένια μεμβράνη-πληκτρολόγιο

κι ύστερα

θα ξαπλώσει για μεσημέρι 

και θα ονειρευτεί

τη μέρα που θα γίνει   

θα γίνει

τη μέρα που θα γίνει

αυτό που ήδη είναι

Η εικών της εβδομάδος

Το τραγούδι της εβδομάδος 

«Ο δρόμος μου για εσένα», των Κόρε Ύδρο

Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα!

Αλ. Αθ. Εξ.